Hoe belangrijk is het om iemand te hebben wanneer alles uit elkaar valt. Een laatste arm, een laatste hand, de laatste vingers, een laatste huid wanneer al het gewicht de wervels op onze rug doet trillen. Op die momenten dat we bereid zouden zijn om een deal met de duivel te sluiten voor een miserie, omdat we diep vanbinnen denken dat als we iets vergelijkbaars met ellende vinden, wij het zijn.
Eenvoudige stervelingen, dodelijker dan ooit. Het gaat niet om iemand die ons naar de oppervlakte brengt, maar alleen dat het onze val beschermt. Laat een middag verschijnen met een korte tijd en zeg: ik ben helemaal van jou, ik ben helemaal van jou. Je hebt mijn vijf zintuigen. De aanraking om je te knuffelen, de oren om naar je te luisteren, de tanden om je te bijten, de ziel om je te strelen, de wanhoop om je om te draaien. Als een sok met kleurrijke tekeningen voor het leven.
Drie soorten eenzaamheid voor degenen die er niet naar zoeken
Er zijn drie soorten eenzaamheid voor diegenen die er niet naar op zoek zijn. De eerste die we allemaal voelden. Het is degene die opduikt wanneer we omringd zijn door een heleboel mensen en we hebben het gevoel dat we niet verbonden zijn met een van hen. Ofwel zijn we losgekoppeld van de lucht die ons haar of de zon die op ons lichaam binnendringt verstikt, een gebaar dat verborgen is als onbewust. Protector. Dit soort eenzaamheid gebeurt wanneer veel mensen verdwijnen en alleen belangrijke mensen worden. Als het feest voorbij is en het tijd is om dingen in te pakken. Stapel de kopjes, bewaar het laatste overgebleven voedsel en de flessen terwijl de lucht al begint te roesten. Wanneer de muziek stopt met spelen en je je realiseert hoeveel je de afwezigheid van nietszeggende vibraties hebt gemist. Leeg.
Verlangen naar het eerste, het laatste en het "vrije gaan"
Er is een tweede soort eenzaamheid die wordt gevoeld door degenen die als eerste of als laatste gaan.
Degenen die werken aan een project met een lange geschiedenis en een verwarrende horizon, soms alleen verduidelijkt door het geloof. Deze eenzaamheid maakt ons groot, sterk en stelt onze grenzen op de proef. Het gaat erom iets te doen dat we later niet zo goed zullen weten als we in staat waren om te doen. Een mysterie dat deel uitmaakt van de vitale idiosyncrasie, vaak verontrustend. Deze eenzaamheid completeert het album van onze beeldjes met eigenwaarde. Deze wandelingen zijn die waarin we de laatste getuigenissen zullen zijn en die de onzichtbare wortels vormen voor de anderen die ons aan het leven verankeren. Soms vertellen we er een paar, maar het gevoel is zo bijzonder dat we het niet kunnen laten voelen dat niemand het kan begrijpen, simpelweg omdat het het niet heeft beleefd, het er nooit is geweest.
De ergste vorm van eenzaamheid is niet iemand bij je te hebben
Het laatste type eenzaamheid is het ergste, is rondkijken en niemand zien.
Het is om te voelen dat wanneer je naar beneden gaat, mensen verdwijnen. Tot de tijd komt dat er niemand is en het lijkt een leugen, maar je blijft naar beneden komen. Je zou graag willen denken dat het een uitdaging is om te duiken, om er zeker van te zijn dat het weer naar de oppervlakte zal komen, zoals toen je jong oefende en het leuk was om vast te houden zonder te ademen. Wacht even, adem niet, maar nu branden niet alleen de longen ... en dan vraag je je af of je echt weer naar de oppervlakte wilt komen. Het is anders om te weten dat het mogelijk is om te voelen dat er niemand zal zijn die jou mist.
Er is niets leuk meer. Je kunt je ogen openen, maar er is geen licht. Alleen de schaduwen, kleiner en kleiner dan die boven u. Je voelt dat je ooit verder weg bent en schreeuwt in een getransformeerde taal, die steeds meer verschilt van de jouwe. Hij begint te denken dat als het moeilijk voor ze was om je te begrijpen toen ze dichtbij waren, deze oefening nu deel is van het onmogelijke. Van een onmogelijk ... zo mogelijk in het heden.
Je sluit je vuisten en grijpt het water, alsof het tussen je vingers ontsnapt, het een echt touw kan vormen. En soms houdt iemand je tegen, verrast je en je krijgt het vertrouwen terug. Voelt zich duizelig omdat je hebt verloren, omdat je de afstand hebt overschat, maar wees voorzichtig omdat
er zijn weinig sensaties die je meer troosten dan weten dat je erg belangrijk bent voor iemand. Genoeg om het script te veranderen. Soms doet niemand dat.