De vorming van zelfrespect wordt (gedeeltelijk) aangewakkerd door de familiedynamiek waarin we werden opgeleid. Het is een erfenis die zijn sporen achterlaat en soms moeilijk te genezen is. Vooral als het kwam van een vader of een moeder die nooit van zichzelf hield en die niet bekwaam was in het voldoen aan behoeften, het aanmoedigen of verwelkomen van hun kinderen.
Veel psychologen zeggen dat om in het leven te slagen veel zelfvertrouwen vereist. Het maakt niet uit of we willen of niet, maar weinige 'brandstoffen' geven ons zoveel vastberadenheid, zelfvertrouwen en een gevoel van competentie. We gaan echter vaak door de wereld met zo'n laag niveau van zelfrespect dat het bijna onmogelijk is om ons overwinnende mechanisme te activeren.
"De meeste angst om te worden afgewezen, komt voort uit de wens om door anderen te worden goedgekeurd. Baseer je zelfrespect niet op de mening van anderen. "
- Harvey Mackay -
Zoals de beroemde culturele antropoloog Margaret Mead uitlegde, is het gezin de eerste sociale groep waar de reeks interacties die plaatsvinden een groot deel bepaalt van wie we zijn. Onze ouders hebben de plicht en de plicht om deze aanbetaling te vullen met geschikte voedingsstoffen, rijke componenten waar geen gebrek is aan veiligheid, zorgzaamheid, aandacht en een vitale impuls om ons aan te moedigen de wereld rond te gaan en zich belangrijk te voelen.
Maar op deze moeilijke manier om ons gevoel van eigenwaarde te vergroten, ontvangen we deze brandstof niet altijd. Dit leidt onvermijdelijk tot een persoonlijk zoekpad in een poging om die kindertijd te herstellen waarin veel dingen ontbraken ...
De vorming van zelfrespect en harmonie met onze ouders
De vorming van ons zelfbeeld begint in de kindertijd. Betekent dit echter dat het gevoel van eigenwaarde volledig wordt bepaald door al deze reeks eerdere ervaringen die in onze jeugd en jeugd hebben geleefd? Welnu, in de psychologie, zoals in de meeste wetenschappen, is het woord "determinisme" gevaarlijk en heeft het diepe nuances.
In psychologische kwesties beïnvloedt alles wat er in de kindertijd is gebeurd ons veel, maar het bepaalt ons niet. Dat wil zeggen, de mens en vooral zijn hersenen, hebben veel plasticiteit en een groot vermogen om te overwinnen. Dit alles dwingt ons echter opnieuw te kijken naar het grote belang van ons onderwijs en de kwaliteit van onze relaties met diegenen die voor ons zorgen en die ons niet alleen voedsel bieden, maar ook een emotionele en educatieve erfenis.
Om dit onderwerp te verdiepen, is het interessant om de boeken te lezen van Dr. Ed Tronick, een specialist in de ontwikkeling van kinderen en hoogleraar kindergeneeskunde aan de universiteit van Harvard. Een interessant stuk dat door deze psycholoog wordt geciteerd, is dat het noodzakelijk is om emotioneel afgestemd te zijn op de kinderen om de ontwikkeling van het zelfvertrouwen van kinderen te bevorderen. In veel van zijn werken heeft hij echter laten zien dat zelfs goede ouders niet in harmonie met hun kinderen of 40% van de tijd kunnen zijn. Het is waarschijnlijk dat deze gegevens alarmerend en zelfs dramatisch lijken. Dr. Tronick wijst echter op iets dat ons uitnodigt tot een reflectie. De reden dat veel ouders zich niet 100% verbinden met de emotionele behoeften van hun kinderen, is omdat ze zich niet zo op zichzelf gedragen.
Een gestreste ouder, vol met onopgeloste emotionele weerstanden en problemen, stuurt een reeks codes, onbewuste schema's en talen naar het kind dat ze zal absorberen en op dezelfde manier zal handelen. In dit geval zal het niet in staat zijn om de kleintjes de ontwikkeling van een goed gevoel van eigenwaarde te bieden, omdat ze geen goede basis hebben, stevige wortels om voorbeelden aan te geven, om te begeleiden met aandacht en veiligheid.
Het gezin beïnvloedt, maar u beslist De vorming van het gevoel van eigenwaarde gedurende de kinderjaren wordt hoofdzakelijk beïnvloed door drie factoren:
fysieke verschijning, ons gedrag en onze schoolprestaties.
De manier waarop onze ouders omgaan met deze drie dimensies kan ons aanmoedigen om te groeien in veiligheid en vertrouwen of juist te verbergen in de schaal van hulpeloosheid, eenzaamheid en angst. "De ergste eenzaamheid is niet comfortabel zijn met jezelf." - Mark Twain - Het meest complexe van dit alles is dat we tot op de dag van vandaag blijven zien hoeveel vaders en moeders onvolwassen en onbewust zijn als het gaat om het zorgen voor hun taal en manier van communiceren met kinderen.
Luister gewoon naar hun gesprekken op de drempel van de colleges om te begrijpen hoe ze, onbewust, een voor een de vleugels van het zelfvertrouwen van hun kinderen afsnijden.
Het gebruik van vergelijkingen, absolutistische uitspraken (u bent een ontkenning, u zult nooit worden goedgekeurd ...) of het onvermogen om verborgen emotionele problemen te ontdekken,
leidt vaak de nieuwe generaties ertoe hetzelfde probleem van hun eigen ouders te slepen: een gebrek aan zelfrespect . Het gezin beïnvloedt de vorming van zelfrespect, maar wat er in het verleden is gebeurd, moet ons leven niet bepalen. Het is in onze handen om te stoppen met onszelf te kwetsen omdat we niet de brandstof hebben die nodig is om ons zelfbeeld te voeden. Het is mogelijk om een kindertijd te herstellen die nodig is om onze volwassenheid te voorzien van alles wat anderen ons niet konden geven. We moeten leren hoe we moeten inslaan, stoppen met kijken naar wat we in onszelf kunnen vinden. Aan het zelfrespect moet elke dag worden gewerkt; het vereist verandering, vereist moed en heeft bovenal een grote mate van eigenliefde nodig. Ongeacht ons verleden,
is het altijd tijd om verandering te genereren, om te investeren in zelfrespect.