Er is een soort van algemene onjuiste opvatting: mensen met de ziekte van Alzheimer of anderen met dementie hebben de neiging zich los te maken van de huidige externe wereld om hun verre en onwerkelijke wereld binnen te gaan. Dit is niet waar, maar de persoon met Alzheimer is niet meer degene die hij was, hij verliest zijn identiteit voor de maatschappij en zijn gevoelens verliezen bijna automatisch hun geldigheid. Als we ons plaatsen in de schoenen van de persoon met dementie, realiseren we ons dat het normaal is bang voor de aandringen van anderen, die niet weet om zich te uiten, weet niet wat je gezegd wordt en je hoeft niet de mensen om elke dag te herkennen zijn, die niet begrijpt wat er op elk moment van haar wordt verwacht. We stellen onszelf zelden in de huid van mensen met de ziekte van Alzheimer.
Als we dat wel doen, zullen we ons realiseren hoe beangstigend en verbijsterend het leven van alledag kan zijn. Dan zullen we de angst of andere emotionele reacties begrijpen die als onevenredig worden beschouwd in onze 'gezonde' kijk op de wereld.
De methode van validatie, persoonsgerichte therapie In de laatste decennia zijn aandachtgerichte modellen van persoonsgerichte aandacht en communicatie weer opgedoken.
Deze therapeutische modellen en relatiemodellen werken zo dat de omgeving van de persoon met de ziekte van Alzheimer stimulerend en verwelkomend is.
Dat wil zeggen, proberen in te leven in de persoon met dementie om hun identiteit te behouden en het genereren van een goed begrip attitude ten aanzien van
"gedragsverandering" om zo veel schaamte en ongemak onder zorgverleners en de mensen in uw omgeving te genereren. De auteurs het bevorderen van dit zorgmodel benadrukken de noodzaak om het beginsel van de waardigheid van een persoon te behouden, gebruik dan empathie om af te stemmen op de innerlijke werkelijkheid van mensen getroffen door dementie. Het doel is om hen te voorzien van veiligheid en kracht, waardoor de persoon zich waardig voelt en in staat is om hun gevoelens te uiten. Omdat het alleen is wanneer een persoon zich opnieuw kan uiten dat zijn waardigheid wordt hersteld.
Waarom? Omdat het geven van waarde iemands gevoelens herkent.
Valideren is zeggen dat je gevoelens waar zijn. Door gevoelens te ontkennen, ontkennen we het individu, vernietigen we zijn identiteit en creëren zo een grote emotionele leegte.
basics validatiemethode Volgens CREA de ziekte van Alzheimer, de basisprincipes van validatie methode zijn: de persoon zonder te oordelen haar
(Carl Rogers) Accepteer
Behandel de persoon als een uniek individu
- (Abraham Maslow) Feelings voor het eerst uitgedrukt en vervolgens herkend en gevalideerd door een vertrouwde gesprekspartner zal de intensiteit verliezen. Wanneer ze worden genegeerd of geweigerd, krijgen de gevoelens kracht.
- "Een genegeerde kat wordt een tijger" (Carl Jung).
- Alle mensen zijn waardevol, ongeacht hoe gedesoriënteerd ze zijn (Naomi Feil). Wanneer het recente geheugen faalt, herstellen we de balans door oude herinneringen opnieuw te gebruiken. Wanneer het zicht faalt, wenden ze zich tot het geestesoog om te zien. Als het oor weg is, luisteren ze naar de geluiden uit het verleden (Wiler Penfield). mensen met de ziekte van Alzheimer of andere vormen van dementie hebben behoefte aan een opnieuw verbinden met de wereld
- De nieuwste film van Disney-Pixar, 'Viva - Het leven is een partij', laat ons een heel emotionele manieropnieuw kunnen verbinden met de mensen Alzheimer, hoe we toegang hebben tot je huid, je diepste gevoelens.
- Hij laat dit zien met 'Remember Me', een nummer dat ongetwijfeld een zachte smaak geeft aan het emotionele deuntje dat het veroorzaakt.
Het feit dat iemand het vermogen verliest om zich verbaal uit te drukken, is niet synoniem aan het niet hoeven uiten.
Om deze reden is het essentieel om je aan te passen aan de behoeften van de getroffen mensen, om verbinding te maken met hun mentale toestand en om je te verenigen in een enkel gevoel. Zoals Tomaino (2000) zei,"Het is altijd verrassend om een persoon volledig gescheiden te zien, op afstand van het heden als gevolg van een ziekte zoals Alzheimer, om weer tot leven te komen wanneer een bekend liedje wordt gespeeld. De reactie van een persoon kan variëren van een verandering van houding tot een geanimeerde beweging: van geluid tot verbale reactie. Maar er is meestal een antwoord, een interactie. "Vaak kunnen deze ogenschijnlijk misleidende reacties veel onthullen over zelfbehoud, en laten zien dat persoonlijke verhalen nog steeds kunnen worden opgeroepen."