Het brein is het orgaan dat verantwoordelijk is voor twee fundamentele vaardigheden: denken en doen.Om dit te laten gebeuren, moet u de verkregen informatie kunnen leren (opslaan) en onthouden (ophalen). Door de grote vooruitgang van de neurowetenschappen in de afgelopen jaren hebben we enkele mechanismen leren kennen die werken wanneer deze vermogens in de praktijk worden gebracht, met speciale aandacht voor de zones die werken om nieuwe herinneringen te genereren.
Science fiction aan de ene kant, en de media druk, aan de andere kant, maakte het te verduren in het collectieve onbewuste een aantal fouten, mythen en onnauwkeurigheden over ons centrale zenuwstelsel: aanvaarden dat de hersenen als een computer om na te denken is een kunststofstructuur met onbeperkte mogelijkheden. Op dit moment weten we dat dit niet helemaal waar is, omdat know we iets meer weten over het gedrag van neuronen, deze kleine en magische cellen. Emoties zijn nauw verbonden met het geheugen.
Verschillende onderzoeken wijzen uit dat feiten met een positieve of negatieve emotionele inhoud gemakkelijker en duidelijker worden onthouden dan feiten die niet met een zekere emotie zijn gecodeerd. In deze zin is het emotionele geheugen het resultaat van het genereren van herinneringen die gepaard gingen met activerende factoren, waardoor het gemakkelijker werd gefixeerd. Verschillende psychologische en neurobiologische processen zijn nodig om nieuwe herinneringen te genereren. Dat wil zeggen, het proces is het resultaat van de opslag van informatie die gepaard gaat met alarmen of waarschuwingsfactoren waardoor onze herinneringen worden hersteld. "We herinneren ons natuurlijk wat ons interesseert en waarom we erom geven."
- John Dewey -
Hoe werkt het proces voor het genereren en opslaan van nieuwe herinneringen?
Kortetermijn- en langetermijngeheugens worden gelijktijdig gegenereerd en worden respectievelijk opgeslagen in de hippocampus en de prefrontale cortex. Het gebied van de hersenen waar kortetermijngeheugens zijn opgeslagen, is al geïdentificeerd, maar
we hadden niet veel informatie over het langetermijngeheugenproces.
Een onderzoek door onderzoekers van het Picower Institute of Learning and Memorization aan het Massachusetts Institute of Technology in Cambridge, VS, beschrijft echter voor het eerst waar en hoe herinneringen op de lange termijn worden gecreëerd. zegt Mark Morrissey, mede-auteur van de studie, geheugens parallel gevormd en volgen verschillende wegen
: die gaan in de prefrontale cortex worden versterkt en die gaan in de hippocampus zwakker (tenzij een versterking). De nieuwheid van deze studie is dat het heeft aangetoond dat communicatie tussen de prefrontale cortex en de hippocampus erg belangrijk is. Als het circuit dat deze twee hersengebieden verbindt wordt onderbroken, rijpen de cortex-tandwielen niet goed. Dat wil zeggen, ze zullen geen herinneringen op lange termijn opslaan. Herinneringen zijn essentieel voor onze ontwikkeling en overleving.Ze beschermen ons, vooral in het geval van negatieve herinneringen, in de vorm van alarm, waarschuwen ons over het risico dat we lopen, het herhalen van een gedrag dat het lijden in het verleden veroorzaakte. Daarom moeten de hersenen langetermijngeheugens opslaan om ons in leven te houden en betekenis te geven aan het lijden. "Niets maakt een herinnering zo sterk als de wens om het te vergeten."
- Michel de Montaigne -
De herinneringen afhankelijk van onze neuronen De resultaten van Mark Morrissey toonde aan dat het geheugen neuronen bevinden zich in drie gebieden van de hersenen: de hippocampus, prefrontale cortex en de amygdala, de laatste betrokken in herinneringen geassocieerd met emoties. Deze resultaten hebben definitief een eind gemaakt aan veel eerdere theorieën over geheugenconsolidering. Ze zegt dat de korte en lange termijn geheugen niet gelijktijdig in de hippocampus en prefrontale cortex worden gevormd, maar de hippocampus werd gevormd en vervolgens overgebracht naar de cerebrale cortex.
In de praktijk werken neuronen op basis van communicatie, omdat de hersenen maar weinig hersencellen gebruiken om iets te onthouden wat het al heeft gezien. Dit is in tegenspraak met wat eerder werd gedacht: de hersenen maken gebruik van een enorm netwerk van neuronen om herinneringen op te slaan. Onderzoek suggereert dat
neuronen fungeren als denkcellen, die zich kunnen specialiseren in bepaalde herinneringen die eerder zijn geselecteerd
door de hersenen.
Deze ontdekking zou kunnen dienen om "kunstmatig" het geheugen te herstellen voor mensen die hersenletsel hebben opgelopen of die getroffen zijn door ziekten zoals de ziekte van Alzheimer. Tegelijkertijd suggereren de resultaten het bestaan van een hersencode die een belangrijke rol speelt in de kennis van visuele waarneming en in de hersenprocedures om het abstracte geheugen uit te werken.
Uit het gebied van neurologie, zal deze ontdekking ongetwijfeld bijdragen tot de ontwikkeling van kunstmatige intelligentie en neurale netwerken, het verbeteren van de architectuur van vele technologische apparaten die we dagelijks gebruiken voor het opslaan en verwerken van informatie. "Onze herinneringen zijn het enige paradijs waaruit we nooit kunnen worden verdreven." - Jean Paul Richter - hippocampus, prefrontale cortex en de amygdala
In de jaren 1950, bestudeerde hij de zaak van de patiënt Henry Molaison, die schade aan de hippocampus geleden na de operatie om hun aanvallen van epilepsie te controleren. Als gevolg hiervan was Molaison niet in staat om nieuwe herinneringen te creëren na de operatie, maar hield het de eerdere herinneringen, waaruit bleek hoe belangrijk de hippocampus is bij het vormen van nieuwe langetermijnherinneringen.
Deze zaak heeft aangetoond dat
episodische herinneringen aan de lange termijn specifieke evenementen werden ergens uit
hippocampus opgeslagen, en wetenschappers geloven dat deze plek is de prefrontale cortex, het deel van de hersenen die verantwoordelijk zijn voor de cognitieve functies, zoals vermogen om te plannen of op te letten. Dit suggereert dat de traditionele theorieën van het geheugen consolidatie niet nauwkeurig kunnen zijn, hoewel ze zijn verplicht verdere studies om te bepalen of de herinneringen volledig worden gewist uit de hippocampus cellen of het feit dat je iets niet onthouden is gewoon een herstel probleem.
Op zijn beurt speelt de amygdala ook een belangrijke rol bij het bepalen met welke structuur we de nieuwe herinneringen opslaan. De associatie van de nieuwe herinneringen met de emotionele toestanden maakt een grotere verbinding en fixatie mogelijk van de te onthouden situaties. Dat wil zeggen, de amygdala is verantwoordelijk voor het geven van meer of minder "een merkteken" (salience) aan een herinnering op basis van de bijbehorende emoties. Het beïnvloedt ook wanneer bepaald wordt welke details van een geheugen dieper zijn of niet in dit merkteken.
Zelfs als de hippocampus faalt en ons niet toestaat om wat herinneringen op te slaan, laat deze subcorticale regio toe dat een bepaalde emotionele herinnering aan deze situatie behouden blijft. Share
De amygdala heeft een beschermende functie en legt uit waarom het is mogelijk dat sommige mensen erg bang van honden (emotioneel geheugen), maar kan me niet herinneren de situatie die deze angst (narratieve geheugen) plaatsgevonden. Dit is waarschijnlijk te wijten aan de stress die ze hebben ervaren in een situatie met deze dieren of als deze situatie verschillende keren werd herhaald.Emotioneel geheugen is degene die ons in staat stelt om te onthouden welke tekenen in de omgeving geassocieerd zijn met een gevaarlijk of heilzaam feit.
De activering van de amygdala tegenover de stimuli die ons angst veroorzaken, verhoogt de geheugenmarkering, maakt het dieper. Dat wil zeggen, we onthouden duidelijker wat er met ons gebeurt als de intense emoties tegelijkertijd verschijnen. Daarom vergemakkelijkt emotionele activering de consolidatie van herinneringen.
Dit zijn enkele van de meest recente en relevante ontdekkingen over geheugen en het proces voor het genereren van nieuwe herinneringen. Echter,de antwoorden die de onderzoekers beweren zijn niet definitief
s: veel studies worden nog steeds gedaan. Op dezelfde manier, zoals recente ontdekkingen, gebruiken we ze nog steeds niet op de best mogelijke manier om het leven van mensen met geheugenproblemen te verbeteren. Het verschil tussen echte en valse herinneringen is hetzelfde als dat tussen sieraden en imitaties: degene die er meer echt en helderder uitzien, zijn meestal onwaar. Delen