Soms is afstand slechts een geografische kwestie. Liefde en genegenheid, wanneer het echt is, maken afstand in de tijd irrelevant.
Saudade definieert zichzelf niet, ze voelt gewoon ...
Het maakt niet uit van wie. Elk heeft zijn eigen manier om het te voelen, om vrij en helend te zijn. Soms is lijden wijdverspreid. Andere keren is de pijn in ons, en we weten niet precies waar. Noch met magnetische resonantie kunnen we de saudade in kaart brengen. Het doet er niet toe hoe het zich manifesteert, het doet pijn, het doet pijn ...
Verlangen, dat is de intensiteit en de verwoesting die ons veroorzaakt en die tot pijn leidt. Het lijkt erop dat het stormt, het scheurt en alles in de lucht laadt. Verlaat ons dor, pest ons ... Neem ons van het lood, de grond, de vrienden, het leven; verscheur ons en verscheur ons zowel van binnen als van buiten. Het is gestempeld en geschreven op het voorhoofd.
Saudade maakt ons bijna gek en denkt dat er nooit herstel of terugkeer naar normaal zal zijn. Het doet pijn om te missen. Het doet pijn om te beseffen dat tijd functies en herinneringen oplost. Het doet pijn om niemand te laten wachten. Zieke kussen, stille, onthullende geheimen. Het doet pijn aan de knuffel die leeg en eenzaam was. Zieke het woord ongezegd en liefde niet volledig aangetoond. Het doet alles pijn.
Verlangen kost tijd, binnendringt ruimtes en vereist begrip en volwassenheid
We herinneren situaties verdeeld, gebaren, spraak ... Maar het gevoel van bij de geliefde te zijn kan niet zien, want verlangen is ook op de huid, aanraking , in het contact ... De sporen, de sporen van de persoon zijn getatoeëerd en geïmpregneerd in ons. Ze bevinden zich in ons hele wezen en weerspiegelen de onmogelijke concretisering van het geheugen.
Verlangend naar dingen die zijn gedroomd, gepland, gezegd, gedeeld; van de oprechte wil die telkens opstond als de ontmoeting op handen was; de mogelijkheid om het geliefde over te brengen en te brengen wat het beste is; de geur, de stem, de open, lieve glimlach, de knuffels en de saaie ogen. Verlangend naar die prachtige middagen die niet terugkomen, die geleidelijk aan kleur en betekenis verliezen.
Het helpt niet de troost van vrienden, of wil je laten afleiden, net doen of het gevoel niet bestaat, je hoofd aan het werk zetten tot uitputting, reizen ... Er is geen oplossing. Verlangen is er nog steeds. Onafscheidelijk, kleverig, onherleidbaar en latent, het doet pijn, wordt eeltig gemaakt door de schoen met fijne tenen. Het is ondraaglijk! We proberen de huidige feiten uit het verleden te brengen en in het geheugen te bewaren, sommige van hen duidelijk en dichtbij, anderen al ontbindend. De wil is om ze te doen herleven, zonder spaties, zonder onderbreking ... Maar wie zegt dat we kunnen?