Ze zeggen dat het geheim houden niet goed is, het doet pijn.Het komt echter vaker voor dat gewond raakt wanneer we de stap nemen om dit vertrouwen te onthullen. Omdat er verraderlijke harten zijn die ons naïef doen voelen als we ze de sleutel tot onze ziel aanbieden.
We kunnen het niet ontkennen.We hebben allemaal deze privé-oceanen in de diepte waarin verschillende geheimen worden beschermd door dikke kettingen en ontelbare hangsloten. Van tijd tot tijd kijken we zorgvuldig om een feit te onthouden. Een detail. Een afbeelding. Een verborgen plezier of zelfs een traumatisch moment uit het verleden."Degene die het geheim van anderen onthult, is een verrader; wie zijn eigen geheim onthult, is een imbeciel. "
-Voltaire-
Een geheim bewaren leidt vaak onvermijdelijk tot bedrog.
Dit wordt gedaan door iemand die bijvoorbeeld een verslaving onderhoudt en daardoor zichzelf en anderen verwondt. Het is ook de vergissing van degenen die niet al liefhebben, die voelen dat hun hart onbewogen is door de persoon met wie ze leven, en toch ervoor kiest om te zwijgen en verder te gaan door angst, besluiteloosheid, gewoonte of een combinatie van dit alles.Het zijn werkelijkheden die we op de een of andere manier allemaal kennen. Echter,
niet alle geheimen hebben dit onderdeel waar je moet overgaan tot bedrogom hun persoonlijke werkelijkheid niet verondersteld te beschermen. De waarheid is dat er geheimen zijn die, verre van het veroorzaken van enig conflict met onze persoon en het milieu, zijn als kostbare schatten gewikkeld in de sluier van stilte.We weten niet zo goed waarom dit zo is, maar er zijn feiten die, als ze hardop worden gesproken en in het oor van de verkeerde persoon, hun glans verliezen. Zijn enkelvoud en transcendente essentie voor ons wezen.
Het geheim dat voor altijd in het persoonlijke dagboek blijft
Er zijn pijnlijke geheimen. Persoonlijke feiten die ongetwijfeld een hefboom vereisen om ons te genezen en te bevrijden.
Een fout met gevolgen, misleiding of oncontroleerbaar trauma leidt soms tot een reeks vertrouwensrelaties die we maandenlang of zelfs jarenlang met spoorweghekken hebben begaan. Wanneer dit gebeurt, aarzelen we niet om scherpe afweermechanismen te gebruiken; daarmee een veilige afstand tot stand te brengen tussen de buitenwereld en dit delicate gebied dat langzaam onze geheime wond geneest. We zeggen tegen onszelf: "Alles is in orde", dat "het leven doorgaat". Echter, deze wond, nog lang niet dichtgeschroeid, infecteert nog meer. Het is wanneer ons gedrag oscilleert tussen angst, impotentie en depressie.
MaarMaar als we deze feiten hardop zeggen, gaan we er ook van uit dat we voor een nieuwe spanningsuitbarsting staan.Omdat we nooit weten hoe andere mensen zullen reageren ... Breekt in essentie deze valse balans waarin we stonden.GezinsonderscheidingenWe zijn ons allemaal bewust van wat pijn doet, wat weegt, wat we moeten loslaten. We weten datde feiten hardop zegt dat iemand zich schuilhoudt onder het tapijt van onze geest, ons kan bevrijden, ons kan genezen.Er zijn echter mensen die ervoor kiezen dit nooit te doen. Als een kwestie van nieuwsgierigheid zullen we het hebben over Dr. Evan Imber-Black. Ze is een familie psychiater en directeur van het Bronx Family and Health Center in New York.In haar boek "
Geheimen in gezinnen en gezinstherapie"
vertelt ze hoeveel mensen een groot voordeel hebben gevonden door een dagboek bij te houden gedurende hun leven.Deze persoonlijke ervaringen - soms gedrukt met slecht handschrift en wankele teksten - verborgen echte drama's of schokkende feiten die ze nooit met hun familie hadden durven delen. Voor hen werd schrijven een dagelijkse redder in nood.
Zoals Dr. Imber Black ons uitlegt, worden familiegeheimen, verre van verdampen, van generatie op generatie doorgegeven als erfdeel, als 'vallen' die wachten om te ontploffen.Hoewel dit feit niet wordt opgemerkt, vervuilen het negatieve emotionele klimaat en de spanning alle dynamiek.Een dagboek bijhouden helpt, maar niet genoeg.Het is noodzakelijk om ze te bevrijden, te herbouwen, te genezen.
Vertrouwen dat ik alleen op de zolder van mijn ziel bewaarEr zijn geheimen, in tegenstelling tot voorgaande, die geen pijn doen. Dat zij van ons zijn, evenals onze huid, onze zuurstof of die littekens die we opgedaan hebben toen we kinderen waren en dat we van tijd tot tijd streelden om getransporteerd te worden naar een moment van het verleden.Er zijn herinneringen die ons definiëren en die we gewoon kiezen om met niemand te delen.
Soms bestaan deze privéschatten uit gevoelens en gedachten die op een bepaald moment ontstaan. Op andere momenten zijn ze niet meer dan ervaringen, die de emotionele structuur vormen die ons nu definieert. Herinneringen die niet hardop kunnen worden gezegdomdat er woorden zijn die de onmetelijkheid van die gewaarwordingen niet kunnen beschrijven die ons nog steeds doen beven.
Iets dat we ook allemaal weten, is dat we er soms voor kiezen om deze gevoelige geheimen met de geliefde te delen. Dat is iets waar we veel over na moeten denken. Het is niet goed om de emotionaliteit van het moment voor een lange tijd te laten varen, omdat we het risico lopen dat deze private ruimtes abrupt worden ontheiligd met ironie, bedrog of zelfs verraad.
Geloof het of niet, het is altijd goed om iets geheims voor ons te hebben. Het zijn privé-eilanden, zeer afgezonderde tuinen waar we wortel kunnen schieten, waar we van tijd tot tijd kunnen terugkeren om kalmte te vinden, om onszelf te omhelzen in het rustige genot van onze essentie.