Ik kijk om me heen en zie mensen zonder dromen, zonder hoop, vastzitten in situaties die hen niet gelukkig maken, die ze uitputten ... Het lijkt erop dat we ons overgeven, dat we onszelf niet herkennen in wat we zijn, we niet weten wat we kunnen worden, omdat we niet eens nadenken over deze mogelijkheid. Het zijn mensen zonder enthousiasme, zonder projecten en zonder de moed om te erkennen dat ze nog steeds de macht hebben om hun toekomst te bepalen.
Ze worden bepaald door hun studie, hun werk, hun burgerlijke staat of hun persoonlijke toestand, maar niet door hun talenten of waarden. Ze praten over wat ze hebben ontvangen, maar niet over de projecten die ze hebben gedaan. Ze hebben alles achtergelaten wat hen ooit deed dromen van een conventioneel leven waarin je op elk moment doet wat je moet doen. Waarom zijn er zoveel mensen die hun leven hebben laten overheersen, zichzelf rechtvaardigen in dezelfde gedachte waaraan zij zelf hebben afgetreden: dat alles al is gevestigd of geschreven? Hoe verlaten ze hun dromen zonder zich in te spannen om te veranderen en kijken ze verder dan de horizon?
Er is nog een lange weg te gaan
Het huidige moment is wat het is, we kunnen er niet vanaf komen.
De situatie waarin we ons bevinden is het resultaat van onze beslissingen en ervaringen; kort gezegd, van verschillende conjuncties. Misschien was het niet wat we verwachtten, wat we dachten dat we verdienden of wat we dachten dat het zou moeten zijn, maar we zijn er. Het contrast tussen wie we in het verleden waren en wie we nu zijn, geeft aanwijzingen voor onze evolutie. Het
heden kan onze beste vriend of de scherpste van alle vijanden zijn, de rasters die ons vasthouden of de opstap die ons naar voren drijft om onze dromen te bereiken. Het hangt allemaal af van hoe we de situatie zien. Want hoewel we de toekomst niet kunnen voorspellen of de obstakels kunnen voorspellen die we tegenkomen of de mensen die we tegenkomen, kunnen we beslissen welke houding we willen aannemen in het licht van wat er gaat komen. Onszelf kennen, weten hoe we nu zijn en
het kiezen van hoe we ons leven willen concentreren op ons pad is mogelijk en belangrijk. Anders zullen we alleen maar een marionet van omstandigheden zijn. Het punt is om ons karakter te omarmen, onze tekortkomingen te accepteren, onze beperkingen toe te geven en te geloven dat we kunnen doorgaan. Op deze manier zullen we ruimte maken voor persoonlijke groei en onszelf bevrijden van dit gevoel van stagnatie dat ons vaak overlapt. Een beperking definieert niet wat we zijn of wat we kunnen worden We zijn veel meer dan onze mislukkingen, beperkingen en fouten.
Het zijn niet degenen die ons beletten iets te doen en ons ook niet definiëren. In plaats daarvan vormen ze een startpunt om deze onverwachte wending te nemen, na te denken over hoe de situatie te overwinnen of te groeien dankzij de uitdaging die is geplaatst.
Het zijn niet onze fouten en beperkingen die ons potentieel bepalen, maar ons vermogen om ons aan te passen aan de verschillende omstandigheden die worden gekozen en opgelegd. Aan het einde van de dag hoeven we ons leven niet te leiden, maar onszelf. Dus we zullen altijd controle houden en verantwoordelijkheid nemen voor het belangrijkste: onze beslissingen. Op deze manier hangt wat we kunnen worden af van onze toewijding aan onszelf en de moed om ons heden uit te dagen en wat het zou moeten zijn. Onze plaats in de wereld is niet gedefinieerd omdat we de macht hebben om te kiezen waar we willen zijn en wat we kunnen worden. De vraag is: willen we meedoen en de protagonisten zijn of zien we liever het leven voorbij gaan? Wij geven de voorkeur aan de comfortabele situatie van de slachtoffers, we willen zijn van degenen die kijken of degenen die dat doen?
Loslaten is belangrijk om vooruit te komen Nu vooruitgaan is de sleutel tot het leren loslaten van alles wat ons slaven maakt,
mensen zijn, gevoelens, objecten of daden ... Het overwinnen van onze gebondenheid aan giftige verslavingen om onszelf te bevrijden.
Vaak komen we vast te zitten in wat 'wel en wat niet had kunnen zijn', beklagenswaardig over onze mislukkingen, zowel materieel als persoonlijk, gevangen door onze verwachtingen zonder in staat te zijn om medicijnen te zoeken. Hoe vaak hebben we onszelf betrapt toen we probeerden het oncontroleerbare te beheersen!
Zelfs als de toekomst onvoorspelbaar is en vol van deze onzekerheid die elkaar in liefde angstig maakt, heeft deze ook enige macht om ons te beïnvloeden en ons te veranderen, maar niet meer dan onze acties en beslissingen. Het punt is om die mogelijkheid te openen. Daarom moeten we leren loslaten. We moeten leren om te handelen, zelfs als we niet de enige zijn die het eindresultaat bepalen. We moeten vergeven, wrok en boosheid loslaten. Laten we leren accepteren wie we zijn, want anders zijn groei en evolutie op eigen initiatief onmogelijk.
Dit, en geen ander, is de eerste stap naar het terugwinnen van het roer.