Met hem stierf voor velen God en een nieuwe manier van kijken en begrijpen dat de wereld was geboren. Een manier die de gedachte en de mens probeert te redden van het juk dat hij zichzelf oplegde, als een uitgekiende poging om de ergste van zijn fobieën te voorkomen. Een fobie van het leven, van het zelf en van de vrijheid. Voor Nietzsche is de oorsprong van veel van onze kwalen in Griekenland geïllustreerd en deels democratisch, waarin we de mythe buiten beschouwing laten en we komen om de logo's te aanbidden. Een reden die ons als onvoldoende wezens stelde, beperkt en verbluft door de schaduwen die we in de grotten zagen. Nietzsche zal deze moderniteit verdenken en denkt dat "onder deze constructie alleen maar wrok tegen het leven is", naar wat er met ons gebeurt en we vinden het niet leuk.
De oorsprong van de ziekte (... en dus van de tragedie)In Griekenland verloor Dionysus (leven) en won Apollo (reden). Op deze manier worden we gehypnotiseerd door een perfectie die we projecteren, en die altijd precies uitkomen door de manier waarop we het uitspreken: ver, omdat we het daar hebben geplaatst, van onze eigen aard. Onze veroordeling en tegelijkertijd onze bestemming: de symbolische vorm overstijgen en de materiële vorm aannemen. De enige manier om deze veroordeling ongedaan te maken is de dood.
Een toespraak die vandaag de dag nog steeds perfect is voor religieuze fundamentalisten, die hun bommenlichamen bedekken en op weg gaan naar een betere wereld. Toch hebben ze andere levens bij zich, waarvan zij denken dat ze hun paspoort zijn. Als Socrates de deur openzet voor de mogelijkheid dat deze gedachte gescheiden is van het Dionisme (leven) en Apollo (reden), was het Plato die de een boven de ander plaatste, daarmee het socratische denken voltooiend (van kennis reikt de rede) bijgevolg de tragedie. De verspreiding van deze verdeeldheid en hiërarchie zou later de leiding nemen over het christendom, dat zou spreken over het leven als een voorbereiding op de dood of als een tranendal.
Een penar wiens beloning de hemel is. Het was een toespraak die perfect paste in de moeilijkheden van de mensen, beschuldigd en geteisterd door honger, pest en dorst naar hoop. Lijd nu, dan zal uw beloning komen. Maar alleen voor degenen die genoeg geleden hebben.
Deze visie impliceert ook een morele veroordeling voor de mens, omdat de hoogste acties nooit zijn werk kunnen zijn. Dus misschien hebben we frases gepopulariseerd als representatief voor de acceptatie van deze veroordeling als "er is geen kwaad dat niet ten goede komt". In feite is dit de rechtvaardiging geweest die velen hebben gebruikt om uit te leggen hoe het mogelijk is voor een almachtige God die gemotiveerd is door zijn oneindige goedheid om de tegenslagen die ons teisteren toe te staan.We veroordelen ons tot slaven
We keren terug naar de kern van Nietzsche's denken, dit is hoe we een schaal van waarden hebben geschapen die meer op ons geloof is gericht dan op onze kennis.Hoe dan ook, wij zijn slimme mensen en de Middeleeuwen of de Middeleeuwen konden niet eeuwig duren, dus ...
Ondertussen beginnen to we wetenschap te bouwen, de beste existentiële oplossing die we ons voorstellen om onszelf te abstraheren van wat gevoelig is.
Wetenschap was in deze zin niets meer voor Nietzsche dan het perfecte instrument dat de mens had geschapen om een gat in de grot te maken en te bespioneren. Onze hoop, door dit als een paradigma vast te stellen, zou zijn om het determinisme, het lot, te begrijpen, dat op de een of andere manier voor allen zou zijn geschreven. Een algoritme waar alles bij past: ja, degenen die nu in de meeste bedrijven worden gebruikt om te proberen te begrijpen wat onze volgende aankoop zal zijn.
Nietzsche confronteert deze gedachte terecht met zijn nihilisme, waarop zijn hele 'hamerfilosofie' is gebaseerd. Het is het destructieve deel van zijn filosofie, het aanvallen van de opbouw van traditionele kennis en zijn manifestaties, de westerse cultuur en de scopes waarin het wordt weerspiegeld. Nihilistisch pessimisme en de komst van het bovenmenselijke In zijn nihilisme legt Nietzsche uit waarom hij denkt dat we ziek zijn en waarom wat er in Griekenland gebeurde, de geboorte van de tragedie voor ons betekende. Zijn antwoord vertegenwoordigt een copernicaanse draai, vergelijkbaar met wat er is gebeurd met illustratie en antropocentrisme, maar met een heel andere neiging en richting. Anders dan de verlichte, dacht hij niet dat de wetenschap ons zou redden, maar begreep hij dat het een substituut is voor religie, in sommige opzichten intelligenter en vitaler.
Een religie die een bewijs bleef van onze wrok tegenover het leven; en daarom van onze ziekte en de "onderdrukking" van onze existentiële instincten.
Een andere manifestatie van deze ongezonde moderniteit, het deel van religie of wetenschap (voorgesteld aan Nietzsche, vooral in de wiskunde), is te vinden in de taal. Dus, net zoals we proberen het leven terug te brengen tot getallen, proberen we het ook terug te brengen tot concepten. Taal zou daarom een fictie zijn, een collectief instrument waarmee we de waarheid proberen te vinden. Een waarheid die we proberen te classificeren, objectief, kwantificeerbaar, reduceerbaar tot concepten, absoluut ... wanneer de wereld waar we op staan niet op die manier werkt. Wat is de oplossing voor Nietzsche, als u de ziekte begrijpt? Investeer opnieuw in waarden en laat de geboorte van superman toe the, dezelfde die zal proberen een leven te leiden dat goed genoeg is om het op dezelfde manier opnieuw te willen leven (eeuwige terugkeer). Dit is echt het existentiële deel van Nietzsche, zijn manier om achterdocht te overstijgen en vervolgens het leven te omarmen.