Zodra deze problemen en hun motieven zijn geanalyseerd, is het duidelijk dat koppels vooral afstand nemen door voortdurend een eindeloze dynamiek van discussies te betreden zonder grenzen en eind.
Discussies en gevechten zijn nodig om tot overeenstemming te komen, volgens verschillende criteria, maar het ernstigst is dat sommige koppels niet tolereren, niet accepteren, niet praten en, absoluut: niet weten hoe te argumenteren. Ze richten zich alleen op het vinden van een schuldige en bevestigen hun positie, en lokken situaties uit, omringd door geschreeuw, ironie en vernietiging, wat op de lange duur een frustratie en een last veroorzaakt die moeilijk te behandelen zijn in een relatie, in plaats van te overwinnen. Bekeren en verontschuldigen wordt uiteindelijk moeilijk als we ervan overtuigd zijn dat we niet de schuld van het probleem zijn. Maar wanneer wij degenen zijn die zich door soortgelijke situaties gekwetst voelen, is vergeving bijna onmogelijk. We kunnen niet alleen vergeving faciliteren met positieve attitudes en goede bedoelingen, we moeten ook de tijd laten genezen van wonden. We moeten nederig zijn en ons openlijk verontschuldigen, terwijl we accepteren dat iedereen fouten maakt , en wij ook. We moeten de tijd laten kalmeren en onze trots minimaliseren, zodat we de tijd kunnen respecteren die iedereen nodig heeft, en accepteren dat mensen vergeven kunnen worden wanneer het meest geschikte moment aanbreekt.Als we onze manier van communiceren bij de bespreking wijzigen, zullen we onze relatie versterken om eventuele meningsverschillen die opnieuw kunnen gebeuren op te lossen.
Een verwoest paar is de vrucht van eindeloze uren van discussie, waarbij
respect en genegenheid vertrekken om plaats te maken voor ontevredenheid en verwaarlozing. Vooral het detail van het niet kunnen accepteren van de gezichtspunten of behoeften van anderen zijn pijlers van ontrouw en de uiteindelijke voorwaarden. Het is onmogelijk om een relatie te redden zonder de aanwezigheid van vergeving.
Zodra de tijd van het branden van passie en intensiteit voorbij is, is er een fase van stabiliteit met de intentie van consolidatie in de nabije toekomst, maar ook een fase van onverschilligheid en apathie kan worden bereikt, waarin de discussies en de hand in hand gaan.
Als het paar misschien meer aandacht besteedde aan passie, communicatie, dialoog, het nastreven van soortgelijke interesses, intimiteit, medeplichtigheid aan daden en gedeelde vrije tijd, konden veel discussies en scheidingen worden vermeden; Dit alles ten behoeve van emotionele stabiliteit die varieert in intensiteit, natuurlijk gedurende het hele leven.