Een hoog IQ is geen garantie voor succes of zekerheid van geluk. In veel gevallen zitten deze mensen gevangen in de knoop van hun zorgen, in de afgrond van existentiële angst en in de wanhoop die de reserves van optimisme opslokt. Er is een populaire tendens om al deze genieën van kunst, wiskunde of wetenschap als stillere en trieste mensen te zien, als zeer eigenaardige mensen met een ander gedrag. We hebben als voorbeelden Hemingway, Emily Dickinson, Virginia Woolf, Edgar Allan Poe en Amadeus Mozart ... Geniale geesten, creatief en uitzonderlijk, die hun angst op de rand van de afgrond brachten die de tragedie aankondigde.
"De intelligentie van een persoon wordt gemeten aan de hand van de hoeveelheid onzekerheden die hij kan verdragen."
- Immanuel Kant -
Wat is hier echter echt aan de hand?
Is er een direct verband tussen een hoog IQ en depressie? Nou, we kunnen eerst zeggen dat hoge intelligentie niet noodzakelijkerwijs bijdraagt tot de ontwikkeling van een soort van psychische stoornis. Er is een risico en een neiging tot buitensporige zorgen, zelfkritiek en de perceptie van de werkelijkheid op een zeer vooringenomen manier, neigend tot negativiteit. Al deze factoren dragen in veel gevallen bij aan de vorming van depressie. Nu zijn er natuurlijk uitzonderingen. In onze huidige samenleving hebben we briljante mensen die hun potentieel benutten door niet alleen te investeren in hun eigen kwaliteit van leven, maar ook in de samenleving als geheel.
Er zijn echter veel papieren, studies en boeken die deze unieke trend onthullen, vooral onder mensen met een IQ boven de 170 punten. De persoonlijkheid van de intelligentste mensen"Het creatieve brein" is een zeer nuttig boek om te begrijpen hoe de geest en het brein van de meest intelligente en creatieve mensen werken. Daarin voert neuroloog Nancy Andreasen een gedetailleerde studie uit waaruit blijkt dat
er een zeer significante tendens bestaat dat de genieën van onze samenleving verschillende stoornissen ontwikkelen
: bipolaire stoornissen, depressies, angstaanvallen en vooral paniekstoornissen.
Aristoteles zei zelf dat intelligentie hand in hand gaat met melancholie. Genieën als Isaac Newton, Arthur Schopenhauer of Charles Darwin leden momenten van neurose en psychose. Virginia Woolf, Ernest Hemingway en Vincent Van Gogh gingen zelfs zo ver om hun eigen leven te beëindigen. Het zijn allemaal bekende mensen, maar in onze samenleving zijn er altijd stille, onbegrepen en eenzame genieën geweest die hun eigen persoonlijke universum hebben bewoond, losgekoppeld van een realiteit die voor hen chaotisch, zinloos en teleurstellend leek.Delen
Studies die hebben onderzocht of intelligente mensen gevoeliger zijn voor depressie
Sigmund Freud en zijn dochter Anna Freud hebben de ontwikkeling bestudeerd van een groep kinderen met een IQ groter dan 130 en concludeerden dat ongeveer 60% van hen uiteindelijk een stoornis ontwikkelde depressie.De werken van Lewis Terman, een pionier in de onderwijspsychologie in het begin van de twintigste eeuw, zijn ook bekend. In 1960 begon hij aan een lange studie met kinderen met een hoge capaciteiten, termmites genoemd door het team van de psycholoog. Ze hadden een IQ boven de 170 punten en namen deel aan een van de beroemdste ervaringen in de geschiedenis van de psychologie. Maar pas in 1990 begonnen ze enkele belangrijke conclusies te trekken.
Hoge intelligentie: een zeer zware belasting
De termieten, de kinderen van Lewis Terman, die nu volwassenen van ouderdom zijn, zeggen dat
hoge intelligentie wordt geassocieerd met een lagere tevredenheid van het leven.
Hoewel velen van hen roem en een relevante positie in de samenleving hebben bereikt, hebben velen meerdere malen geprobeerd zelfmoord te plegen of zich te overgeven aan verslavingen, zoals alcoholisme.
Een ander belangrijk aspect dat deze groep mensen heeft genoemd en dat ook te zien is aan mensen met grote intellectuele capaciteiten, is dat ze erg gevoelig zijn voor de problemen van de wereld. Geef niet alleen om ongelijkheden, honger of oorlogen. Zeer intelligente mensen zijn geïrriteerd door zelfzuchtig, irrationeel of onredelijk gedrag. Emotionele basis en blinde vlekken bij zeer intelligente mensen
Experts zeggen dat zeer intelligente mensen vaak last hebben van een dissociatieve persoonlijkheidsstoornis. Dat wil zeggen, ze zien hun eigen leven van bovenaf, zoals de verteller die een stem in de derde persoon gebruikt om hun realiteit met objectiviteit te zien, maar zonder zich er volledig mee te voelen.
Deze benadering presenteert meestal "blinde vlekken", een concept dat veel te maken heeft met Emotionele Intelligentie en dat Daniel Goleman heeft ontwikkeld tot een interessant boek met dezelfde titel. Blinde vlekken zijn zelfbedrog, ernstige mislukkingen in onze waarneming van de werkelijkheid, moeite om dingen te accepteren zoals ze zijn.
Zeer intelligente mensen richten zich meestal uitsluitend op de tekortkomingen van hun omgeving, op deze vijandige mensheid, op deze vreemde en zelfzuchtige wereld van nature, waar het onmogelijk is om zich aan te passen. Vaak zijn ze niet over voldoende emotionele vaardigheden te relativeren , aan te kunnen passen, rust in deze outdoor jungle en deze ongelijkheid dat zowel verwart te vinden.
Op deze manier kunnen we afleiden dat
zeer intelligente mensen vaak ernstige emotionele tekortkomingen hebben. Dit leidt ons op zijn beurt tot de andere conclusie: een hoog IQ, dat altijd zeer gewaardeerd wordt, moet een andere belangrijke factor worden toegevoegd als het gaat om het ontwikkelen van psychometrische tests.We hebben het over de "wijsheid" van deze essentiële kennis om een echte dagelijkse tevredenheid ontwikkelen, om een goede self-concept, een hoge zelfwaardering en vaardigheid die passen vormen om te investeren in het samenleven en het opbouwen van een echte geluk, eenvoudig maar beton.