Het feit dat problemen ook kansen bieden, is een van die waarheden die na meerdere bewijzen worden aanvaard. Aan de andere kant is het een zin die we gewoonlijk aan onze vrienden geven om hen te animeren in moeilijke tijden, maar we vergeten wanneer we zelf op de bodem van de put zitten.
Problemen zijn niet alleen een uitdaging voor intelligentie en rede. Ik wou dat ze waren! De moeilijkheid is dat deze problemen ook veel van onze meest instinctieve of geautomatiseerde emoties activeren: angst, woede, vooroordelen en angsten, intolerantie ...
Dus soms verdrinken we in een glas water. We verliezen het perspectief van wat we kunnen doen en bevriezen in angst, lopen weg of verankeren ons eenvoudigweg in de klacht.We zijn geprogrammeerd om problemen een bedreiging te maken waar geen uitweg is. We verliezen het zicht op het feit dat problemen uitdagingen zijn en dat we, als we ermee geconfronteerd worden, beter kunnen worden. Laat die mannen en vrouwen die hun problemen in kansen hebben omgezet, dat zeggen.
Elizabeth Murray, van de problemen van het diepe licht
Elizabeth Murray werd geboren in de Bronx, Verenigde Staten, veroordeeld door de omstandigheden in haar omgeving om een gecompliceerde jeugd te hebben. Zijn ouders waren van de hippies van de jaren 1970, die bezweken aan de drugswereld. Toen ze werd geboren, waren ze twee verslaafden met weinig kans op herstel, omdat ze cocaïne en heroïne consumeerden.
Liz Murray en haar zus aten ijsblokjes en tandpasta omdat ze de enige dingen waren die ze vonden om de maag te vullen. Tot overmaat van ramp bereikten haar ouders AIDS en stierf haar moeder. Zijn vader ging naar een dakloos asiel en zijn zus ging bij een vriend wonen. Liz was letterlijk op straat toen ze 15 jaar oud was.
Gewerkt met wat leek. Op haar 17e keerde ze terug naar school en op een bezoek aan de universiteit van Harvard ging ze op weg om daar te komen. En kreeg: won een studiebeurs, dankzij de New York Times. Vandaag is ze een succesvolle psycholoog die menselijke pijn beter begrijpt dan wie dan ook. Hij publiceerde een boek van succes en zijn leven werd naar de film gebracht.
Arturo Calle, een man die kansen heeft gevonden in soberheid
Hij is de meest succesvolle Colombiaanse zakenman in de wereld van de herenmode. Toen hij nog maar een kind was, stierf zijn vader. Hij verliet een gezin van 8 kleine kinderen en een moeder met weduwnaar. Om het huishoudgeld te helpen voltooien, begon hij al op jonge leeftijd te werken. Hij kende de waarde van elke cent, en dus paste hij zich goed aan aan een bijzonder sobere levensfilosofie.
Toen ze wat ouder werd, kreeg ze een baan waar ze een minimumloon verdiende. Toch spendeerde hij een aantal jaren aan meedogenloos bezuinigen, totdat hij genoeg kapitaal had om een klein kledingbedrijf te openen. Zijn motto was: om geld te besparen en nooit schulden te krijgen.
Zo is become een succesvolle ondernemer geworden die nu winkels heeft in bijna heel Latijns-Amerika. De kleding die hij verkoopt heeft een plus: ze zijn economisch voor hun kwaliteit, omdat het bedrijf dat Arturo Calle draait geen cent aan iemand verschuldigd is. Hierdoor kunnen de productiekosten lager zijn. Hij werd ook beschouwd als een van de top 5 werkgevers in Colombia, omdat in zijn bedrijf alle werknemers hun eigen huis hebben met de hulp van het bedrijf. Wilma Rudolph, een echt inspirerend verhaal
Wilma Rudolph's was veel meer dan een probleem. Vanaf zijn geboorte kwam hij met moeilijkheden: hij was te vroeg en twijfelde of hij zou overleven. Ze overleefde echter, maar op de leeftijd van 4 kreeg ze een dubbele longontsteking en was ze besmet met poliomyelitis.
Bovendien was zijn familie arm, vooral als we rekening hielden met het feit dat ze moesten zorgen voor de ondersteuning van 22 kinderen. Zijn linkerbeen was praktisch onbruikbaar en hij moest lopen met behulp van een orthopedisch hulpmiddel. Desondanks besloot ze op haar negende te proberen zonder hulp te lopen en te slagen. Op de leeftijd van 11 jaar was hij in staat om lid te worden van zijn basketbalteam op de middelbare school en voor het eerst te vertrouwen op zijn fysieke vaardigheden. Toen hij 13 was, besloot hij atletiek te beoefenen. In zijn eerste race kwam hij op de laatste plaats en hetzelfde feit gebeurde meerdere keren in de volgende jaren.
Na een paar jaar oefenen wist hij een race te winnen en stopte hij niet op weg naar de overwinning. Hij slaagde erin zich te kwalificeren voor de Olympische Spelen in Melbourne in 1956 en won de bronzen medaille voor de Verenigde Staten. Enin 1960 won ze 2 gouden medailles op de Olympische Spelen in Rome.
Deze drievoudige Olympische medaillewinnaar overwon een ernstige blessure die polio heeft achtergelaten en het hoogste niveau van atletiek op de wereld heeft bereikt.