Veel psychologen hebben speciale aandacht besteed aan de relaties binnen families en in de creatievormen om de psychopathologie die een van de leden presenteert, uit te leggen. In feite is alle psychologie met zijn verschillende stromingen geïnteresseerd in dit feit en beschouwt het als een verantwoordelijke factor van veel stoornissen bij individuen.
Agglutinated families, losgekoppeld, democratische versus autoritaire vaderlijke stijlen, generational allianties, relaties die dubbele familiebanden, overprotectie, verlating, verwaarlozing, enz. Bevorderen. Veel van de onderzochte verschijnselen hebben betrekking op een soort psychische aandoening die verband houdt met een bepaald type gezinsconditie.
Waarom het zo moeilijk is om over dit onderwerp te praten
Als dit thema iets moeilijks heeft, is het de juiste aanpak, uitleg en behandeling, vooral wanneer bepaalde ideeën in de samenleving worden aangenomen als absolute waarheden, die helaas niet altijd waar zijn. Bloed verwantschap, maar dat betekent niet veel meer dan dat. Sommige uitdrukkingen zoals "er is niets zoals het gezin", "het gezin wil nooit schade toebrengen" of "tussen het gezin moet je alles vergeven" worden als zeker gegeven.
Dit alles veroorzaakt veel pijn, schuld en verwarring bij mensen die het gevoel hebben dat hun families niet in staat waren om de onvoorwaardelijke dat de samenleving vertelt ons antwoorden dat ze dat lijden fysieke of psychische mishandeling moeten behouden of die zich realiseren dat het huisvestingssysteem ontvangen brecou hun evolutie en emotionele onafhankelijkheid.
Er zijn families die opzettelijk schade hebben berokkend en anderen die dat hebben gedaan zonder het te weten, liefde, advies en opleiding te geven die ze geschikt vonden, zonder te bedenken dat hun kinderen niet de toekomst wilden die ze voor hen hadden ontworpen. Met dit artikel hebben we niet van plan om erop te wijzen hoe slecht iemand gedragen, maar we zullen proberen om bepaalde mythes te tonen aan de realiteit uit te leggen en de waarheid is dat er
families te helen en gezinnen die ziek. Papers aangewezen en labels die stigmatiseren
De zinsnede "is een beetje ongemakkelijk" a "heeft een moeilijke persoonlijkheid" er is een merkbaar constant kleine zinnen die gezegd en herhaald in het huishouden kunnen degenen die horen te vernietigen. Kortom, het is een manier om elk kind identiteit te geven, verklaringen te besparen of, in veel gevallen, de eigen tekortkomingen van ouders in het onderwijs te verhullen.
Het labelen van een kind is een manier om je gedrag te bestendigen door je te doen geloven dat je gedrag "onverbeterlijk" is en inherent aan je wezen. Deze labels bestendigen zichzelf van ouders tot leerkrachten en kennissen, doordringend de directe omgeving rondom het kind.
De labels van de kinderen blijven niet alleen binnen het gezin, maar worden ook doorgegeven aan leerkrachten en kennissen van het kind. Wanneer hij zijn gedrag wil veranderen, staat hij voor wanden van wantrouwen. Delen
MisverstandWe horen vaak de versleten uitdrukking: "Niemand zal van je houden zoals je familie van je houdt."
Deze zin doet pijn aan de gevoelens van veel mensen die het niet hebben meegemaakt, waardoor het moeilijk is om misbruik te detecteren en zelfs te melden. Ook kunnen we niet vergeten dat dergelijke mishandeling in twee richtingen kan plaatsvinden, van vorige generaties tot latere generaties of van latere generaties.
Het feit dat iemand 'zijn of haar bloed' draagt, betekent niet dat ze je niet kunnen schaden met hun gedrag. Verwantschap is een biologisch, genetisch ding en een goede binding is affectief, communicatief en afhankelijk van de variabiliteit van individuen, wat weinig te maken heeft met erfelijkheid.
Genen vestigen een erfelijke band die geen bevredigende affectieve band impliceert. Dit soort geloof dat door de samenleving wordt aangenomen, maakt het moeilijk om onze behoeften en echte interesses als individuen te ontdekken. Delen
Overbescherming die stikt en beperktHet is niet genoeg om zonder grenzen lief te hebben; zelfs in liefde moet men de deugd van balans toepassen.
met de rechtermuisknop op de ontwikkeling van baby's wordt waargenomen hun behoefte om de middelen te ontdekken aan de hand van een relevante hechtingsfiguur, een ding dat psychologen John Bowlby en Mary Ainsworth aangetoond.
Onderzoek met apen uitgevoerd door Harry Harlow zetten in bewijs dat de liefde en zorg van een baby met zijn moeder is essentieel voor een veilige bevestiging waarmee je de wereld zelfstandig kunnen ontwikkelen. Bevestiging moet echter niet worden verward met overbescherming. Onvolledige inspiraties ontworpen kinderen
Het feit dat kinderen het leven van de door de meeste van de mensheid gekozen optie te zijn en natuurlijk worden uitgevoerd betekent niet dat het niet langer een besluit tot een must geworden. Gezinsplanning en de massale integratie van vrouwen aan het werk betekende dat het aantal kinderen per koppel verminderd en dat sommige paren in het openbaar verdedigen van de mogelijkheid van het niet hebben nageslacht. Daarom, wanneer het is al een optie en geen verplichting zoals in het verleden, staan we in een meer complexe scenario en een hogere vraag naar verantwoordelijkheid en eerlijkheid:
kinderen moeten niet de levensader van een paar, niet zijn een vorm van emotionele validatie
en hoeven niet de dupe te zijn van onze frustraties.
Je kind een betere jeugd wensen dan je hebt gehad, misschien vervuld van emotionele tekortkomingen of financiële moeilijkheden, eer als persoon. Maar als je alles wat je niet wou of durfde te doen, naar je kind wilt projecteren, mis je misschien iets. Het stellen van doelen gerelateerd aan wat je hebt bereikt of niet, het vergelijken en drukken op de keuze van een bepaald pad is om je individualiteit te beëindigen.
Dus onze rol als mensen die van hen houden, is hen helpen hun weg te vinden en ervoor te zorgen dat ze de beste hulpmiddelen krijgen om er naartoe te gaan. Laten we ons ervan bewust zijn dat kinderen niet van ons zijn; hun enige eigenaar is het leven dat ze hebben gekregen. Delen