Vaak wanneer we willen ontlasten het gehuil van een kind door een val of woedeaanval, gebruik zinnen als: "niet huilen", "we moeten dapper zijn", "mannen niet huilen", etc.
Heb je er ooit aan gedacht om na te denken over wat we met deze zinnen hebben gekregen? We zeggen NEE tegen gedrag en ook tegen het kind en zijn emoties. We leren je om je emoties te onderdrukken en niet uit te drukken. Dit heeft serieuze gevolgen voor hun emotionele ontwikkeling en die van de hele samenleving.
Geen wonder dat we op deze manier opvoeden; we reproduceren eenvoudig het type onderwijs dat we ontvangen. Maar waarom kunnen we niet huilen als iets ons pijn doet? Weeping is een natuurlijk mechanisme en moet indien nodig worden gebruikt. De kreet als een manier om de emoties
Als we willen dat onze kinderen om te ervaren en te begrijpen hun emoties te begrijpen, moeten we uitsluiten van ons spreken een paar zinnen en gewoonten van het dagelijks leven. Deze frases zijn bijvoorbeeld het tegenovergestelde van wat we gewoonlijk gebruiken om gedachten, emoties en gedrag te blokkeren. "Laat ze gaan, Lucia," zei de grootmoeder.
- Wie?
- De tranen! Soms zijn er zoveel dat het lijkt dat ze ons gaan verdrinken, maar dat is niet waar.
- Geloof je dat ze ooit zullen stoppen? - Natuurlijk! antwoordde de grootmoeder met een lieve glimlach. De tranen blijven niet lang hangen, ze doen hun werk en dan gaan ze hun gang. "En wat is uw werk?" "Het is water, Lucia. Wassen, schoonmaken, opruimen ... Net als de regen. We zien alles beter na de regen.
- Van "De regen weet waarom" -
- Fernanda Heredia -
Wanneer we voeden de kinderen met liefde, angst verhongeren
Het is nodig om hen te helpen de oorzaken van hun huilen identificeren en te kanaliseren hun emoties, het verhogen hun vermogen om zichzelf te reguleren.
Meestal maakt wat ons aan het huilen is een probleem, een verstoring die onze rust wegneemt.
Gelukkig is de natuur wijs en heeft gevochten tegen dit huidige onderwijsmodel, waardoor verdriet de meest empathische emotie blijft. Onze geest en hersenen hebben een speciale aanleg om te reageren op verdriet, om zich ermee in te leven en om te proberen degenen die lijden te troosten.
Het probleem is dat al deze jaren van een onjuist onderwijsmodel ons negatieve maar gezonde emoties laten onderdrukken. We willen onszelf en anderen laten zien dat we stil en vredig zijn. Share
We moeten leren kinderen verdriet kan vele oorzaken
hebben, dat is een natuurlijke reactie in het gezicht van iets dat ons en dat kan worden gekanaliseerd op een gezonde manier stoort; bieden passende zelfregulatiemodellen en moedigen de mogelijkheid aan om na te denken over al het malaise dat geboden wordt.
In plaats van te ontkennen: "Niet in staat om te spelen is niet het einde van de wereld", goed te keuren, "Ik begrijp je wilde gaan en het is triest."Share
Als we zeggen "niet huilen", leren we het kind een systeem gebaseerd op angst en de ontkenning van de boodschap die huilen biedt. Verdriet is een onaangename en negatieve emotie, maar gezond.Naast het leren begrijpen van verdriet,
hebben we de plicht om hen te helpen deze pijn te verlichten en uit deze vicieuze cirkel te komen.Misschien is de reden voor het huilen iets irritant en banaals en dan moeten we stevig zijn: laat de driftbuien niet.
We moeten erop wijzen dat driftbuien bij kinderen van 2 tot 6 jaar oud heel gewoon en vooral heel belangrijk zijn. Ze laten ons zien wat de behoeften en sterke punten van het kind zijn, rekening houdend met hun ontwikkelingsfase. In deze gevallen, vaak weten we niet hoe te handelen, maar het is essentieel en belangrijk dat onze woorden te brengen onze boodschap goed, "ja" voor de gevoelens en het kind en "nee" tegen slecht gedrag. We hebben nodigde emoties en gevoelens van het kind beoordelen op basis van hun niveau van begrip en het faciliteren van introspectie.
We weten dat emoties niet geïsoleerd voorkomen. Onze emotionele wereld is erg complex. We moeten ze bijvoorbeeld geleidelijk leren dat we verdrietig en tegelijkertijd boos of beschaamd kunnen zijn. Op deze manier zullen ze geleidelijk leren als ze volwassen worden en hun gedachten buigen. Tot slot kunnen we zeggen dat het niet uitmaakt waar de tranen vandaan komen. Het belangrijkste is dat het kind begrijpt wat er gebeurt en in staat is om de bron te vertellen van hun ongemak.
Dit zal je helpen bij zelfregulatie en reflectie in een tijd dat je gedachten erg verwarrend lijken en niet goed reageren.
Illustraties van Karin Taylor.