Hoe prachtig zou het zijn om te kunnen stoppen met glimlachen als we er geen zin in hebben; vertel de wereld dat we vandaag niet willen vertrekken en dat we geen gezelschap willen; dat we ervoor kiezen om alleen te zijn of, beter dan dat, dat we alleen ons eigen bedrijf prefereren. Ik wou dat het gemakkelijk was om dit alles te zeggen zonder die knoop in de keel te voelen en dat vreemde gevoel in de maag. Het zou absoluut geweldig zijn om dat te zeggen zonder je slecht te voelen.
Het zou heel goed zijn als anderen zouden accepteren wat we willen op elk moment van het leven en alleen terugkeren als de "open" poster voor de deur staat. Geen klachten en geen schuld. Soms moeten we ons terugtrekken in onszelf om onze kracht te herwinnen en weer fris terug te komen.
Er zijn ook harde dagen nodig, vooral om die betere dagen te leren waarderen. De magie van contrast kan ons veel leren als we opletten. Omdat het niet genoeg is om te weten dat rozen doornen hebben en dat ze moeten worden verwijderd, is het ook nodig om te leren waar ze zijn en hoe ze moeten handelen zodat ze ons geen pijn doen.
Misschien zijn we ontmoedigd, ongemotiveerd en denken we erover niets te doen om onze tijd in beslag te nemen. Maar het is belangrijk om te leren dat na de storm, rust meestal komt. Het probleem is dat niet alles gebeurt zoals we het zouden willen.
Zich slecht en schuldig voelen voor het ervaren van ongemak
Je slecht voelen komt vaker voor dan we denken. Niet alles in het leven is perfect. Wat er gebeurt, is dat de samenleving ons niet toestaat om onze onvrede te tonen. In feite impliceert dit op de een of andere manier dat je je schuldig voelt over de oordelen en meningen van de mensen om ons heen. Als je verdrietig bent en anderen vertelt, zorgen ze ervoor dat je je een 'weirdo' voelt. Sommigen zien hem als een invalide, anderen lijken hem te minachten en anderen voelen zich gestraft en haasten zich om hem op te vrolijken ... Het lijkt erop dat het verdragen van het ongemak van anderen niet zo gemakkelijk is, en ook niet zo comfortabel, en het nodig is om het te verbergen , isoleer het of negeer het zelfs.
Misschien herinnert het ongemak van anderen ons eraan dat we ook niet gelukkig zijn;
en voor een samenleving die op de een of andere manier de uitdrukking van deze ontevredenheid bestraft, is het niet zo gemakkelijk om het te accepteren. We moeten het niet verbergen, of we moeten ons tenminste niet schuldig voelen als we het ervaren. Het is de wet van het leven. Er zijn slechte dagen en geen probleem als ze punctueel zijn. Ze doen niet zoveel pijn als ze eruitzien. Je aanwezigheid geeft alleen aan dat we iets nodig hebben, dus het is erg belangrijk om het te horen.
Het is heel moeilijk om anders te handelen dan hoe we ons innerlijk voelen, om een verkeerd beeld te geven en om een glimlach te tekenen die niet van binnenuit is geboren.
Het uiten van ons ongemak zal ons helpen het los te laten. Als we accepteren dat dit nodig is, voelen we ons niet schuldig. De beste schuilplaats: onszelf
Voor de slechte dagen
is de beste toevlucht die we zelf kunnen bieden : deze ruimte van eenzaamheid, maar tegelijkertijd ook de ontvangst, waar we kunnen luchten zonder ons schuldig te voelen. Omdat we op de een of andere manier hier zijn om te leren hoe we beter kunnen leven.Op deze plek kunnen we ons een moment van herinnering toestaan en ons realiseren wat er met onze energie, ons innerlijke licht is gebeurd. Op die manier kunnen we corrigeren wat ons dwars zit en terugkomen om gelukkig te zijn. We kunnen terugkeren naar dit toevluchtsoord wanneer we dat nodig hebben en we kunnen ook een poster op de deur plaatsen: gesloten voor vakantie, gesloten voor pensionering, opladen van de batterijen ...
Ons toevluchtsoord is de perfecte plaats om het geschreeuw van onze emoties te horen. Degenen die daar zijn, wachtend op onze aandacht onder het voorwendsel gehoord te worden. Omdat het nutteloos is om op de "automatische piloot" te leven, omdat op een bepaald moment het alarmniveau zal klinken en misschien zal het op dit moment moeilijker zijn om de nodige aanpassingen aan te brengen.
Wij zijn onze eigen toevlucht, de steun die ons opheft en de omhelzing die ons omringt. We zijn de ideale ruimte om het ongemak te laten stromen met de enige bedoeling om het te voelen en te begrijpen.
We moeten zelf wat tijd nemen en we kunnen ons er niet schuldig over voelen. Laat de wereld maar blijven "draaien" omdat we terug kunnen komen als we genoeg kracht hebben, geen druk en geen eisen ...