De liefde tussen een echtpaar, echt ervaren, laat een onuitwisbaar merkteken achter, een herinnering die geworteld is in het hart van de persoon die het voelde, waar er geen ruimte is om te vergeten.
Onze perceptie van hoe lang een liefde duurde, is zeer subjectief. Zolang het duurt, lijkt het altijd weinig, omdat we altijd meer willen. De intensiteit ervan maakt ons gevangen als een medicijn dat ons afhankelijk maakt.
De extase die liefde ons geeft, maakt alles prachtig; het leven wordt kleurrijker en het lijkt erop dat we vol vreugde en dynamiek zijn.Delen
In deze staat van genade zijn er geen afstanden en geen grenzen: alles is magisch.
Wanneer de ontsteltenis komt, presents het idee van vergeetachtigheid presenteert zich in ons leven als een oplossing om verder te gaan en te stoppen met lijden. We kunnen echter niet onze eigen wil beheersen. Zoals hij Pablo Neruda weet te vertalen in zijn 'Gedicht 20' van het boek 'Twintig gedichten van liefde en een wanhopige lied', dat zijn vermogen om te vergeten weerspiegelt: Ik hou niet van haar, het is waar, maar misschien hou ik van haar. Liefde is zo kort en zo lang vergetelheid. Gedicht door Pablo Neruda
Dit prachtige gedicht van Pablo Neruda vertelt op briljante wijze de moeilijkheid en pijn van het vergeten van een grote liefde. 'Ik kan de droevigste verzen vanavond schrijven.
Schrijf bijvoorbeeld: "De nacht is sterrenhemel en de sterren schijnen blauw in de verte."
De nachtwind draait in de lucht en zingt.
Ik kan vanavond de treurigste verzen schrijven. "Ik hield van haar," en soms hield ze ook van mij.
Op nachten als deze hield ik haar in mijn armen. Ik kuste haar vele malen onder de oneindige hemel.
Ze wilde me, soms wilde ik haar ook.
Hoe kon hij niet van zijn grote ogen gehouden hebben?
Ik kan vanavond de treurigste verzen schrijven.Om te denken dat ik het niet heb. Ik voelde dat ik haar kwijt was.
De nacht immens horen, immens zonder.
En het vers valt in de ziel zoals in het gras valt de dauw. Het maakt uit dat mijn liefde het niet kon houden.
De nacht is sterrenhemel en
ze is niet met mij. Dat is alles. In de verte zingt iemand. In de verte.
Mijn ziel stelt zichzelf niet tevreden met het verloren te hebben.
Wat betreft het benaderen van mijn kijk op de vraag. "Mijn hart zoekt naar jou, en zij is niet bij mij. Dezelfde nacht die dezelfde bomen witt.Wij, degenen van nu, zijn niet meer hetzelfde.
Ik hou niet meer van haar, het is waar, maar ik hield van haar.
Mijn stem zocht de wind om zijn oor aan te raken. Op een andere. Het zal van een ander zijn. Zoals vóór mijn kussen.
Zijn stem, zijn heldere lichaam. Zijn oneindige ogen.
Ik hou niet meer van haar, het is waar, maar misschien hou ik van haar Liefde is zo kort en vergetelheid is zo lang.
Omdat ik op nachten als deze
dat ik haar in mijn armen had,
mijn ziel niet tevreden is dat ze haar kwijt is. "Ook al is dit de laatste pijn die ze me veroorzaakt, en dit zijn de laatste verzen die ik haar schrijf."
De herinneringen aan liefde zijn in ons geïmpregneerd;noch tijd, noch woede, noch ons ongemak, noch het zijn met een andere persoon ons in de vergetelheid brengen.
In feite is proberen om bij iemand anders te zijn om iemand te vergeten heel gewoon, maar meestal levert het geen goed resultaat op: we bedriegen onszelf en de ander.
De oplossing is niet in de vergetelheid
Het is niet nodig om te vergeten om verder te gaan met ons leven. We moeten accepteren dat we in elke periode van het leven verschillende situaties hebben en dat veel dingen oninbaar zijn.
Het enige dat echt bestaat, is ons heden
en daarin vinden we de oplossing afhankelijk van hoe we handelen. Vanuit het verleden brengen we leren en al zijn lessen om ons te helpen in ons huidige leven.
Probeer vanuit elke ervaring, hetzij goed of slecht, alle mogelijke lessen te trekken om ons verder te helpen, omdat we ze niet kunnen veranderen. Verliefd, wanneer we een slechte fase doorlopen die we willen vergeten, hebben we de kans om elkaar beter te leren kennen, niet dezelfde fouten te herhalen, met dezelfde gevoelens die niet zijn opgelost. Delen