De manier waarop we communiceren verandert razendsnel. Het lijkt in feite op de wagen die verslaafd is aan de locomotief van technologie, die van nuttig naar essentieel is gegaan en, in sommige gevallen, naar tirannie. Hiermee keren we terug naar het schrijven om te praten met wie weg is of om het display te versieren dat de muurschildering van onze profielen in de sociale netwerken is geworden. Emoticons bestaan juist om een van de beperkingen van schriftelijke communicatie te redden.
Wat doen de emoticons? Het meest gebruikelijke is om ons gezicht te simuleren, een bericht te begeleiden zodat het op de juiste toon wordt begrepen. "Hello! (Carinha lacht) Hoe gaat het? (Blij gezicht) "is niet hetzelfde als" Hallo! Hoe gaat het met je? " Sterker nog, emoticons helpen onze geschreven vorm van communicatie te redden omdat het vaak serieus is. Dat is hoe we het interpreteren, en als we de emoticon "escort" missen, is het niet ongebruikelijk om te denken dat de andere persoon boos is.
Aan de andere kant, als we beginnen te schrijven zonder emoticons, hebben we misschien het gevoel dat de boodschap die we sturen mogelijk volledige informatie heeft, maar tegelijkertijd lijkt het niet de manier te zijn waarop we zouden willen dat het is.
De oorsprong en het belang van emoticons
We zouden kunnen zeggen dat emoticons indicatoren van emoties zijn. De eerste emoticon dateert uit 1982 en de auteur was computeringenieur Scott Fahlman. Het gebruik dat hij implementeerde lijkt sterk op wat we vandaag gebruiken, omdat hij ze op de forums gebruikte als een indicator om de berichten te differentiëren met een ironische en opgewekte toon van degenen die serieuzer waren.
Sindsdien is de evolutie zo groot dat in 2015 het Oxford-woordenboek een emoji koos, precies degene die huilt van het lachen, als het woord van het jaar. Misschien hebben ze een beetje overdreven met deze beslissing, maar dit geeft ons een idee van hoe deze vormen van communicatie op een natuurlijke manier werden geïntegreerd in onze manier om onszelf tot uitdrukking te brengen.
Het zijn niet langer forums, maar wij, zoals Scott Fahlman, blijven het lachende gezicht gebruiken om de toon van een bericht op te helderen, of als een antwoord op een grappige boodschap. Sterker nog, de typische 'hahaha' komt steeds dichterbij met pensioen omdat de emoticon meer reëel is als representatie van ons gebaar dan die opeenvolging van letters die in werkelijkheid zelden reproduceren.
Hoe verwerken we emoticons?
Wanneer een nieuwe vorm van communicatie naar voren komt, ontstaat er ook een nieuwe uitdaging voor de wetenschap: inzicht in de effecten van deze manier van communiceren op mensen. Welnu, een onderzoek uitgevoerd door Yuasa, Saito en Mukawa in 2006 toonde aan dat, met behulp van magnetische resonantie als een correlaat van de hersenactiviteit van de deelnemers, emoticons niet herkend worden als gezichten. Dat wil zeggen, de juiste fusiforme gyrus, die gewoonlijk wordt geactiveerd bij de herkenning van gezichten, bleef zonder activiteit bij blootstelling aan emoticons.
Het relevante is echter niet dit. Wat relevant is, is dat we elke emoticon - tenminste de meest populaire - met verschillende emoties kunnen identificeren. Dus wat deze onderzoekers ons vertellen is dat ze goed zijn in het vervullen van hun functie.
In een ander onderzoek kwamen Churches, Nicholls, Thiessen, Kohler en Keage (2014) tot een andere conclusie, waarin stond dat beide gezichten en emoticons dezelfde hersengebieden activeren.
Op de een of andere manier lijkt het erop dat dankzij ons vermogen om associatief te leren, onze hersenen een relatie hebben gecreëerd tussen de emoticons en de emoties die ze beweren te vertegenwoordigen. Dankzij deze en de technologie, lijkt het erop dat deze kleine tekeningen, zelfs vertegenwoordigd door knuffelbeesten, onze manier van omgaan met verblijven zijn geworden.
Emoticons en persoonlijkheid
De studie van emoticons biedt zeer brede mogelijkheden. Een vraag die we kunnen doen is om de emoticons we meestal iets over onze persoonlijkheid zeggen gebruiken, buiten de context van directe communicatie waartoe zij behoren.
Dus, volgens wat experiment van de adverteerder Daniel Brill, het gebruikelijke gebruik van het gezicht huilen lachen talk overmatig provocerende figuren, het gebruik van het gezicht laughing tanden tonen defensieve persoonlijkheden en overmatig gebruik van een dier, zoals de octopus, zou spreken over een persoonlijkheid die moeite heeft om iets te vertellen.
Deze opmerkingen gaan niet verder dan de nieuwsgierigheid, omdat de studie had voldoende methodologische tekortkomingen zodat de conclusies niet solide werden beschouwd. Echter, de waarheid is dat verschijnt een rijk veld en moet nog worden onderzochtwant als er iets duidelijk lijkt is dat emoticons zijn hier te blijven.