Er is een groep mensen die vluchten voor een huwelijksverbintenis, ofwel omdat ze niet weten hoe ze zich moeten gedragen of omdat ze geloven dat er geen vrijheid is in de liefdesrelatie. Min of meer in de jaren 1970, in verschillende culturen en samenlevingen, het huwelijk viel in een grote diskrediet. Het was een tijd van talrijke scheidingen, die samenviel met de emancipatie van vrouwen in alle geledingen van de samenleving. Sindsdien is een duidelijke trend naar "vrije liefde" vastgesteld. Mensen gingen geloven dat het compromis en de formalisering hun vrijheid zouden wegnemen. Iedereen wilde een deur open laten staan om zonder problemen te vertrekken als de dingen niet gebeurden zoals ze wilden.
"Je moet een toezegging doen, en als je dat eenmaal doet, zal het leven je antwoorden geven." - Les Marrón - Deze trend is in de volgende decennia geïntensiveerd. Niet alleen werd het huwelijk in diskrediet gebracht, maar
de paarrelaties werden ook gezien als een rem op vrijheid.
Datering begon in onbruik te raken. In plaats daarvan zijn er andere vormen van relaties ontstaan, zoals 'gekleurde vrienden' of mensen die uitsluitend op zoek zijn naar seks.
Het is ook nodig om te benadrukken dat gedurende al die decennia noch het huwelijk noch de formele verkering volledig verdwenen is. Er is een "iets conservatiever" deel van de samenleving dat deze alternatieven binnen het "bereik" van opties blijft houden.
De toewijding en vrijheid in de relatie Het idee dat alle affectieve betrokkenheid de vrijheid vermindert, is waar, maar moet worden verduidelijkt . Het lijkt erop dat we geloven dat we volledig vrije wezens zijn totdat een compromis komt en ons vasthoudt. Maar dit is niet waar.
Het simpele feit dat we in de samenleving leven, neemt onze vrijheid weg.
We kunnen niet doen wat we willen, omdat dat de sociale banden zou verbreken. Als ik de auto van mijn buurman leuk vind, kan ik hem niet zomaar oppakken en op een met bomen omzoomde weg rijden. We leven niet in de lucht en dit legt een aantal beperkingen op: we moeten brood verdienen met het zweet van ons gezicht, of afhankelijk zijn van iemand om te overleven.Op het affectieve vlak zijn de dingen niet heel anders. Elke band van liefde of haat legt grenzen op ons. We kunnen onze moeder niet beletten om van iemand anders dan ons te houden. We worden gedwongen om de sympathie van onze collega's en bazen te "winnen". We moeten in veel situaties toegeven en onverschilligheid of arrogantie verdragen.
Vrijheid, voor mensen, betekent niet het ontbreken van plichten. In plaats daarvan impliceert het een actiemarge, met enkele beperkingen waar we naast moeten zitten.
Vele malen willen we terugkeren naar de wilde zijn die spontaan deed wat hem te binnen schoot. We zijn terughoudend om te accepteren dat het deel uitmaken van een samenleving ons beperkingen oplegt. We kunnen in de behoeften en eisen van de ander een onaangename situatie zien die snel moet worden weggegooid. Dubbele betrokkenheid Wat normaal lijkt op andere gebieden in de relatie met een partner is ondraaglijk.
We zien de beperkingen die een relatie genereert als niet-duurzaam . We willen geen eisen ... of ons om uitleg vragen voor wat we doen. We zijn niet geïnteresseerd in scènes van jaloezie of terughoudendheid om met iemand uit te gaan.
Wat wordt begrepen als vrijheid in de paarrelatie, is bovenal de vrijheid om meerdere partners tegelijkertijd te hebben en geen verantwoordelijkheid te nemen voor de emoties van de ander.
Bewust zijn van de emotionele behoeften van een partner is iets dat als een last kan worden ervaren die velen niet willen dragen.Veel mensen denken dat toewijding en vrijheid twee termen zijn die niet kloppen als we het hebben over een paarrelaties. In dezelfde wereld waar blijkbaar niemand een verbintenis wil, ontstaan er echter paradoxen.
Een van hen wordt vertegenwoordigd door nieuwsgierige informatie: de meest gewilde vraag op Google, over de hele wereld, is: "hoe vind je een partner?" Misschien is het zo dat veel mensen zoeken naar geliefd zijn zonder de toewijding die liefde met zich meebrengt. Of zich begeleid voelen, zonder de impliciete taken die binnen een relatie plaatsvinden.
Eenzaamheid legt ook veel beperkingen op:
we kunnen slaven van onszelf worden. Het lijkt erop dat sommige mensen voor altijd willen houden van de logica van een tiener: veel plezier, veel overtreding, weinig betrokkenheid. Het is ook mogelijk dat we mensen zijn geworden die erg bang zijn om lief te hebben. We geven het op voordat we in de steek gelaten zijn, en misschien weigeren we daarom om compromissen te sluiten vanwege het "verlies" van vrijheid in de relatie.