De zin "Als je liefhebt, lijd dan. Als je niet liefhebt, ziek wordt "is een van de meest populaire van Sigmund Freud. Het is opgenomen in haar boek "Introduction to Narcissism," en we vinden het momenteel circuleert op sociale netwerken. Veel mensen denken dat de betekenis ervan romantisch is, maar in feite is het het resultaat van een hele theorie over het onderwerp.
Er zijn veel vragen gerezen over Sigmund Freud en psychoanalyse. De meest voorkomende kritiek bevestigt dat het een theoretisch orgaan is "niet-wetenschappelijk". Toch beïnvloedden de meeste theorieën van Freud alle menselijke wetenschappen, inclusief 'moeilijke' gebieden zoals de psychiatrie.
In ieder geval is de waarheid dat maar weinig mensen het belang van liefde bespreken in de ontwikkeling van de mens. Vanaf het moment dat we onze ogen openen voor de wereld lijden we aan een gebrek: het ontbreken van de andere. Er is geen manier om te overleven of te groeien als er geen andere is die dit mogelijk maakt. Met andere woorden, het betekent dat als er zelfs geen minimum aan liefde is aan het begin van ons leven, het onhaalbaar wordt. Iemand moet aan onze behoeften voldoen, anders gaan we dood.
De mens is, altijd en eeuwig, een wezen in nood. Ontbreekt. We leven met een leegte die onmogelijk te vervullen is, hoewel we soms gaan geloven dat dit niet zo is. Dit komt door het feit dat, van voor altijd en altijd, we gedoemd zijn tot eenzaamheid zonder behoud . Hoezeer we intieme en liefdevolle banden kunnen leggen, de realiteit is dat we in wezen alleen geboren, leven en sterven.
Als je liefhebt, lijd Verliefd zijn in het spel meerdere vormen van lijden, variërend van liefhebben en niet geliefd zijn, tot de ontdekking dat liefde niet alles oplost. Hoe dan ook, er is geen manier om lief te hebben zonder lijden.Waarom zou dit zo zijn? Waarom leidt liefde niet naar geluk? Is het niet een "masochistische" houding om op deze manier te denken? Verliefd worden is een soort van "prachtige woede", waarbij de betekenissen van de wereld tijdelijk worden veranderd. Het heeft veel obsessief, maar drukt soms een vitaliteit af die nauwelijks door andere ervaringen kan worden verkregen.
Verliefd worden is pervers en soms heerlijk
. Hij is zeer goed vertegenwoordigd in Gabriel García Marquez's "Liefde in de tijd van Cholera", waar hij stelt dat "de symptomen van liefde erg lijken op die van cholera." Ja, verliefd worden is met plezier lijden. Lijden omdat die persoon traag is om te arriveren, om te voelen dat je sterft als je vermoedt dat alles kan eindigen. Om te weten dat je in staat zou zijn om naar de hel te gaan in het gezelschap van deze persoon die je hart heeft gestolen. Wisselt de emotie van liefhebben en geliefd zijn af met de angst om te verliezen van wie je houdt
. Enthousiasme voor de bijeenkomst, met verraderlijke twijfels over meningsverschillen. Zodra deze levendige fase van passie eindigt, begin je in eerste instantie een soort duel te ervaren. "Iets" is verdwenen, "iets" is niet zoals vroeger.Je weet dat je nog steeds van deze persoon houdt, maar ook dat deze liefde grenzen heeft
. Dus je lijdt omdat je afscheid moet nemen van de illusie van deze romantische en eeuwige liefde. Als je niet liefhebt, word dan ziekWanneer iemand moeite heeft om liefdesbanden met anderen te sluiten, wordt hij emotioneel en mentaal erg kwetsbaar.
Hermeticisme, jezelf op een obsessieve manier opgesloten voelen, de moeilijkheid om met anderen te communiceren wat je voelt of denkt, zijn tekenen dat het niet goed gaat. Het wordt ziek. Als het alleen belangrijk is wat met jezelf te maken heeft en er grote moeilijkheden zijn om te herkennen wat anderen beïnvloedt, is er geen reden om te geloven dat je gevangen zit in je eigen narcisme. Maar het is niet ethisch of ethisch verwerpelijk. Het is meer een verontrustend teken, wat aangeeft dat deze persoon ziek is geworden of ziek zal worden.In zaken die met het hoofd te maken hebben, is tijd erg belangrijk.
We hebben allemaal fasen waarin we terughoudend zijn om anderen te contacteren phases of fasen waarin we alleen moeten zijn met onszelf. Maar er ontstaan problemen wanneer dit een relatief permanent patroon wordt. De belangrijkste is dat terwijl het gezicht narcisme is, de andere kant een sterke afstandelijkheid van het leven is en een neiging heeft tot alles wat de dood vertegenwoordigt.
Het is alsof iemand alleen ziek wordt. Deze overmatige concentratie op jezelf, vroeg of laat, vertaalt zich in angst, een obsessie.
Het vertaalt zich ook in een onproductief leven met weinig betekenis. Of in een schema waarin anderen slechts instrumenten zijn, dingen die onze doelen dienen. Onder deze omstandigheden zijn we verder weg van de mogelijkheid om iets te bereiken dat we allemaal zoeken: innerlijke vrede.