Deze week deed ik een meditatie die aanbeval dat we elke dag in de spiegel kijken en onze kwaliteiten en hoe mooi we waren zeggen, van binnen en van buiten, hoe dankbaar we ervoor waren en hoe goed onze dag zou zijn. Het werkt.
Ik vond een cd met foto's die ik als cadeau had gemaakt voor mijn vriend, aan de vooravond van wanneer we twee jaar samen zouden zijn geweest. In haar zag ik hoeveel verschil. Niet fysiek, omdat ik niet zo veel veranderd ben. Maar hoe ik veiliger, sterker, vrediger en meer verlicht werd. Van binnen en van buiten. Ik studeerde aan een privéschool waar ik een van de weinige zwarte meisjes was.
Ondanks dat we veel vrienden hebben, hebben we er niet over gesproken. Ik had dat liefje niet. Ik voelde me het lelijke eendje, maar wel grappig. De stemming veranderde mijn uitlaatklep. Het leek alsof ik niet in mijn wereld was. Hij praat er niet thuis, of met vrienden (zelfs niet buiten de school). Ik herinner me toen ik naar het strand ging, ik droeg een bikini, een korte broek. Zelfs om te baden in de zee. Tot op de dag van vandaag praten mijn schoolvrienden over hoever ik ben weggelopen van de foto's, de video's.
Ik vond het niet leuk om mezelf te zien. Ik heb eens een zenuwinzinking gehad op het moment dat ik een pauze moest nemen van de journalistiek voor universiteitstelevisie. En pas toen ik volwassen was begon ik de wereld voorbij de schoonheid te zien die werd opgelegd, sinds ik een kind was, door vrienden, tv, tijdschriften ... Ik begon te zien dat schoonheid veel verder ging dan fysieke schoonheid. Dit komt allemaal van binnenuit. Cellulitis, striae, grote neus, grote heupen, grote ogen ... Ja, intelligent, aanhankelijk, open voor nieuws, blij, toegewijd, professioneel, spiritueel, liefhebbend, loyaal, loyaal en nog veel meer ook.
Wat is er overgebleven na de eerste vijf minuten van de "stereotype" verschijning? Wat ben je binnen. En ja, wat tijdschriften ons ook dagelijks laten zien, je bent mooi, zoals je bent.
