Een fabel over liefde

Als we begonnen met het tellen van liederen, gedichten, boeken, films, schilderijen en alle andere vormen van expressie die reeds aan de liefde tussen een koppel hebben verwezen, niet uiteindelijk ooit.Liefde is een thema dat eindeloos lijkt, omdat er altijd een nieuwe manier is om het te begrijpen, te vertellen. Van de meest naïeve manifestaties van de romantiek tot de problematische onthullingen van de markies de Sade of van Anais Nin.

Tegenwoordig is het meest geaccepteerde idee van liefde dat het "een reddingsplan" is waarop we onszelf moeten ondersteunen. Nog sterker in tijden waarin alles zinkt en voortdurend wordt vernieuwd. De liefde tussen een paar is de beloofde oase, zelfs als het een slagveld wordt.Het is ook een herbevestiging van zichzelf, zelfs veronderstellen om een ​​beetje te verliezen in de "I" dat we zo van houden ... Het is soms de ideale gelegenheid om onze cynisme en onze sarcasme terug naar een leven als gelukkig te laten. Ons nihilisme, als we geloven dat het niet de moeite waard is om te geloven.

Wat is er zo raadselachtig aan een gevoel dat een paar eeuwen geleden niet de nieuwsgierigheid van iemand opwekte?

De fabel van Karel de

Als je het mij vraagt, mijn favoriete verhaal over liefde werd gemaakt door Italo Calvino, in de vorm van een kleine fabel, verwijzend naar een van de grootste strijders van alle tijden. Er staat:

"Keizer Karel werd verliefd, al oud, met een jonge Duitser. De hofadeleden waren zeer bezorgd dat de soeverein, bezeten door een vurige liefde en vergeten van de koninklijke waardigheid, de zaken van het rijk verwaarloosde. Toen de jonge vrouw plotseling stierf, slaakte de hoogwaardigheidsbekleder een zucht van opluchting, maar voor een korte tijd, omdat de liefde van Karel de Grote niet met haar was gestorven. De keizer, die het gebalsemde lijk naar zijn vertrekken had gestuurd, wilde zich niet losmaken van de jonge vrouw. Aartsbisschop Turpin, bang van deze macabere passie, vermoedde een betovering en wilde het lijk onderzoeken. Verborgen onder de tong van de doden, vond een ring met een kostbare steen. Hij had de ring nauwelijks in zijn handen gestopt, Marlos Magno stapte weg van het lijk en werd verliefd op de persoon van aartsbisschop Turpin. Om aan deze gênante situatie te ontsnappen gooide Turpin de ring aan het Bodenmeer. Karel de Grote werd verliefd op de Bodensee en wilde nooit meer zijn banken verlaten. " Het was duidelijk dat Calvijn van plan was om een ​​nieuwe lezing van liefde voor te stellen. Ze gaf niet eens een naam aan de gelukkige maagd die aanvankelijk het voorwerp was van ongelooflijke passie. Er staat gewoon "A German Girl".

Dan verdwaal je in de labyrinten van het absurde: een beroemde krijger die een lijk vereert en in de ban doet. Suggereert deze fabel dat liefde niet beantwoordt aan de praktische eisen van de rede?

Wie overschrijdt de grenzen van gezond verstand en gedraagt ​​zich als de onoverwinnelijke ingang in de wereld van het irrationele? Van het onbewuste, misschien? Ten slotte presenteert het ons de grootste openbaring: liefde is opgenomen in de magische wereld. En het heeft meer te maken met onszelf en met onze innerlijke demonen dan met het object waarnaar we het gevoel van liefde richten.

De coördinaten van de liefde Als je een romantische en een eeuwige nostalgie van liefde bent, kun je je ongemakkelijk voelen.

Liefde is zonder twijfel een lijden. Het is echter een "goed leed", dat niemand wil opgeven.

Florentino Ariza, de roman teken "Liefde in tijden van cholera", verworpen moeilijk alle wilde hem beschermen tegen de steenkool waarin, in toenemende mate, willen meer worden geconsumeerd. Liefde beweegt zich in deze logica en stelt daarom de basis van ons leven op de proef door zichzelf voor te stellen als iemand die niets wil.Als er iets van waarde is in dit gevoel, dan blijft het op de rand van de afgrond waarin we soms lijken te vallen. De liefde stelt ons in staat om van aangezicht tot aangezicht naar de leegte te kijken en herinnert ons eraan dat "als God ons alleen leven heeft gegeven om het weg te nemen, liefde in plaats daarvan aan ons is gegeven om volheid te bereiken." (Parafraseert een gedicht van John Manuel Roca).Waar is de legende zo mooi geschreven door Italo Calvin? Misschien zit het in de grote paradox die in ons leeft. In de oneindige eenzaamheid die ieder van ons draagt ​​als een teken en in de hoop het te overwinnen, waarmee we verder gaan.

In feite is onze bestemming als individu en de belofte die nooit eerder werd vervuld een te zijn, samen met een ander mens. Misschien in dezelfde raadselachtige zin waarmee Pablo Picasso de raison d'être van de kunst verklaarde: "Een leugen die ons dichter bij de realiteit brengt"

. Afbeeldingcredits: Joe Philipson - Via je Flickr