In een desolate wereld zoals we leven, vraag ik soms timide: Waarom deze ongebreidelde droefheid in de uitdrukkingen die in mijn ogen wonen?
Om welke reden voel ik deze vurige vonk, die als een stipje in mijn ogen mijn zintuigen verbijstert?
Hier, met mijn knopen, stel ik me deze vraag elke dag af en in deze onvermoeibare zoektocht verbreek ik enkele pretentieuze antwoorden ... Met tranen in mijn ogen sta ik mezelf toe enkele nobele en rechtlijnige conclusies te trekken.
Ik denk bij mezelf, dat zo'n droefheid sneakily aankomt ex, uitademend rond alles wat ik heb meegemaakt, maar vooral praat over iets dat ik nog niet heb meegemaakt.Ze zijn vooral door de langzame stappen die sommige soorten dieren ondergaan, die zoveel lijden in de gewetenloze handen van een aanzienlijk aantal individuen.
Het is ook
door het geweld dat de oevers van dit krankzinnige meer, de maatschappij genoemd, achtervolgt. Het is de langzame vooruitgang die mensen inutilizam in hun jeugd in inebriate warme nuances in zachte gezichten van mensen te wachten in het ziekenhuis wachtrijen een levenslange gevangenisstraf of de straf van zijn pak slaag, het naderen van zijn vroege dood ...
De rest dat niet altijd transpareço is vreugde, is het essentieel beschouwing van de kortstondige natuur die door mijn vingers loopt subtiel, elke keer als ik probeer het altijd tijdloze seconden bij mij komen verstenen zonder veel fanfare.
Het is het leven in mij, dat aandringt overvolle mijn ziel ...
Zijn alle dromen die nog niet ...Het is alles wat merkbaar dring ik erop aan te dringen niet te zien, alleen maar om me gelukkiger maken door tal seconden spruit gedaan vlinders die mijn glinsterende hemel opluisteren.
Grotendeels,
voor alles wat ik lijd, voor alles waar ik last van heb, in een onvermoeibare mars die erop staat me altijd voorwaarts te zetten. En dus zal ik blijven stevig en mals in de hoop te zien in het kind die zich naast een eeuwige uitbreiding van alles wat een getrouw beeld geven van wat geheim houden samengevoegd binnen mijn gescheiden, deugdzaam en vergevingsgezind hart.
Laat je chagrijnig zijn
Ik zal stil blijven terwijl ik hoop dat ik kan overleven in een wereld die zo bitter is, maar die op sublieme wijze alle glorie uitdrukt die zich in mij gedraagt.
Leven is de hemel verheffen die in ieder van ons woont.
Het kind dat in mij leeft, glimlacht gelukkig naar het kind dat in de meest intieme van jou woont ...
Laat ons weten hoe we ons kunnen laten boeien, laat het ons eeuwig weten om ons te laten koesteren ...