Van al het welkom dat je nodig hebt, van alle plaatsen waar je bent geweest en je op je gemak hebt gevoeld, zou niemand meer op je gemak moeten zijn dan je eigen bedrijf.
Nu maakt stilte je niet meer bang. Het maakt niet dat je een andere aanwezigheid wilt. Het wekt geen angst op. Het is de stilte van diegenen die hebben geleerd naar binnen te kijken en te glimlachen. De volwassenheid van degenen die dat begrepen hebben om zichzelf te geven, moet men eerst aan zichzelf toebehoren. Met alle collages van eerdere ervaringen, met alle uitsparingen die ooit diep bloedden, met alles dat het bewustzijn van de ontdekking mogelijk maakte om naar boven te komen en meer dan enige andere stem te spreken.
Degenen die het bedrijf zelf waarderen, hebben geen behoefte om de keuzes te rechtvaardigen.
Dit is geen belediging om lief te hebben. Integendeel, het is een manier om hem te prijzen in zijn meest oprechte vorm: eigenliefde. Zelfliefde is het resultaat van een constante opgraving in de labyrinten van het zijn. Als je accepteert wat je over jezelf te weten komt, zal er liefde ontstaan in alles dat zingt.
Iedereen valt en splinters. We zijn fragiele porseleinen, en af en toe is het geen zonde om in te storten met een ernstig letsel, om dagen achter te blijven zonder de buitenwereld te bespioneren, om gewoon de emoties te laten circuleren en dan te vervagen.
Welkom in dit stadium van "pauze", waar niets lijkt te blijven hangen en de wereld zo vervaagd en saai is, niets overziet, is om aan te tonen dat deze liefde legitiem is en kwam te blijven, omdat het bezoek van zelf-sabotage niet mogelijk is . Je houdt jezelf niet voor de gek door te zeggen dat 'het goed is' of zelfs plaatsen bezoekt om vrienden of anderen te plezieren, wanneer je alleen maar wilt duiken in de vrede van je omhelzing. Met zoveel scherven, je hebt een prachtig glas-in-loodraam opgezet
Je hebt geleerd om je innerlijke tijd te respecteren, niet te ontkennen over die kleine stukjes die de tijd hebben gekost om vast te houden. Niet voor de gek houden van het beeld dat, van tijd tot tijd, nog steeds in de badkamer huilt na nog een lelijke val.
Van zoveel puinhoop heb je geleerd te accepteren dat elke scherf jij ook is, dat wachten ook een accessoire is voor het leven, dat ontmanteling deel uitmaakt van de ontologische ervaring. Nu
accepteer je en speel je met je eigen gezelschap, lach je om jezelf, omhels je van binnenuit, omdat je al hebt begrepen dat 'geluk gewoon een kwestie van zijn is', en zijn is om uitersten voortdurend te ervaren. Zijn is jezelf elke dag ontdekken; storm en kalm. Een defect hier, een kwaliteit daar, en laat je er niet van weerhouden om gelukkig te zijn. Het is gewoon een ander facet van dit complexe wezen dat erin woont, het is meer een demonstratie van kracht in deze hele verstrikking die het uniek en speciaal maakt.