Een vergeten kind, een kind dat niet geliefd is bij zijn ouders en zich vergeten voelt in een hoek, in de hoek van een gebroken hart. Het zal daar tientallen jaren blijven, of je nu een volwassene bent of niet. Wanneer iemand voelt dat zijn jeugd is gestolen en niet werd bemind, blijft hij lange tijd gehecht aan dit hongerige en boze kind; blijft gevangen in dit trauma van gigantische dimensies.
Ouderschap van binnenuit, door psychiater en leraar Daniel J. Siegel, gebruikt een term die goed bij dit kind past, met dat vergeten kind dat hierboven is geciteerd: de cultuur van schaamte. Achter deze schokkende woorden schuilt een realiteit die zo diep begraven ligt dat we ons er niet altijd van bewust zijn.We verwijzen naar kinderen die zich schamen, verward omdat ze niet begrijpen waarom ze deze principes niet ontvangen die een gezonde gezinsdynamiek bepalen: herkenning, begrip, liefde, genegenheid, toewijding, veiligheid ... Children "Kinderen houden niet voor altijd stand. Maar iedereen verdient er een. " - Wendy Dale -
Een vergeten kind is er een dat niet gewaardeerd wordt in je eigen huis.
Het is het kind dat vraagt en niet ontvangt, het is het kind dat zich ooit realiseerde dat huilen nutteloos is, de persoon is die nooit is weerspiegeld in de ogen van zijn ouders, in de hitte van een huid of in de beschutting van een knuffel. Het vergeten kind heeft nooit een echt thuis gehad en de streling van een stem zegt: "Alles komt goed." Niemand heeft hem geleerd te geloven, of het nu magie, het universum of zelfs minder in zichzelf is.
Kinderen van de beschavingscultuur raken verdwaald in de afgrond van ontworteling, woede en stilte. Een eng scenario voor het leven dat, geloof het of niet, heel gewoon is in onze samenleving.
Het vergeten kind, verwaarloosde levens Velen van ons denken bijna onmiddellijk dat deze kinderen in een disfunctioneel gezin leven. zijn zeker omgevingen waar de interne dynamiek worden gekenmerkt door fysiek of verbaal geweld, onvolwassenheid van de ouders, de aanwezigheid van een psychische stoornis in een van hen, marginalisering of zelfs een criminele activiteit die dit scenario maakt een zwart gat van emotionele ontregeling, onzekerheid en angst.
We moeten op één heel belangrijk punt wijzen:
het vergeten kind woont ook heel dicht bij ons.
Bijvoorbeeld in het huis van onze buren, in dat mooie huis van drie verdiepingen en waarvan de ouders altijd aardig zijn, helder in hun werk en erg druk. Ze dragen elke dag een stil kind, met een diepe en nieuwsgierige blik, maar vol verdriet. Dit kind is ook een vergeten kind dat van 9 tot 5 naar school gaat en van 5 tot 8 buitenschoolse activiteiten vervult.
Dit kind heeft de sleutels van uw huis, het komt en gaat alleen omdat hun ouders de hele dag werken en komen laat thuis en moe . Te moe om te communiceren, te luisteren en deel te nemen aan het leven van het kind. Hier, natuurlijk, is er marginalisering, noch enige vorm van geweld, maar een soort van zeer duidelijke dysfunctie, die ook kan worden beschouwd als een soort van "mishandeling": het ontbreken van een echte liefde, het ontbreken van moederschap en vaderschap bewust en aanwezig waargenomen door het kind. Niemand verdient het om in de buurt van de vergetelheid te leven
Niemand mag in de duistere hoek van de vergetelheid leven.Een jeugd doorbrengen in deze ondergrondse ruimte bewoond door schaduwen, leegtes en emotionele verwarring, produceert bij kinderen een reeks interne conflicten die minstens tientallen jaren in beslag zullen nemen. Vreemd genoeg schreef Elizabeth Kubler-Ross zelf in haar boek "Mourning and Pain" dat traumatische jeugd ook een heel eigenaardige rouwperiode moet doormaken.
"Een van de beste dingen die er in het leven kan gebeuren, is een gelukkige jeugd hebben."
-Agatha Christie-De Zwitsers-Amerikaanse psychiater legde in haar boek uit dat het lijkt op het starten van een operatie aan een reeks verwarde emoties en verborgen in nog meer ongeorganiseerde kaders. Het is een chaotische innerlijke wereld waarin je in één keer leeft: woede, bedrog, ontkenning en depressie. Het vergeten kind wordt een ontoegankelijke volwassene, degenen die graag onopgemerkt blijven
, zich verschuilen in hun eigen werelden, geen zinvolle en duurzame relaties kunnen opbouwen. Op de een of andere manier blijven ze in deze cultuur van schaamte leven. Dus vragen we ons af: waarom heeft dit allemaal gebeuren, waarom hebben ze de liefde ontkend waarmee we onszelf als persoon bouwen?
Niemand verdient het om in de hoek van vergeetachtigheid te leven, laat staan kinderen.
Onze kinderen verdienen het om met zorg behandeld te worden, ze verdienen onze tijd
en dagen, net zo lang als de Finse zomers waar het licht eeuwig is. Ze verdienen ook al ons geduld en comfort dat zich uitstrekt tot in het oneindige, zoals de rimpelingen van water in een vijver.Tot slot doen we een voorstel:
investeer in je kinden een bewuste opvoeding om te voorkomen dat er meer vergeten, meer verloren kindkinderen ontstaan. Geloof dat of we het leuk vinden of niet, een ongelukkige jeugd de vrijheid en de volheid van ons volwassen leven beïnvloedt.