Er zijn twee meisjes die in ons leven. Ik zou durven zeggen dat ze ons gezelschap houden vanaf de geboorte tot de dood. Zeer concurrerend, ze vechten voor elke dag. Afhankelijk van de fase van het leven, horen we er af en toe een andere. De ene heet de rede. De andere, Emotie.
Het conflict tussen rede en emotie
Ze zijn als olie en water, niet geschud om te mengen. Alles wat we doen - van het kleine gebaar tot de grote beslissing - wordt beïnvloed door een van hen. Of zelfs voor beiden.
Op een poëtische manier schuilen we meestal op twee plaatsen in het lichaam. Emotie in het hart. De reden in de hersenen. Maar ze veranderen, uit vrije wil, vaak van plaats. We voelen ons duizelig wanneer de rede het hart binnendringt en de emotie de hersenen overneemt.
Ik heb afgelopen september aan de twee meisjes gedacht. Ik zette de tv aan en zag de soldaat marcheren, de formatie van de gepantserde, de sierlijke draken van de onafhankelijkheid in Brasilia.
Ik heb me altijd afgevraagd waarom Sete de Setembro het leger als protagonisten van het feest heeft. Waarom zien we geen elektrische trio's, bumba-meu-boi, carnavalsblokken, hiphop? Kortom, we hebben de mensen in het middelpunt van het feest nooit gezien.
Vandaar dat de reden me zegt dat dit type gemilitariseerde en sterk gecontroleerde september van september is uitgeput. Het is nooit logisch en nu veel minder. Het is ook een ritueel dat verticaliteit en autoritarisme overstijgt.
Maar elke keer als ik de tv op Onafhankelijkheidsdag aanzet, voel ik een emotie. Ik kijk graag. Er komt een herinnering aan de verre kindertijd. Ik hield mijn vader in het centrum van Rio de Janeiro vast en genoot van de militaire parade.
Ik herinner me de mars van de soldaten, de rookploeg, de tanks. Ik herinner me de pleinen, de Brazilianen die vochten in de Tweede Wereldoorlog. Ik herinner me het meest van de vaste hand van mijn vader die de mijne vasthield - en toen zo klein.
Opnieuw behoor ik tot de meisjes. Zonder te weten welke charme ik zal geven. De reden die het einde van de militaire parade preekt? Of de emotie die niet wil dat deze verdwijnt? Ik weet echter dat het altijd zo zal zijn in ons: een verdomde worsteling tussen voelen en denken.