Niemand is verplicht om bij degenen te blijven die niet meer van hen houden, noch verdient iemand het om een mislukte relatie te onderhouden vanwege schijn en verantwoordelijkheid tegenover de samenleving. Het is onmogelijk om iemand te zijn en iemand blij te maken als je blijft waar liefde niet bestaat. Dus wanneer je ervoor kiest om bij elkaar te blijven en te blijven, moet je liefde hebben in woorden, attitudes, uiterlijk en gebaren. Om van waarheid en wederkerigheid te houden, waardoor alles nog lekkerder en mooier wordt.
Helaas herhalen people vaak, namens de kinderen, bepaalde mensen een reeds beëindigd huwelijk , ervan uitgaande dat de scheiding veel schade zou toebrengen aan de direct betrokkenen. Niet zelden, uit angst dat kinderen enorm zullen lijden, bijvoorbeeld, zijn er mensen die zich niet kunnen losmaken van een relatie die hen niets anders brengt dan pijn, verdriet en hopeloosheid. Ze kiezen ervoor om niet te leven omdat ze hun schuldgevoel verzachten door in liefde gefaald te hebben.Als we echter een gebroken huwelijk houden, ten koste van onze glimlach en gloed in het oog,
is het onmogelijk om ons ongeluk aan iemand te verhullen, vooral aan de kinderen. Denken dat ze de realiteit van wat er met hun ouders gebeurt niet zullen waarnemen, betekent de minste waarde van gezond verstand en intelligentie onderschatten. Kinderen zijn sterk en in staat om onze keuzes te begrijpen, ongeacht hoe lang het duurt, omdat ze ook het geluk van hun ouders willen. Ja, het valt niet te ontkennen dat we onze ouders liever samen zien, maar samen en gelukkig.
Thuis is waar we onze angsten laten rusten, waar we onze stormen laten rusten, waar we onze energie terugbrengen. Niets beter dan een thuis te hebben om terug te keren naar het einde van de dag, waar liefde installeert in een natuurlijke en ware. Onze ouders zijn voorbeelden voor ons en het feit dat we ze samen zien, doet ons in feite geloven in de magie van liefde, de genezing en de opluchting die dit gevoel op hun gebied met zich meebrengt. Maar dit voorbeeld kan ook worden gegeven als ouders dapper genoeg zijn om te beseffen dat ze niet langer samen kunnen leven en dat ze zullen moeten scheiden. Een volwassen en bewuste breuk brengt tenslotte belangrijke lessen over kinderen zoals de noodzaak om meedogenloos geluk na te streven, want zonder dat zal niemand in staat zijn om heel te blijven, en het vermogen van de mens om opnieuw te beginnen, zolang er een morgen. Omdat 'liefhebben' ook kan betekenen: de ander laten gaan, gelukkig zijn, zelfs als hij ver weg is.
Het gaat om liefde, ja vooral je eigen liefde. Op dezelfde manier dat de liefde van de ouders samen gunstig is, zal alles wat deze liefde heeft opgebouwd en het respect tussen vader en moeder, ook al scheiden ze, altijd een voorbeeld van leven voor de kinderen zijn. Liefde is het voorbeeld, maar liefde met waarheid en respect, liefde die de ruimte van de ander respecteert, liefde die zorgt, liefde die vrucht draagt. Zelfs de genegenheid die overblijft wanneer de liefde eindigt, maar binnenin elke blijft, als een herinnering dat we nooit moeten opgeven dat we liefhebben.* De titel van dit artikel is een aan J. Kemp toegeschreven aanhaling.