Als we een mooie herinnering willen bewaren aan diegenen die zijn vertrokken, is de sleutel om hun glimlach op te roepen. Om dit te doen, is het een manier om positieve gevoelens te genereren die, hoewel er geen spoor van verdriet en melancholie is, ons kunnen helpen om uw imago hiermee niet te bevlekken.
Onze rouw kent echter bepaalde fasen die nodig zijn om de gedachten, het gedrag, de gevoelens en de emoties te beheren die de verliezen veroorzaken van die mensen van wie we houden of die belangrijk zijn in ons leven.
Op dezelfde manier, wat moeten we in gedachten houden is dat we niet kunnen wennen aan mensen die we liefhebben sterven en daarom elk verlies zal ons op de proef stellen of zullen we het beheer van onze middelen op een bepaalde manier te steunen situatie.
Rouwen, het verlies van degenen die al zijn vertrokken
Afscheid nemen van degenen die zijn vertrokken, is een proces dat op de een of andere manier niet alleen een afscheid is. Het is moeilijk te begrijpen en we geloven vaak dat we verlies moeten confronteren om te stoppen met "denken, voelen of doen" volgens wat het verondersteld werd te doen. Echter, het is een proces dat bestaat uit een aantal fasen:
Denial
Volgens de deskundige in verdriet Elisabeth Kluber-Ross, vroege werken gewoonlijk ontkennen realiteit en proberen om ons te overtuigen dat "we zijn goed" of dat "de dood van deze persoon niet bestaat". We zouden kunnen zeggen dat deze ontkenning even normaal is als vluchtig wanneer we iemand verliezen omdat we de impact moeten opvangen.
Laten we zeggen dat we onze geest een wapenstilstand moeten geven, zodat deze een realiteit krijgt die buitengewoon pijnlijk is. Laten we zeggen dat dit afweermechanisme enige emotionele afstand biedt die nodig is, zodat we op een serene manier een schema kunnen samenstellen dat ons in staat stelt om ons aan te passen aan deze gebeurtenis.
Woede
Er komt een tijd, en elke persoon heeft zijn tijd, waarin we eindelijk zullen zien dat we die persoon feitelijk verliezen. Dit geeft ons vaak de behoefte om "wraak te nemen" vanwege verlies, vanwege het gevoel dat er een mes in de borst zit dat ons stopt met ademhalen. "Waarom is zij (en ik niet)?" "Waarom nu?" We zeggen gewoonlijk dat we wandelen met het leven, God (als je in Hem gelooft) of de wereld. OnderhandelingHet is ook gebruikelijk om het bewuste of onbewuste idee te zien van "proberen iets te doen om een leven te herwinnen dat de moeite waard is om te leven in uw afwezigheid" . We kunnen zelfs nadenken over samenkomen met onze geliefden of op een andere manier om de dood uit te stellen. Hier proberen we te onderhandelen met het idee dat we hebben van hogere macht (God of andere ontwerpen), hebben we gevraagd om meer tijd of gelegenheid om te zeggen dat deze "als jij", "I love you" we niet zeggen in het leven. Depressie
Eindelijk komt het punt waarop we de dood
begrijpen door een gevoel van bekneld raken en enorm verdrietig zijn. Dit is de fase waarin we huilen op een troosteloze manier en we zijn niet in staat om onze levens te ondersteunen.Acceptatie is het waarschijnlijk dat, na verloop van tijd, uiteindelijk begrijpen dat de dood onomkeerbaar en
de beste manier om degenen die ons zijn voorgegaan onthouden en we vonden het zo is het oproepen van zijn glimlach.
Neem onze harten glimlach aan degenen die niet langer Een verlies niet in termen van het overwinnen of niet overwinnen,
omdat dit betekent dat het opgeven van de realiteit dat ermee gepaard gaat en neerleggen bij "vergeten" de vermiste personen kunnen worden behandeld. Om de dood als een deel van het leven te aanvaarden, moet je jezelf toestaan om jezelf te voelen en jezelf niet te dwingen"Herstel"
snel. Tijd voor jezelf nemen, dit verlies begrijpen en het ritualiseren op een manier die voor ons zinvol is, is onmisbaar als het erom gaat ons toe te staan om te leven. Dus voor elk verlies dat we in ons leven hebben, moeten we onszelf toestaan onze herinneringen te eren.
