We hebben iets dat ons hele leven begeleidt voor die plaatsen waar we naartoe gaan en degenen die op een gegeven moment wilden terugkeren. Het is een bagage die ons speciaal maakt omdat het de maat van dromen, de illusies en vooral de bijlagen waarmee we reizen wanneer we besluiten om te vertrekken. In onze bagage dragen we onze emoties, die trillen vanuit ons interieur, en de mensen die ze provoceren. Dus het is niet gemakkelijk om te zien, maar het is er, heen en weer in een ritmisch tempo bij elke stap die we zetten, en zegt veel over wie we zijn.
-Ella Fitzgerald-De banden die we ons emotioneel en spiritueel uniek hebben gemaakt
omdat ze relaties tonen die persoonlijk zijn en de mate van affectief contact dat we houden ze bij. Daarom willen we graag onze ervaringen onthouden met dierbaren die wegbleven toen we weggingen: omdat we ze in het hart dragen, in de vorm van liefde en nostalgie.
Loops en no-good-byes
We komen naar een station, rijden naar een luchthaven of stappen in een auto die bereid is om een nieuwe ervaring aan te gaan. Geef het hetzelfde dat maanden, jaren of zelfs uren duurt, want op dezelfde manier zullen we onze bagage voorbereiden. Dus, we denken aan de uitvoering ervan met materiële objecten die betrekking hebben wat we denken nodig: kleding, elektronica, documenten en, afhankelijk van de lengte van de reis, aan kaarten herinneringen zoals foto's of kaarten. Daarna gaan we allemaal afscheid nemen.
Ze noemen ze zinloze afscheidingen, alsof we mensen achterlaten die blijven en fysiek niet met ons meegaan. Meestal laten we niet los, gooien we niet, laten we anderen niet los.
We weten allemaal waarom dit soort van voorbijgaan afscheid zoveel pijn doet.
"We vuurde het kant van de wereld
om nog te blijven hangen wil om terug te gaan" [...]
-Elvira Sastre- Juist omdat dat station of luchthaven we afwenden om iemand te wachten met een knuffel kracht weer zo snel mogelijk . Deze afscheidingen zijn moeilijk omdat ze nooit diep zijn geweest: het zijn ruimtelijke haakjes van een zorgzaamheid die in de tijd zal blijven bestaan.
Stropdassen beschermen ons tegen de kou
waar we vandaan komen en vermijden leegte en eenzaamheid.Geen afscheid is de affectie
Naar elders gaan en je huis achterlaten is een zeer moedige houding, omdat het betekent jezelf in posities plaatsen waar we geen ervaring hebben. En alsof dat nog niet genoeg is, kunnen de mensen die ons helpen wanneer we problemen hebben ons toch niet helpen. Als de reis lang duurt, ontdek je bijvoorbeeld dat in die tas vol affectieve banden waarmee je het avontuur bent begonnen, alles ineens wordt gefilterd. Dat wil zeggen, we realiseerden ons dat misschien sommige van deze voorbijgaande afscheidingen niet precies dat waren, of dat we in de koffer mensen hadden gestopt met wie er niet veel contact was. Je blijft weerstand bieden, maar ze niet langer ...
we voegen het volume van deze bagage toe en verwijderen het.
En uiteindelijk begrepen we dat er voor alles niet ruimte was, dat het materiaal de minste ruimte was, en dat hoe meer gewicht het kan dragen, hoe vaster het zal zijn.
De emotionele bagage is zwaarder
denk ik, dankzij reflecties als dit, lossen we ons in een plaats, en na in het leefde, we bevestigen dat huis is binnen en niet buiten, in een fysieke huis. Wanneer we terugkeren, kijken we naar degenen die we "tot ziens" hebben gezegd en het is in hen dat we het huis, het huis, de essentie zien.
We zijn weer verenigd met de affectieve banden die we al hadden en we voegen degenen toe die nu bij ons aankomen van de reis die we zojuist hebben gerealiseerd. Op het einde, is er altijd een kom op ons te wachten naast een vriend die een lange tijd, een knuffel aan die universiteit klasgenoot te geven, een gesprek met de vreemdeling u zei op die reis en wiens nagedachtenis begeleidt op regenachtige dagen ...
"De rit kwaliteit wordt gemeten door de hoeveelheid geheugen die je verzamelt."-Benito Taibo- Dit zal onze bagage, en leveren ook aan anderen:
niet van de kleren die we dragen spreken, maar we zullen niet aflatende mensen eraan te herinneren.
Het is een bewijs dat hoe meer de liefde en genegenheid omhoog te gaan met kleine stukjes hart en neem met de andere: onzichtbaar, ze verenigen ons en geven ons richting.
Foto's met dank aan Claudia Temblay.