Er zijn verliefden die in hun relaties bijna als echte schutters handelen. Een van hun meest voorkomende strategieën is om een vergrootglas op de partner te plaatsen om te wijzen op hun fouten, fouten en vermeende zwakke punten. Het is het paradigma van de lafaard, van de persoon die dat niet begrijpt in liefde, meer dan een vergrootglas, we hebben spiegels nodig.
Met betrekking tot affectieve relaties kan niemand het vaandel van absolute wijsheid opheffen. De meesten van ons rolde zodra de afgrond van fouten, vol dromen en hoop, schipbreuk in de oceaan van de onmogelijke liefde en ook de laffe passies, die waaraan wij niet toegeven aan angst of eenvoudige besluiteloosheid.
"Gedrag is een spiegel waarin iedereen zijn imago toont".
- Goethe -
Er is een soort relatie die vaak meer schade aanricht dan een ander: wanneer een partner, of zelfs allebei, optreedt als authentieke deconstructeurs voor identiteit. Het zijn deze profielen die hun aandacht richten op alles wat het paar niet behaagt of stoort, om de partner pret te maken, te bespotten en te controleren. Ze doen dit omdat ze de teugels nemen, hoe ze hun gekwetste zelfrespect kunnen compenseren.
Bijna zonder het te beseffen, zijn we vast op een hamster wiel, waar de zeer inertie in pony, dunne ons en houdt ons in een gevaarlijke dynamiek van het ongeluk. Een dynamiek waarbijhij die altijd het vergrootglas in zijn hand heeft, niet in de spiegel kan kijken om zijn bodemloze putten te ontdekken, de diepten van onrijpheid.
Het complex voortbestaan van de liefde: alle schuld van de andere persoon
Howard Markman is een professor in de psychologie aan de Universiteit van Denver en een van de bekendste onderzoekers rond relaties. Op de publicatiemarkt hebben we een groot aantal werken van deze docent die met veel precisie en originaliteit veel van de affectieve problemen die zich dagelijks voordoen illustreren.
Een van de meest interessante ideeën die Dr Markman verklaart, is dat de meeste mensen die naar relatietherapie zijn ervan overtuigd dat alle verantwoordelijkheid voor de problemen en woonde ongeluk is de echtgenoot.Ze geloven dat de therapeut ze zal "genezen", of meer specifiek, om het foute gedrag van hun partner te "genezen". Ze verwachten meestal dat de professional hen reden geeft en hun partner belt om "hun oren te trekken" vanwege hun slechte gedrag.
Achter een paar problemen zijn er echter meestal geen psychische problemen, maar er is mogelijk een probleem in de relationele dynamiek. Een dynamiek die werd gebouwd door de twee partners, door de manier waarop ze betrekking hebben.
Voor Dr. Howard Markman worden koppelgerelateerde klachten over het paar vaak in verband gebracht met bepaalde tekortkomingen in emotionele opvoeding en psychologische vaardigheden. Wat dus wordt voorgesteld, is dat vanaf zeer jonge leeftijd een specifiek gebied, "psycho-educatie" genoemd, in het curriculum van scholen moet worden geïntroduceerd.
Het doel van psycho-educatie zou zijn om strategieën, hulpmiddelen en vaardigheden te bieden om onszelf te kunnen helpen. Ik zou daarom leren kijken in de spiegel naar eigen angsten, onzekerheden, identificeren en te herroepen alle starre rollen en geslacht regelingen opgelegd door de maatschappij.
We mogen bijvoorbeeld niet vergeten dat er op het gebied van liefde mensen zijn die zich laten meeslepen door deze geprefabriceerde schema's, geërfd van hun families, waarbij ze aannemen dat het "beter is om te zwijgen en een beetje meer te dragen", dat " doet niet wat ik wil of houdt niet van mij, ik word boos en ik bedwing mezelf omdat de baas mij is. "
Het vergt zelfkennis om voor onszelf te zorgen en onze beste versie en sterke punten bijdragen aan het succes van de paarrelaties.
Liefde kan je niet genezen als je niet van jezelf houdt
In deze rijke, complexe en steeds groter wordende context gevormd door affectieve relaties, is er altijd ruimte voor conflicten. Verre van ze als iets negatiefs te zien, maar ook als het virus dat een ziekte kan veroorzaken, moeten we ze aannemen als een motor die ons in staat stelt om elkaar beter te leren kennen om een veel sterkere band, een meer resistent weefsel te creëren.
Conflicten zetten de meest gevoelige vezels van ons wezen in beweging, maar we doen dit vaak door het vergrootglas in de veronderstelde gebreken van de ander te plaatsen op een bijna obsessieve en misleidende manier. We doen dit zonder ons bewust te zijn van ons "quotum" van emotionele verantwoordelijkheid, zonder ons te realiseren dat we soms zo naakt en koud door het leven gaan dat we alleen maar willen dat iemand onze kleding is, een schuilplaats zonder scheuren, een tweede huid die alle wonden kan genezen.
Deze formule werkt echter nooit. Wie fungeert als een "donor", die zich alleen nuttig voelt wanneer dat nodig is, is verankerd aan een afhankelijke relatie, in dat hamsterwiel waarvan we in het begin spreken, waar we vroeg of laat lucht, leven en waardigheid zullen missen . Omdat degene die hier is om te dienen altijd zal leven onder deze veeleisende lens die absolute perfectie zoekt om de leegte en behoeften van anderen te voeden ... En wat erger is, je zult nooit tevreden zijn. We moeten voor de spiegel staan om onszelf en ons zelfrespect opnieuw te ontmoeten.
Laat je niet meeslepen naar dat gebied waar de prijs die je moet hebben, je eigen ongeluk is.