Meestal vraagt het zorgen voor een ander op bepaalde momenten veel geduld. Als deze toewijding bepaalde limieten overschrijdt, verschijnen stress en fysieke en psychische uitputting en worden de prijzen ervan in rekening gebracht. In deze context kunnen we het 'Caregiver-syndroom' begrijpen.
Caregiver-syndroom
Caregiver-syndroom is een aandoening die mensen treft die dit beroep moeten uitoefenen. Het wordt gekenmerkt door een progressieve verslechtering van de negatieve symptomatologie. Dit komt omdat de verzorger beetje bij beetje zijn leven verandert in dat van de zieken en zijn problemen in het zijne.
Zorg voor een persoon die lijdt aan een ziekte of een bepaald type handicap heeft, genereert een gewicht dat geëlimineerd moet worden door momenten van afwezigheid, tijdelijke terugtrekking uit het werk, etc. Je moet gaan van zorgzaamheid tot zorgzaamheid.Zorgen voor iemand houdt in dat we activiteiten ondernemen en uitvoeren waarvan we vaak niet zijn voorbereid en waaraan we moeten wennen.Deze verantwoordelijkheid kan in de loop van de tijd een stoornis worden, volgens sommige deskundigen ontwikkelt dit syndroom zich als de verzorger taken op zich neemt (voedsel, medicatie, hygiëne, enz.), Wat betekent dat hij 100% verantwoordelijk is voor iemand, wat leidt tot een enorme fysieke en psychologische consequentie.
De verantwoordelijkheid voor de zorg voor de patiënt vereist bijna toewijding, waardoor er weinig tijd overblijft om aan andere persoonlijke en sociale activiteiten te besteden. Deze voortdurende aandacht genereert een uitputting in de zorgverlener, maar genereert ook angst en een schuldgevoel wanneer hij niet voor de patiënt zorgt. Dit kan leiden tot angst, depressie, isolement, slaapstoornissen en vooral fysieke en mentale vermoeidheid.
Het leven van de zorgverlener verandert volledig
Wanneer iemand het werk uitvoert om voor iemand te zorgen, verandert zijn leven volledig. De tijd die ze zichzelf aan zichzelf moest wijden was ongelooflijk laag, wat haar persoonlijke en sociale relaties beïnvloedde. Je humeur verandert, waardoor je vatbaarder wordt voor veranderingen en gemakkelijk geïrriteerd raakt. Verre van helpen, dit schaadt zowel de verzorger als de patiënt.
De sleutel is om het begin van dit syndroom te detecteren en te voorkomen. De taak op zich nemen om voor iemand te zorgen houdt in dat je je er volledig aan wijden. We moeten niet alleen capaciteiten verwerven voor de medische zorg van de patiënt, maar ook onszelf organiseren en taken met anderen delen om overbelasting van functies en dus angst te voorkomen.
Een ander fundamenteel punt dat de experts veel benadrukken, is dat de verzorger op elke mogelijke manier zijn sociale leven moet opheffen. Het is belangrijk om te blijven genieten van enkele uren vrije tijd en vrije tijd, om een beetje los te koppelen van de zware taak die het uitvoert. Dit heeft een positieve invloed op de gemoedstoestand van de verzorger en zal daarom gemakkelijker voor hem zijn om aan het werk te gaan.
Als de ervaring dat iemand voor een ander zorgt, een van de meest aanbevolen opties is, probeer dan externe hulp en middelen te zoeken om deze gecompliceerde situatie aan te pakken. Dit alternatief is niet altijd beschikbaar voor de verzorger, maar het is noodzakelijk om te proberen om hulp te vragen om te voorkomen dat de emotionele stoornissen veroorzaakt door dit werk verergeren.De verzorger moet tijden vinden om voor zichzelf te zorgen, of voor anderen om voor hem te zorgen. Dit is erg belangrijk.
Anders zullen degenen die dit prachtige werk uitvoeren ook ziek worden. We moeten dan zorgen voor de verzorger. Hij die geeft, is ook degene die meer zorg verdient.