Zondagen veroorzaken leed en zijn ongetwijfeld voor veel mensen een duidelijke dag in de week. Een dag die voorbestemd is om door velen gevreesd te worden vanwege de emoties die het teweegbrengt. Integendeel, voor anderen is de laatste dag van de week een dag om de batterijen op te laden die versleten en vandaag de uwe zijn, uw geschenk.
Meestal ontmoeten we veel mensen die vandaag in nood verkeren. Een dag die ons overspoelt met je nostalgie en je waarheid. Op de een of andere manier is het alsof de zondag ons een onzichtbare klap van de werkelijkheid gaf. "Hier ben ik, hier is je vrijheid, hier ben je en je bestaan". Het einde van een cyclus, de week.
Het is alsof het ons alles laat zien wat we vermijden, denkend. Alsof we de lade openen, streven we er zo zorgvuldig naar om de hele week gesloten te blijven. Maar bijna als bij toverslag is er altijd een ontmoeting met zondagen. Een ontmoeting waarbij deze lade opent en een deel onthult van wat we niet willen voelen.
Aan de andere kant, Zondag is een paradoxale dag omdat we er vaak een enorme vermoeidheid van voelen. We vragen ons af hoe we in vredesnaam een nieuwe week gaan beginnen met dat gevoel dat we ons in onze geest alleen maar kunnen opgroeien. We denken echter dat zondagmoeheid meestal voorkomt omdat we in het weekend onze gewoonten veranderen en daarom wordt het lichaam een beetje "verschoven", in veel gevallen vanwege te veel rust of omdat de afname van de spanning ten opzichte van de week erg sterk.
Na een bezettingsweek komt de zondag met zijn eenzaamheid naar boven
Zondag vertelt ons over ons bestaan, zonder opgelegde afleiding of blindheid. Dit is jouw leven, dit ben jij. Het is alsof je ons uitkleed en ons machteloos achterlaat voor een onzekere toekomst. Maandag hebben we de leiding over het dragen van onze werkkleding. Letterlijk en figuurlijk. We zullen worden afgeleid van de angst die op zondag verschijnt zodra we beginnen te werken.
In de bezetting vinden we vrede, we vinden betekenis, richting en stabiliteit. Wij zijn iets voor iets. We bezetten een vruchtbare plaats in de wereld. Onze kleine zandkorrel helpt bij het opbouwen van deze maatschappij. Een samenleving vol met mensen die bang zijn voor het moment dat hun bestaan is uitgekleed. Mensen die, paradoxaal genoeg, bang zijn voor vrijheid.
Erich Fromm heeft in zijn werk 'De angst voor vrijheid' (1941) al op deze situatie gewezen. Hij benadrukte deze merkwaardige paradox tussen het willen van onze vrijheid en, op zijn beurt, het te vrezen voor de verantwoordelijkheid die het met zich meebrengt. Als ik vrij ben, ben ik volledig verantwoordelijk voor mijn bestaan en voor mijn keuzes. Deze afgrond waarin ik mezelf moet bouwen en mezelf moet creëren creëert een vreselijke angst, naast onzekerheid en rusteloosheid.
Zondagen veroorzaken angst en we doen ons best om het te vermijden
Zondagen veroorzaken angst gepaard met een leegte. Zondag is een soort limbo tussen wat we zijn in deze maatschappij, onze rol als professionals en wat we zijn in de diepten van ons bestaan. Het plaatst ons voor onze meest primitieve eenzaamheid, eenzaamheid waaruit we weg moeten gaan.
Soms keren we haar weg, op zoek naar een of ander bedrijf, allemaal dus we zijn niet de enige. Omdat wanneer we alleen zijn, de angst ons vaak binnenvalt. En om niet te lijden onder de gevolgen van deze orkaan, zullen we alles doen wat we kunnen. Of het nu de hele dag slapen is, logeren bij mensen van wie het bedrijf ons niet voedt, of gewoon ons afleiden.
Veel mensen met workaholic konden het idee niet verdragen om een volledige dag te blijven zonder te werken. Deze dag zou te maken hebben met het confronteren van hun waarheid, hun bestaan, hun manier om voor zichzelf te vluchten. Frenzy-activiteit vult ons met het leven omdat het ons bezig houdt en ons een nuttig gevoel geeft, maar het houdt ons ook weg van wie we zijn. Het trekt ons weg van onze eenzaamheid, van onze rusteloosheid.
Werk leidt ons af van de diepten van ons wezen
Werk helpt ons om deze angst te vermijden, en daarom komt het zo gewelddadig op zondag. Wat we zo nadrukkelijk behandelen, zal worden afgevuurd wanneer we het het minst verwachten. Om deze reden is het belangrijk om te observeren wat er in ons gebeurt met een eerlijke blik ; anders zullen we niet in staat zijn om te profiteren van deze kristallijne reflectie die we weigeren te zien.Het is normaal dat veel zondagen veel ellende veroorzaken. Bij terugkomst van een reis, de dag voor onze drukke routine ...
Deze innerlijke storm heeft betekenis en betekenis. Gevoel dat we niet moeten vergeten. Het is belangrijk om in deze wereld te leven als nuttige wezens die achtervolgen en geloven in een betekenis, in een materiaal om te bouwen. Tegelijkertijd is het belangrijk om onze aard als menselijke wezens te beschouwen. Zodoende kunnen we al die natuurlijke reacties begrijpen die abrupt en / of herhaaldelijk uit ons opduiken. Luisteren, niet om onze angst te ontkennen en te accepteren, maakt het draaglijker en zeker vruchtbaarder.