Vissersonderzoek om erachter te komen waarom we romantisch zijn Helen Fisher, als onderzoeker en bioloog die dat is, concentreerde haar studies op de detectie van hersenprocessen die optreden in de reacties van liefde, romantiek, etc. We begrijpen dit geval van romantiek logischerwijs als de reeks gevoelens en emoties die gepaard gaan met passie.
Niets rechtstreeks te doen met de literaire beweging van de negentiende eeuw.
Om verklaringen te vinden, gebruikte Fisher een aantal onderwerpen die volledig verliefd waren. Ze ondergingen testen op specifieke gebieden om de hersengebieden te kennen die werden geactiveerd wanneer een persoon denkt aan wie hij lief is.
De tests van Fisher bestonden uit het bestuderen van cerebrale bloedstromen terwijl de verliefde persoon het beeld van zijn partner waarnam . Vervolgens zagen ze een getal, haalden het af van zeven tot zeven en keken naar een neutrale foto van een onbeduidend individu. De tests werden verschillende keren uitgevoerd om de consistentie van de resultaten te garanderen.
Waarom zijn we romantisch, volgens Helen Fisher?
Hoewel de reacties van liefde zeer divers waren en op verschillende plaatsen in de hersenen, was een regio bijzonder actief. Het wordt de caudate nucleus genoemd, een primitief deel dat al bestond in reptielen en evolueerde zelfs vóór de proliferatie van zoogdieren, die nu miljoenen jaren oud is. Fisher concludeerde ook dat het beloningssysteem van onze hersenen van vitaal belang is.Bij het observeren van de foto van de geliefde vindt de afgifte van dopamine
plaats, de neurotransmitter die wordt uitgescheiden door de caudate nucleus te activeren, waardoor motivatie en tevredenheid worden gegenereerd. Bovendien activeert het beloningssysteem ook andere hersengebieden, zoals het septum of VTA, het ventrale tegmentale gebied. Beide hebben betrekking op gevoelens van euforie.
Romantische liefde bedenken
Het is dus duidelijk dat we romantisch zijn omdat we verliefd worden. En het lijkt ook logisch om te denken dat we verliefd worden omdat we ons goed voelen. Iets volkomen gerechtvaardigd, omdat het systeem van beloningen en motivatie een fundamentele rol speelt in deze processen. Volgens Fisher zouverliefd worden meer een impuls zijn, iets anders dan een emotie of een gevoel van liefde.
Het kost hem veel moeite om hem onder controle te houden en het is erg moeilijk voor hem om te verdwijnen. We kunnen altijd romantisch zijn omdat we worden blootgesteld aan verliefdheid. Emoties kunnen echter meer van voorbijgaande aard zijn.
Een andere conclusie die Fisher bereikte, was dat rom romantische liefde volledig gecentreerd is op de bevrediging die geboden wordt door het beloningssysteem. Ondertussen raken emoties verbonden met andere objecten zoals angst, bijvoorbeeld. De onderzoeker stelt ook dat basale emoties worden geassocieerd met verschillende gezichtsuitdrukkingen. Hoewel romantische liefde voortduurt, is er geen verband, omdat de uitdrukkingen erg gevarieerd zijn.
Samenvattend kunnen we concluderen dat derom romantische liefde die is gevestigd in de cognitieve theorie van Helen Fisher meer een noodzaak is.
We voelen de drang om lief te hebben en geliefd te zijn omdat het ons gelukkig maakt en ons beter, voller en gemotiveerder voelt. We zijn romantisch Voor Helen Fisher is
romantische liefde geëvolueerd in het menselijk brein.
Tegenwoordig keert je motivatie terug naar een specifieke persoon. Bovendien schreef hij aan dit hersenproces een intrinsieke en hechte relatie toe met de seksuele drang en de gehechtheid of noodzaak om diepe banden te smeden. Dus, en altijd afhankelijk van de studie van Fisher, hebben deze zinsneden als gebruikt en gebanaliseerd als "Ik ben helemaal niet romantisch" geen zin, omdat dit geen bewuste keuze is, maar een deel van onze aard.is echter een impuls, een gevoel, een emotie of een onbekende, romantiek en liefde zijn basiselementen in ons leven. Ons brein kent dit van nature en evolutie. Daarom is het raadzaam om het belang te geven en te genieten van de prachtige zoetheid van de passie.