Ongelooflijk hoe we onszelf bedriegen met mensen, met schijn, met toespraken die naar de vier winden blazen. Ongelofelijk hoe het gaat om mensen die een oratorium kunnen verbergen, voorwenden of uitleggen dat op geen enkele manier overeenkomt met wat ze leven. Het is zeldzaam om te vinden wie leeft wat hij spreekt, wie is wat hij gelooft, wie de waarheden in zich opblaast die in hem pulseren. Wat we het meest zien zijn valse moralisten,die het gedrag van anderen veroordelen zolang ze hun echtgenoten en hun kinderen niet respecteren. Valse predikers, die praten over ethiek en principes waarnaar ze vluchten in de schaduw van hun schaamteloze activiteiten. Valse beesten, die op hun eigen manier christelijke leringen prediken, iedereen veroordelen die zich niet conformeren aan wat ze opleggen, terwijl ze zich ook niet gedragen volgens hun religieuze regels.
De meer expliciete uiteenzetting van het eigen leven via sociale netwerken leidt ertoe dat velen gedwongen worden het politiek correcte vertoog te volgen, waarbij geplaatst wordt wat is afgestemd op wat anachronistische normen bepalen, zelfs als niets van dat alles enige betekenis heeft in hun overtuigingen. Ze worden gedwongen om ideeën en meningen tentoon te spreiden die meer aansluiten bij wat de meesten verwachten
, met wat de samenleving aanvaardbaar acht, met wat religieuze leiders dicteren als de juiste en unieke interpretatie van de Schriften. In deze context eindigen veel mensen onvermijdelijk in het dissociëren van zichzelf, het handhaven van een dubbelleven, een dichotomie in zichzelf, wanneer ze de waarheid voelen aan de andere kant van wat ze spreken, wat ze doen alsof ze transparant leven.Daarom is het gebruikelijk om veel verzen te bidden en te versieren terwijl ze roddelen, vloeken, afgunstig zijn en anderen pijn doen;
We zullen zien wie homoseksuelen veroordeelt terwijl hij zijn vrouw elke avond verraadt. En zo gaat het. Eén ding is zeker: wat er echt toe doet, is hoe we ons dagelijks leven leiden, hoe we ons tot iedereen verhouden,
zowel met wie we dichtbij zijn, als met wie we niet nodig hebben, van wie we niets zullen ontvangen in uitwisseling. Wat we uiteindelijk zeggen, is precies wat we zeggen, niets meer.