De cijfers nemen toe.Meer en meer gevallen van kinderen die hun ouders misbruiken zijn bekend, niet alleen verbaal, maar ook fysiek. Het zijn juist de gevallen van fysieke agressie die de opzeggingen hebben veroorzaakt.Statistieken geven aan dat dit soort situaties frequenter voorkomt bij adolescente mannen en dat moeders de grootste slachtoffers zijn van dit gedrag.
Tijdens de twintigste eeuw werd de grote bezorgdheid over de wereld van de jeugd geassocieerd met wat een "seksuele revolutie" werd genoemd. Alles lijkt erop te wijzen dat het probleem in de 21e eeuw draait om de hoge mate van geweld die de nieuwe generaties treft.
Het keizersyndroom "Keizersyndroom": dit is de naam van deze reeks trekken die aanwezig zijn bij kinderen die hun ouders mishandelen. Het is dat er iets in hen lijkt te zijn dat hen drijft om het centrum van de wereld te blijven voelen.
Ze oefenen een soort van macht uit over hun ouders
, alsof de laatste hun ondergeschikten waren of er tenminste van afhankelijk waren. Deze kinderen zijn narcistisch. Ze denken dat hun verlangens en hun behoeften meer aandacht verdienen dan die van andere stervelingen op aarde.Ze zijn meestal best eigenwijs en, op hun beurt, heel weinig volhardend in hun persoonlijke projecten. In feite is het voor hen moeilijk om een plan te maken en dit tot het einde te volgen.
Het ding gaat veel meer aan de kant van impulsief verlangen: ze willen iets en ze willen het al, maar ze proberen het niet te krijgen, maar ze willen dat iemand het aan hen geeft. Als je het eenmaal hebt, stop je bijna altijd met snel te willen.
Ze zijn ook erg ongevoelig. Ze hebben geen volledige empathie: ze weten het niet, en ze willen ook niet weten wat ze voelen in elkaars voeten. Ze zijn meestal overweldigd door angst. Ze vinden geen noorden en ontwikkelen ook geen waarden, in de diepste zin van het woord. Precies om deze reden, lijkt het verwijten van hun ouders niet waardig om verwijten te maken.
Hij kan zeggen: "Ze verdienen het." Het huis van kinderen die hun ouders mishandelen
Er is bijna altijd een voorgeschiedenis van opvoeding die een effect heeft op luiheid tegenover hun ouders. Over het algemeen komen deze kinderen uit huishoudens waarin overbescherming (begrepen als extreme controle) werd afgewisseld met superpositie. Er waren waarschijnlijk hevige kritieken op haar gedrag,
en om excessen te verlichten, was er grenzeloze permissiviteit.
Het komt ook vaak voor dat ze afkomstig zijn van families met een hoog niveau van geweld, waarbij fysieke straf als een "normale" oefening werd beschouwd. Zo "normaal" dat kinderen het leren aannemen als een standaard om om te gaan met verschillen en conflicten.
Er zijn mensen die deze jongeren kwalificeren als een soort van 'emotionele analfabeten'. Ze weten niet wat ze moeten doen met wat ze voelen, want ze zijn nooit opgeleid om zichzelf te begrijpen, noch om de controle over hun emoties uit te oefenen. Ongetwijfeld is er achter een zoon die zijn ouders mishandelt een opleiding met ernstige handicaps.Het slechte nieuws is dat is het niet gemakkelijk is om deze gedragspatronen uit te roeien.
Het mooie is dat het ook niet onmogelijk is. Het is een proces dat meestal professionele interventie vereist, waaraan alle gezinsleden zich moeten committeren. Het resultaat is zeker altijd goed voor iedereen.