Er zijn veel mensen die zeggen dat ze ons kennen; Er zijn echter mensen die tegen ons praten zonder te luisteren, die naar ons kijken zonder ons te zien, dezelfde die niet aarzelen om ons te labelen. In deze wereld van snelle oordelen zijn er niet veel geduldige geesten, die in staat zijn te begrijpen dat er achter een gezicht een strijd is, dat achter een naam een verhaal schuilgaat. Gol Daniel Goleman legt in zijn boek 'Social Intelligence' een detail uit dat niet onopgemerkt blijft. Zoals vele andere psychologen en antropologen ons ook hebben uitgelegd, is het brein van de mens een sociaal orgaan.
Relaties met onze medemensen zijn essentieel om te overleven. Goleman wijst echter nog een ding: we zijn vaak ook 'pijnlijk sociaal'.U kent mijn naam, niet mijn verhaal. Je hebt gehoord wat ik deed, maar je weet niet wat ik heb meegemaakt ...Deel
Deze veranderingen brengen niet altijd een voordeel met zich mee, een positieve versterking die we moeten leren integreren. Vandaag is onze grootste roofzuchtige bedreiging, verrassend, onze eigen soort. Een bedreiging die we kunnen vergelijken met een brandstof die vooral in deze emotionele wereld brandt; een plek die vaak wordt geschonden, bekritiseerd of op de proef wordt gesteld via een label dat ons objectief maakt.
Ieder van ons is net als schepen die oceanen breken die min of meer stil of min of meer turbulent zijn. In ons interieur hangen we aan het anker van dit prachtige schip en onze persoonlijke gevechten hangen op en worden op slot gedaan. Degenen waarmee we ondanks alles vooruit proberen te komen, degenen die ons soms in de steek laten, zonder dat de rest van de wereld heel goed weet wat er met ons gebeurt, waardoor we standhouden of wat ons pijn doet.
We stellen voor dat u hier over nadenkt. Het verhaal dat niemand ziet, het boek dat je meedraagt Een label plaatsen betekent bovenal dat we ons vermogen om te zien perce of de gelegenheid om te ontdekken wat er is naast een uiterlijk, een gezicht, opgeven, een naam. Er zijn echter drie dingen nodig om deze delicate laag menselijke interactie te bereiken: een oprechte interesse, emotionele nabijheid en quality time. Dimensies die op dit moment in veel zielen lijken te zijn vervallen.
We zijn ons ervan bewust dat veel van de therapeutische benaderingen die momenteel worden gebruikt, hun belang richten op de huidige kansen, op het "hier en nu", waar het verleden ons niet hoeft te bepalen. Mensen, of ze het nu leuk vinden of niet, zijn echter gemaakt van verhalen, van existentiële fragmenten, van hoofdstukken die een verleden plot vormen waarvan we het resultaat zijn.
Een verleden bepaalt niet het lot, dat weten we, maar het geeft gestalte aan de held of heldin die we vandaag zijn.
Dus dit proces, deze persoonlijke geschiedenis waaraan we zo trots hebben overleefd, is iets dat niet iedereen weet, en iets dat we op onze beurt kiezen om te delen met slechts een paar mensen. Daarom is het enige waar we in de loop van ons dagelijks leven om vragen is wederzijds respect en niet om toevlucht te nemen tot banale labels waarin de wonderlijke eigenaardigheden van de mens zijn gestandaardiseerd.Laten we de focus van aandacht veranderen
Laten we ons een moment een fictief persoon voorstellen.
Haar naam is Maria, ze is 57 jaar oud en ze begon een paar maanden geleden in een winkel te werken. Haar storemates bestempelen haar als verlegen, gereserveerd, saai, iemand die vermijdt om in de ogen te kijken wanneer ze een gesprek met haar beginnen. Er zijn er maar weinig die de persoonlijke geschiedenis van Mary kennen: ze is al meer dan 20 jaar mishandeld. Nu, na onlangs gescheiden te zijn geweest van haar man, is zij na lange tijd weer op de arbeidsmarkt teruggekeerd."Mijn verhaal is niet lief, noch aangenaam als verzonnen verhalen. De mijne smaakt naar onzin en verwarring. "
-Herman Hesse-
Snel vatten en labelen is gemakkelijk.Mary is zich volledig bewust van hoe anderen haar zien, maar ze weet dat ze tijd nodig heeft, en als ze iets heeft wat ze niet wil, is het dat anderen medelijden met haar hebben. Ze hoeft haar verhaal niet te vertellen, ze hoeft het niet te doen als ze het niet wil, het enige dat ze nodig heeft, is dat mensen om haar heen de aandacht verleggen.
In plaats van onze interesse alleen te richten op de behoeften van anderen, door te gaan naar een snelle analyse die resulteert in het klassieke stereotype om te definiëren wat anders is dan onszelf, moeten we ons oordeel kunnen uitzetten om empathie te activeren
. Alleen deze dimensie maakt ons 'mensen' en niet alleen maar menselijke wezens die samenleven in hetzelfde scenario.We moeten niet vergeten dat empathie een heel concreet doel heeft in ons emotionele brein: de realiteit van de ander begrijpen om te zorgen voor zijn overleving.
We moeten leren om emotionele facilitators te zijn in plaats van louter energie-roofdieren, stemmingseters of moordenaars met zelfvertrouwen. We hebben allemaal te maken met zeer intieme, soms harde gevechten. We zijn veel meer dan onze ID-kaart, ons curriculum of onze academische achtergrond. We zijn gemaakt van stellaire materie, zoals Carl Sagan ooit zei: "we zijn voorbestemd om te schijnen, maar soms kiezen we ervoor om het licht van elkaar te laten zien.Laten we dit vermijden en meer investeren in respect, gevoeligheid en altruïsme.
