Vandaag zat ik voor de spiegel om met mijn spiegelbeeld te spreken, om te accepteren dat ik niet perfect ben, maar zo hou ik van mezelf. Toen ik voor het eerst naar mezelf keek voorbij mijn simpele uiterlijk, begreep ik dat wat ik ben en hoe ik ben, een weerspiegeling is van elke ervaring die ik ooit heb meegemaakt. Vandaag heb ik geleerd dat het leven wordt weerspiegeld in de huid en de hoop in de ogen, en hoewel ze zeggen dat de ogen de spiegel van de ziel zijn, zijn ze ook de deur van de hoop. Het kan moeilijk zijn om in de spiegel te kijken en niet alleen ons uiterlijk te zien, maar verder te kijken dan onze eigen spiegelbeeld, om te zien dat we echt niet alleen van vlees en bloed zijn gemaakt, maar dat we gemaakt zijn van ervaringen, hoop en dromen.
De rimpels zijn de weerspiegeling van de zorgen in de ogen en het gelach in de mond.
Ze zijn de weerspiegeling van de woorden die we niet hebben gezegd en diegenen die ons met geweld ontvluchtten en daarna bekeren we ons. Ze zijn een deel van ons, een deel dat ons helpt onszelf op te bouwen, een onderdeel dat de wereld vertelt hoe we zijn.Misschien is het een heel ingewikkelde taak om rechtstreeks naar je ziel te kijken in plaats van naar je uiterlijk wanneer je in de spiegel kijkt. Meestal gebeurt dit wanneer we het verleden tegemoet treden in plaats van naar de toekomst te kijken, wanneer we verstrikt raken in wat verloren was in plaats van alles koesteren wat we krijgen.
Als we willen dat onze huid en ons fysieke wezen perfect zijn, porselein, alsof we levenloze poppen zijn. Het verleden is bedoeld om te leren Maar het blijkt dat we meer zijn dan we kunnen zien, dat we voorbij zijn en dat onze reflectie onze huid bedekt. Omdat het verleden ons heeft geleerd waar we vandaan kwamen, maar het bepaalt niet waar we naartoe gaan.
Omdat we zelf onze voeten rijden.
Hoewel het noodzakelijk is om in gedachten te houden dat het verleden bedoeld is om te leren, niet om eraan vast te houden, maakt het verleden deel uit van wie we zijn, maar het definieert niet wat we kunnen zijn. Het verleden is immers de structuur, de stenen die we bouwen, maar niet ons interieur. Onthoud dat we niet de weerspiegeling zijn van wat het verleden heeft bepaald, we zijn wat we morgen willen zijn.
En zelfs als we ons eigen verleden herinneren, leren we van fouten en laten we niet elk van onze stappen bepalen.
De toekomst is een weerspiegeling van wat kan zijn Door naar mijn spiegelbeeld te luisteren, te spreken zonder angst voor de toekomst die ik door de spiegel wilde zien, begreep ik dat de wens om te vechten voor wat ik echt wil meer waard is dan de struikelblokken van het verleden waaruit ik kwam. Omdat we ons vaak niet moeten concentreren op de realiteit zoals die is, maar op wat we kunnen bereiken als we doen wat we van plan zijn te doen. Het kan tijd kosten om de toekomst te hebben die we willen, maar alleen degene die geduldig is en niet opgeeft krijgt wat ze willen, ongeacht hoe ver hun doelen zijn.
Zich niet overgeven aan moeilijkheden is altijd een deugd
Leren van fouten is een vaardigheid, en niet verliefd zijn op de steen die ons struikelde, is een teken van intelligentie. Vandaag zat ik voor de spiegel om met mijn spiegelbeeld te spreken en begreep ik datik alles ben dat ik heb geleefd en dat ik alles zal zijn wat ik wil zijn.
Het is in mijn handen om voor mijn dromen te vechten en van mijn fouten te leren. Kortom, dromen zijn binnen bereik van degenen die elkaar kennen buiten het beeld dat ze projecteren, omdat niemand perfect is, maar wijselijk onvolmaakt.