Vergeef me. Maar jij was het niet.
Jij was niet mijn inspiratie. De mijne vandaag en mijn morgen.
Mijn verlangen om te lachen. Mijn glans. Mijn licht.
Jij was het niet die de beste van mij kreeg uit de diepten van mijn duisternis. Jij was het niet die me dagelijks de donkere lucht in nam om de sterren te strelen.
Jij was het niet ... of je wilde het niet zijn. En ik slaap, denkend aan deze sterrenhemel. Ik vlieg uit mijn bed uit je, van mij, van mijn herinneringen. Morgen zal een andere dag zijn.
Het bed is leeg. Zeer groot.
Veel ruimte.
En het meest trieste is dat het altijd zo is geweest, of je me vanavond hebt vergezeld of niet.Ik doe mijn best en sta op om niet naar deze lege donkere ruimte te kijken.Een koffiegeur dringt binnen in de keuken. Het ruikt lekker, het troost me.
Ik probeer het te onthouden. Ik heb niet eens een duidelijke herinnering. Beelden klonteren in een hectisch tempo in mijn hoofd. Een kus in de nek. Haastig. Ik begon me te herinneren ...
Dat jij het niet was die me 'prinses' noemde in de ochtenden, en ik zou een glimlach verscheuren te midden van al die gaauwen. Wie vertrouwde mij. Die mij tot in eeuwigheid heeft verteld. Ik ben met je. Die mij, met een glimlach van hem, tweeduizend zonnige dagen gaf.
Ik was niet degene die het je vroeg.Je was nooit mijn gok. Mijn verlangen om mezelf uit te dagen. Mijn gevecht.
Misschien wilde ik niet vechten ...
Vergeef me.
Suiker aan koffie toevoegen. Ik weet niet waarom ik dit doe. Meestal hou ik van bitter. Misschien heb ik vandaag een bestand nodig. Een soort geschenk. Onthouden brengt vele energieën met zich mee. Ik beweeg en hoop dat het niet zo veel brandt.
Ik denk en sluit mijn ogen. Ik herinner me de hitte niet ... Ik herinner me de kou.
Jij was het niet die mijn lichaam maakte en mijn bed elke nacht trilde. Ik geef niet om de donkere kringen. Of slaap. "Jij was het niet die me op een regenachtige dag op straat duwde en me doordrenkt met geuren en sensaties.
Haat mij. Beledig mij. Misschien is dat de meest emotionele die al die tijd uit je is gekomen. Iets met een vulkanische emotionele lading. Iets dat je koude hart beweegt.
Jij was het die dit hart bevroor.
We waren twee en niet één. Misschien was dat waar onze fout was. Dit is niet het moment om terug te kijken en je af te vragen wie de schuldige was voor wat. Zeker mij. En vergeef me, maar jij was het niet.
Share
Een slokje koffie. Getemperd. En niet zo bitter.
Ik proef en herinner me ... de smaak van niets.Smaak van desillusie, van ontgoocheling, van routine.
Van rondleidingen vergezeld van het simpele feit dat je niet alleen bent. Degene met jou vandaag en morgen ook.Omstandigheden, redenen genegeerd.
Dit zijn de ergste. De redenen die we niet willen horen.Werveling van geluiden. Mensen, bril. Meer mensen en meer glazen. Totdat het lichaam zijn limiet bereikt en we slapen zonder na te denken. Zonder na te denken over jou en mij, niet over een "wij".Het is dat de begeleidende katers minder katers zijn.
Misschien hebben we daarom zo veel doorstaan.Wie weet.
Ik heb te veel koffie, slechts een lang drankje, of twee kleinere. En het gaat er allemaal om. Van alle keuzes ... en ik weet niet wat ik met koffie moet doen. Ik heb het nooit geweten.
Werp de beker misschien op de grond en deze zal in duizend stukken breken.
Later verzamel ik de gebroken keramische stukken en maak ik de gemorste koffie schoon.Omdat je niet mijn vreugde was, mijn droom. Mijn favoriete hoek.Je was niet mijn wil om thuis te komen en een paar uur over de hele wereld te verdwijnen aan jouw zijde.
Vergeef me. Keuzes maken is nog nooit mijn doel geweest. Ik krijg morgen nog een kop koffie. En ik zal dat kleine moment voor je bewaren. Totdat het niet gebeurt.
Houd de herinneringen voor jezelf, want er is niets meer in mijn hoofd.Diep van binnen wisten we altijd al.
Dat jij het niet was of ik.