Het is zo raar. Vandaag kijk ik naar je gezicht op de foto's, en het lijkt erop dat ik het niet eens weet. Gewoon een vleugje vertrouwdheid, een spoor van de genegenheid die ik koesterde door die meeslepende glimlach. Het is moeilijk om toe te geven, maar het ziet eruit als een foto vervaagd door de tijd, bij slecht weer. Ik doe mijn best om te onthouden voor de scheiding van het timbre van je stem, de manier waarop je lacht om mijn onzin. Van de pulserende en latente urgentie die zijn lichaam en gezicht duidelijk hebben gekregen toen ze me wilden hebben. Ik concentreer me om onze eenvoudige en talrijke plannen te onthouden, onze takenlijsten om samen te doen, de manier waarop ik vaak heb gemerkt dat je naar me kijkt.
Inspanning om haar tederheid, haar bezorgdheid, de manier waarop ik mijn hand vasthield te herinneren, hoe ik me speciaal voelde. Het ergste is dat de pijn niet komt door het onthouden van deze dingen. Maar zie wat enkele maanden al hebben gedaan met wat we hebben geleefd: ik kijk naar je foto's en ik herken je niet. Het kost moeite om de momenten te herinneren die we hebben doorgebracht, dat we glimlachen, dat we zweten. Je aanwezigheid vervaagt van mij. Dat doet pijn. Ik was niet klaar, ik ben er niet klaar voor.
Ik wilde zoveel dingen kwijtraken en onlangs heb ik zoveel mensen schoongemaakt in mijn gevoelsleven en ik had niet de moed om je in dat pakket junkies te stoppen voor de donatie. Maar of je het nu leuk vindt of niet, tijd is meester en het is meedogenloos. Het menselijk brein heeft duidelijke beperkingen van het geheugen, ik hoorde maar 1 gigabyte. In deze HD past niet de kleine immense details van wat ik voelde in elk gesprek, elke knuffel verlengd, elke aanraking van de mond die ik het meest wilde in dit leven; het past niet elke terabyte van adrenaline wanneer je (zo) van mij houdt, zo visueel en waarachtig in die uren in mijn lawaaierige bed, verlengd in oneindige excuses en aangepaste schema's; het past ook niet elke honderd megabytes aan zintuig dat ik in het leven zag toen we zo geestelijk en fysiek zo verbonden leken te zijn, dat het zo moest gebeuren. Ja, maar nog steeds goed. Omdat
dezelfde 1 gigabyte de details van mijn angst niet zal bewaren ; van hun verwarde onzekerheid; om van je te horen, als iemand die geen idee had van het gewicht van wat hij me vertelde, die wilde dat ik een mix van mezelf en iemand anders was, zodat je helemaal gelukkig zou zijn; hoe ik uren in de foetushouding huilde, denkend dat een stuk van mij van me was gescheurd, zoals ik me niet lang, lang geleden heb gevoeld; om me immens stom te voelen om iets alleen te hebben geleefd (denkend dat ik in 2 leef); om verbitterde stiltes van dergelijke lafheid te hebben; letterlijk letterlijk ziek zijn omwille van jou, en dus gedwongen om je langer in me te dragen dan ik wenste.Ik was niet klaar voor onze scheiding
Maar
Ik moet het hart helpen om die kleine, verspreide fragmenten van het oprechte gevoel dat ik koester te resetten. Defragmenteer mijn ziel aan stukken, om me opnieuw te voelen. Ik moet eens en voor altijd de overblijfselen van het oneindige geheugen verwijderen die de technologie mogelijk maakt, om van dit wazige scherm van emoties een blanco pagina te maken, klaar om mijn gevoelens te herprogrammeren voor nieuwe momenten die mijn energie waard zijn. En in die laatste onmenselijke herinnering die ontbrak om je van me te wissen, geef ik je vandaag, mijn laatste vaarwel.