Je ouders verlaten is een geweldige tijd. Het gevoel van vrijheid en een grotere mate van autonomie is een van de meest opwindende sensaties die er zijn. Wanneer we ons nest verlaten, opent zich een wereld van onverkende verantwoordelijkheden, situaties en ervaringen voor ons. Beetje bij beetje beginnen we onzekerheid te tolereren, van zorgeloosheid te leren en weken, maanden en kwartalen beter te organiseren en plannen.
De projecten en gevoelens die we zullen ervaren, zullen meer of minder kracht vereisen, afhankelijk van de leeftijd, persoonlijkheid en levensfase van de persoon. Als het moment van emancipatie komt door te verhuizen om van huis te gaan studeren, wanneer de meerderheid nog maar net is begonnen, zal onafhankelijkheid en het gevoel van "vrijheid" er zeker meer toe doen. Als de ervaring samengaat met de toewijding van het werk en de verantwoordelijkheid van de huur, zullen we meer waarde hechten aan de organisatie en de verantwoordelijkheden in onze dag.
Maar als dat moment voorbij is, soms werken onze plannen niet en bevinden we ons in een situatie van terugkeer naar het huis van de ouders. Is terugkeer gemakkelijk? Hoe is het om verstrikt te raken in iets dat we vergeten waren?
"Je zult misschien verbaasd zijn om dit te horen, maar falen bestaat niet. Falen is eenvoudig de mening die iemand heeft over hoe bepaalde dingen moeten worden gedaan. "
-Wayne Dyer-
Degenen die terugkeren naar het huis van hun ouders: de terugkeer naar de (on) bekende
Wanneer we terugkeren naar de plaats die ooit ook ons huis was, is het belangrijkste om in gedachten te houden op dit moment het belang van empathie, de ervaring van deze situatie kan gecompliceerd zijn.Zodra de routines buiten het gezinsplafond zijn vastgesteld, wordt onze manier om de wereld te begrijpen en onszelf te relateren, aangepast. Het ideaal is
niet alleen rekening houden met onze behoeften , onze malaise, onze schuld of schaamte. Het nemen van een moment om onszelf in de plaats te stellen van onze familieleden is erg belangrijk om het evenwicht in het naast elkaar bestaan te vinden.Als we het nest verlaten, zijn het niet alleen onze routines, onze prioriteiten en onze veranderende gedachten. Degenen van degenen die in het huis bleven, veranderden ook. Het belangrijkste is om het gedrag en het begrip te behouden in een periode van aanpassing waarin we ook onze ouders moeten proberen te begrijpen.
Door hen deze dynamiek te laten begrijpen, kunnen veel situaties van opgebouwde spanning worden vermeden. Daarom: Vertrouwen geven in communicatie en uitwisseling van meningen. Begrijp dat
- we een dynamiek hebben veranderd die als stabiel werd beschouwd.
- Onderhandel over evenwichtige schema's en standaarden. Stijfheid en structuur kunnen positief zijn, ze respecteren. Onthoud dat
- uw ouders of familie zijn, en niet uw huisgenoten.
- Verminder onze mate van prikkelbaarheid (als u die heeft), denkend dat het gezin niet verantwoordelijk is voor deze situatie. Niet alleen om onszelf als "een situatie" te zien, maar om te leren dat we gedachten, emoties en gedrag zijn.
- Deel momenten met familie.
- Implementeer probleemoplossende technieken om conflicten buiten het gezin op te lossen. Dit zal me door het wederopbouwproces leiden.
- "Degene die op een oude manier het nieuwe leert, kan zichzelf als een meester beschouwen."
- -Confucius-
Degenen die ontvangen: mijn huis, mijn regels?
Als een zoon zich thuis heeft geëmancipeerd, is degene die terugkomt eigenlijk iemand die gewend is geraakt aan nieuwe routines en een manier om heel anders te relateren dan wat hij had voordat hij vertrok. Er zijn elementaire (zoals financiële) veranderingen, maar
je moet je ook psychologisch aanpassen.
Hoewel het een proces is om onze zoon of familielid te helpen, zijn er details waar we op dit moment rekening mee moeten houden om een coëxistentie te bouwen die is aangepast aan de nieuwe situatie. Hoe duidelijker de prioriteiten, hoe beter de nieuwe situatie zal werken.
Houd er rekening mee dat de rol van een kind voor elkaar anders is. Onderhandel en maak taken en regels voor coëxistentie.
- Spreek duidelijk met onze zoon of familielid.
- Het feit dat de persoon een moeilijke ervaring heeft gehad, betekent niet dat we een situatie van langdurige overbescherming moeten instellen.
- Een paar dagen nadat de persoon zich in ons huis heeft gevestigd, probeer te vragen naar de toekomst en weet u van de planning zodat iedereen kan begrijpen dat deze situatie tijdelijk is. Verwaarloos uw eigen behoeften
- en routines niet.
- Praat niet uitsluitend over onafhankelijkheid of persoonlijke crisis. Zoek naar momenten van psychologische rust. Verminder de tot uitdrukking gebrachte emotie.
- Zoals we zien,
- is de terugkeer naar het huis van de ouders een proces van ondersteuning en begrip tussen de betrokken partijen.
Een moment waarop communicatie, begrip en zorgzaamheid voorkomen dat een moeilijk moeilijker wordt. "Vitaliteit wordt onthuld, niet alleen in het vermogen om vol te houden, maar ook in dat van het opnieuw beginnen." -Francis Scott Fitzgerald-