Omgaan met schuld die wordt weergegeven wanneer je een relatie te verlaten als een paar is voor velen een logisch gevolg van het initiatiefhebben genomen, nadat de laatste stap om uiteindelijk afbreken van de muur genomen. Misschien heb je deze situatie ervaren; je had veel twijfels voordat je dit deed, om die stap te zetten, maar uiteindelijk deed je dat. Wetende dat zelfs jij jezelf zou aanwijzen als de beul die het leven van de relatie heeft gebroken. Zoveel beloftes, zo veel dromen, zoveel illusies ...
Misschien na je voelde het was verantwoordelijk voor zijn pijn, zijn verdriet ... en zelfs voor uw toekomst! En misschien op zoveel gelegenheden was dit schuldgevoel dat je voorspeld dat maakte hem een stap terug, twee weg te blijven, drie terug te keren, in een oefening van zelfvernietiging die bitterder dan de vorige leven samen. "Wat er zal gebeuren, is dodelijk. Hij zal veel lijden ... Ik was alles voor hem. " "En ... als ik ongelijk heb gehad?"
Hoor je die zinnen? De waarheid is dat het cijfer hij vertrekt is vaak beladen met vooroordelen en een soort van "haat" die, op zoveel gelegenheden, komt niet overeen met de werkelijkheid, maar om de eerder bedacht ideeën over dit onderwerp. Al deze verdere brandstoffen de schuld en de gedempte stem die degene die de stap om de relatie te beëindigen nam smashes.
Schuldgevoel beperkt ons en staat ons niet toe om verder te gaan
"Je zult slecht zijn als je weggaat. Wacht even. Misschien moet je gewoon aannemen dat je niet altijd gelukkig kunt zijn. Blijf bij, omdat het veel zal lijden als je het laat. " Dit is de" Zun Zun "die zo vaak heeft in het hoofd wanneer u denkt over het verlaten van een relatie.
De angst dat de ander lijdt, de krankzinnige en ongerechtvaardigd schuldgevoel dat we verantwoordelijk zijn voor hun malaise, ons leiden vaak tot relaties verlengen of om ze nooit verlaten. Leidt ons om te verblijven in een staat van "standby" in dat we niet doen wat we willen doen uit angst dat de ander lijdt. Dus gaat de tijd voorbij en gaat het leven voorbij.
Dit is een schuld die culturen overstijgt. Gebaseerd op een verkeerd denken waarin we ons verantwoordelijk voelen voor het leven van anderen. Voor je pijn en je vreugde. Natuurlijk, aan de andere kant, als we vertrokken we de neiging om het lijden van de verstoring van de persoon die de stap nam de schuld. Omdat het lijkt dat dit de bron is van ons ongenoegen. Omdat de persoon van wie we houden ons vertelt dat hij niet langer bij ons wil zijn.
Iemand die verlaat kan de pijn van een ander
niet verdragen Maar één ding is dat lijden begint na een breuk, en iets heel anders is dat we, als we een relatie te breken, is verantwoordelijk voor hun lijden. Het leven is vreugde en het is pijn, het is onzekerheid en het is zekerheid. Het is liefde en het heeft aan beide kanten een hekel.
We kunnen niet toestaan dat iemand ons aansprakelijk stelt voor hun bestaan. Anders hebben we nooit ruimte voor actie. We kunnen nooit beslissingen nemen omdat ze altijd gevolgen hebben voor de mensen om ons heen. We zouden in een soort van statisme leven uit angst dat het evenwicht in de lucht zou zijn.
Als ik niet beweeg, vermijd ik de ander te laten lijden. Maar in ruil daarvoor, leef ik niet. Als ik niet beweeg, leef ik niet. Als ik geen beslissingen neem, ontdek ik mijn innerlijke wereld en de buitenwereld niet. Uit angst voor de reactie van de ander zijn we stil over wat we denken en wat we voelen. We zijn niet meer authentiek. We stoppen met het nastreven van onze doelen. We laten het leven opzij, laten de dapperen het leven!
Living heeft gevolgen
In feite, als resultaat deze schuld overweldigt ons en beperkt ons, vaak keren we terug. We proberen deze verbroken relatie opnieuw op te bouwen om het te vermijden, zonder enig vertrouwen dat het kan floreren. We vertrokken kant van het leven dat zij die de moed en mentale kracht om te handelen en de gevolgen van wat ze besluiten te dragen hebben wonen.
We kunnen niet toestaan dat anderen onze last met hun leven vergroten; we kunnen dit niet vrijwillig doen. Het is een offer van onvruchtbaar fruit dat alleen de woestijn verlengt en de luchtspiegelingen voedt.
Dit belemmert ervaringen ... noodzakelijke ervaringen om te groeien, om te leren, om volwassen te zijn, om geestelijk rijker te zijn. Al onze ervaringen geven kwaliteit aan onze groei. Lijden is een deel van het leven, en niemand kan iets dat er deel van is alleen wegnemen door een beperkende schuld die zijn oorsprong vindt in een totaal verkeerde gedachte. Dus laat het niet de schuld zijn die je dwingt om te blijven, als het niet is wat je wilt. De andere persoon verdient ook dat je authentiek en eerlijk tegen haar bent.