Hoe vaak heb je geprobeerd het verdriet in toom te houden of te verbergen?Omdat we klein zijn we berichten ontvangen van het bedrijf zeggen dat we niet kunnen veroorloven om verdrietig te zijn, moeten we dapper te zijn, hebben we een sterke te allen tijde te zijn, kunnen we niet anders, we niets met verdriet geleerd ... en Vreugde is de enige wenselijke emotie die ons goed maakt. Natuurlijk bevatte ook een vreugde: geen euforie.
Natuurlijk is verdriet een emotie van negatieve valentie, maar wat als we het veranderen in een emotie die ons iets positiefs geeft, en als we het kunnen accepteren als emotie en ervan leren? Wat als we haar in plaats van haar opsluiten wat ruimte te geven? Sadness: een basisemotie
Het verliezen van een gezin, het beëindigen van een relatie, het verliezen van een baan, het vinden van een ziekte, zo niet de verwachtingen die we voor onszelf creëren vervullen ... dit zijn enkele van de situaties die meestal voelen we ons verdrietig. Het is waar dat dikwijls geen moment van treurnis is, want op de eerste momenten ontstaat er woede over die krachten die het verlies hebben veroorzaakt.
Een heel belangrijk verschil is tussen verdriet en depressie. De laatste is geen emotie, het is een ziekte die voorbij een tijdelijk moment gaat en, om gediagnosticeerd te worden, vereist het een toestand van continue en intensere droefheid geassocieerd met andere symptomen. Ondanks dit verschil, dat erg belangrijk is, wordt droefheid op dezelfde manier gezien als hoe depressie wordt begrepen, dus wat veel mensen doen, is proberen het te beëindigen. Als, behalve dat het een tijdje erg verdrietig is, de persoon slaapstoornissen ervaart, onvermogen om te genieten van plezierige activiteiten, gebrek aan bereidheid om dagelijkse activiteiten te doen, gebrek aan concentratie, schuldgevoelens ... geen twijfel bestaat : Het is tijd om professionele hulp te krijgen.
Maar droefheid alleen, als emotie, is een unieke kans om elkaar te leren kennen.
Een emotie die in sommige studies betrekking heeft op een grotere activering van ons lichaam, zodat we na een verlies kunnen reageren. Bovendien is het een emotie die op zich de steun en hulp van dierbaren vereist, en niet een klinische behandeling. "Soms gaat het mis en is het de schuld van niemand. Maar iedereen wil een reden. Eén reden. Iets dat ze kunnen omwikkelen, een strik binden en in de tuin begraven. Zo diep begraven dat het lijkt alsof het nooit gebeurd is. "
-De Wereld Leland- TearsMet het bedrag van de tranen er mensen, kunnen we nog steeds niet weten niets over het mysterie ze bevatten, zelfs als alle studies geven aan dat sociale wezens die we zijn, zij voldoen aan een functie van bevrijding en communicatie met anderen om troost te zoeken.
Achter hen is het gebruikelijk dat er een complex netwerk van emoties is, meer dan één. De omstandigheden waarin we kunnen huilen zijn ook veel: we kunnen huilen van geluk, van empathie met de mensen om ons heen, van woede en zelfs het zien van een film die ons opwindt. Elke traan vertelt een verhaal dat belangrijk voor ons is.
Dus, door ze tegen te houden of ze als vijanden te zien, worden we niet sterker of beter, we gedragen ons gewoon op basis van wat anderen over hen kunnen zeggen. En op dit punt moeten we ons afvragen: heeft deze persoon nooit gehuild? Als je nog nooit hebt gehuild, is er iets mis.
Cry kalmeert ons, vermindert onze niveaus van angst, maakt beter ademen, trouw aan wat we voelen te zijn, ons te verbinden met anderen en naast dit alles, het maakt we elimineren bacteriën beschermt ons lichaam. Dus wat is er mis met tranen? Niet huilen, sterk zijn
Als we gemakkelijk huilen, hoe vaak horen we in onze levens iemand censureren dat we hun emoties uit moeten zetten?Dat we sterk moeten zijn voor iedereen, dat huilen voor zwakke mensen is, dat het belachelijk is of, erger nog, dat we kinderachtig zijn om dat te doen. Bovendien zijn we, door naar dit antwoord te luisteren, onszelf gaan internaliseren. Zo worden we de eerste die onze tranen censureren.
We kunnen in sommige gevallen begrijpen waarom ons dit wordt verteld. Misschien zeggen ze niet met slechte bedoelingen, uiteindelijk zijn het zinnen die we horen en leren omdat we kinderen zijn en die zijn opgenomen in ons repertoire. We bouwen en delen ze automatisch, zonder ze zelfs maar op te merken.Zoals we eerder zeiden, is het effect echter niet onschadelijk. De acceptatie en vermaatschappelijking van deze boodschap is de voedingsbodem voor de nieuwe generaties om het product van onze stappen te erven. Dus
kinderen zijn niet traag in het incorporeren van deze censuur die volwassenen voorstellen
, alsof het doen van dit een noodzakelijke stap was voor adolescentie en volwassenheid. We hebben een verantwoordelijkheid tegenover hen en tegenover onszelf: de rol van emoties begrijpen, ongeacht hun valentie. Het gaat erom ze te accepteren en ze in de lucht te laten nemen, zodat ze hun helende rol of hun motiverende rol kunnen spelen. Aan de andere kant is het theoretisch misschien heel leerzaam om ons emotionele deel te scheiden van ons meest logische deel; Op functioneel niveau kunnen we echter niet vergeten dat de processen meestal vermengen, waardoor het geheel een heel ander resultaat krijgt dan we ons konden voorstellen met de som der delen. "Lach wanneer je kunt en huil wanneer je het nodig hebt."
Delen
Helaas is het een van onze emoties, en goed gebruikt en goed doordacht, is een van onze grote bondgenoten.Dus verander het niet in een vijand door er een strijd tegen aan te gaan, want in dergelijke gevallen is het enige mogelijke resultaat nog intenser of ontmoedigend leed.