Lobotomie was een van de meest controversiële procedures in de geschiedenis van de geestelijke gezondheid.Het werd "uitgevonden" door Egas Moniz in de jaren 1930. Sindsdien is het populair geworden over de hele wereld. Duizenden lobotomieën werden uitgevoerd tot de jaren 1950, toen het in onbruik raakte vanwege de ernstige bijwerkingen.
Lobotomie is een chirurgische procedure gebaseerd op het doorsnijden van de verbindingen van één of beide hersenkwabben.Op deze manier wordt de prefrontale cortex gescheiden van de andere delen van de hersenen. Deze operatie is ook bekend onder de naam "leucotomie".
Egas Moniz was niet de eerste die dit soort procedures probeerde.In 1980 voerde de arts Gottlieb Burkhardt zes operaties uit van deze stijl.Twee van de patiënten stierven, dus stopte hij hun zoekopdrachten. De waarheid is dat in de late negentiende en vroege twintigste eeuw, lobotomie verschillende slachtoffers rond de wereld heeft gemaakt.
"Ken alle theorieën, beheers alle technieken, maar raak een menselijke ziel aan, wees gewoon een andere menselijke ziel." In 1935 begon Egas Moniz, een neuroloog en professor aan de Universiteit van Lissabon, zijn eigen "onderzoek" rond de lobotomie. De citaten in de woordzoeker zijn het gevolg van het feit dat Moniz deze stijl heeft geopereerd aan een chimpansee. Toen hij merkte dat het dier een meer volgzaam gedrag vertoonde, concludeerde hij dat de procedure van toepassing was op de mens.
Deze "onwetenschappelijke" procedure is al tientallen jaren in twijfel getrokken.De waarheid is dat geen enkele ernstige studie uit een enkel geval de conclusies voor alle patiënten en alle patiënten kan extrapoleren. Het klopt dat afzonderlijke casestudy's van grote waarde zijn voor de wetenschap, of het nu om zeldzame ziekten gaat of om bredere onderzoeksgebieden, maar hun conclusies moeten niet worden gegeneraliseerd.
In dit geval is er een aandoening die de generalisatie verder beperkt: lobotomie wordt toegepast op een primaat in plaats van op een mens. Toch won Egas Moniz de Nobelprijs voor de geneeskunde van 1949 voor zijn 'uitvinding'.
Egas Moniz werkte samen met een andere neuroloog genaamd Almeida Lima. De twee maakten 's werelds eerste lobotomieën. De procedure bestond uit het openen van twee gaten in de schedel van de patiënt. Vervolgens werd een injectie van alcohol op de cortex aangebracht om dit deel van de hersenen te doden.Hij en zijn partner waren degenen die na deze interventie de voortgang van patiënten evalueerden.
Ze zagen natuurlijk evolutie in alle gevallen.De aanhangers van de praktijk
Sinds Egas Moniz zijn uitvinding in Europa populairder begon te maken, werd im door verschillende neurologen overal ter wereld nagebootst. De beroemdste was Walter Freeman.
Deze man was niet echt een chirurg. Toch ontwikkelde hij een techniek die bekend staat als de 'ijsbreking-lobotomie'.Deze Amerikaanse arts ontdekte dat hij verschillende hersengebieden gemakkelijker door de ogen kon bereiken. Hij zou er een stokijs-achtig instrument doorheen introduceren, "een beetje roeren," en dat is het. Ik kon in slechts 5 minuten lobotomieën doen.
De mate van 'industrialisatie' die Freeman met deze procedure heeft bereikt, was zo hoog dat hij de service 'thuis' begon aan te bieden.
Hij had een busje dat hij "Lobotomóvel" noemde.Hiermee reisde hij door veel regio's van de Verenigde Staten, waardoor lobotomieën krom en recht waren, voor allerlei psychologische problemen. Naar schatting zijn in die jaren lobotomie tussen 40.000 en 50.000 patiënten wereldwijd.De afschaffing van lobotomie
Veel patiënten die een lobotomie hebben ondergaan, zijn overleden. Anderen leden ernstige hersenschade,die zich soms jaren later onmiddellijk manifesteerden en andere keren. Een groot deel bleef in een vegetatieve toestand en anderen vertoonden een cognitieve regressie van hun vermogens. De procedure werd voortgezet omdat ongeveer een derde van de geklootomiseerde patiënten hun symptomen verbeterden.
Lobotomie is niet uitgevoerd om een psychische aandoening te genezen.Zijn doel was simpelweg om de patiënt te "kalmeren".Het werd daarom met bijzondere felheid toegepast op mensen die lijden aan angststoornissen, obsessief-compulsieve stoornissen en depressie met het risico op zelfmoord. Chirurgie werd toegepast bij veel schizofrene patiënten, maar deze lieten in het bijzonder geen verbetering zien.
Kort gezegd,
de lobotomie veroorzaakte een snee in de wereld, waardoor de patiënten "kalmeerden".Velen zagen daarin hoop, want in die tijd, en zelfs vandaag en in bepaalde contexten, worden psychiatrische patiënten onderworpen aan een soort "levensketen" binnen psychiatrische ziekenhuizen en psychiatrische ziekenhuizen. Door de procedure konden ten minste velen de opsluiting verlaten.
Lobotomie begon in de jaren vijftig in onbruik te raken, toen het de "Thorazine" werd uitgevonden, het eerste antipsychoticum. Interessant is dat zijn uitvinder het 'chemische lobotomie' noemde.
In de jaren 1970 was de procedure in de meeste landen verboden. Het is bekend dat het op veel plaatsen nog steeds clandestien wordt beoefend. Een groep burgers heeft opgeroepen tot de Nobelprijs voor Geneeskunde van Egas Moniz om te worden geannuleerd omdat ze van mening zijn dat hun verovering meer kwaad dan goed heeft gedaan voor de mensheid.