De vrijheid om onszelf te zijn, om anders te zijn dan anderen, moet niet worden afgekeurd. Je gelukkig voelen met of zonder een partner, een sterke persoonlijkheid hebben, af en toe gekke dingen doen als een weerspiegeling van de vreugde van het leven, mag niet onderhevig zijn aan kritiek. Dus, "als anders zijn een misdaad is, leg ik mijn handboeien op mezelf." Ze zeggen dat je, om het leven onder ogen te zien, defensieve barrières moet overwinnen.
Maar wat gebeurt er als we onze eigen angsten en onzekerheden hebben overwonnen, en zijn de anderen die erop staan ons te hekken? Het ene moet niet anders zijn dan het andere. De innerlijke groei, die ons in staat stelt vrij en authentiek te zijn, impliceert dat we sterk psychologisch en emotioneel sterk zijn, zodat we niet doorlaatbaar zijn voor de spelden van de omgeving. Yves Pélicer, een arts en psychiater in het Necker-ziekenhuis in Parijs, staat bekend om het aanbieden van psychiatrische boeken die heel eenvoudig te begrijpen en zeer leerzaam zijn. Hun aanpak verdedigt altijd hetzelfde principe:
de psychologie moet ons de waardigheid teruggeven om unieke en verschillende menselijke wezens te zijn. Alleen als we onszelf en anderen toestaan om te zijn wie we echt willen zijn, zullen we geluk vinden. Daarom is anders zijn - in een wereld waar het vrouwenmodel bijna altijd zo homogeen en beperkend is - ongetwijfeld een persoonlijke uitdaging.
Het complexe avontuur om jezelf te zijn
De meeste psychologische benaderingen leren ons de waarde en noodzaak om altijd "onszelf" te zijn. Maar we moeten het idee een beetje verder verfijnen.
"Wees jezelf" omvat geen tijdelijke of toevallige functies. Dus als mijn partner me heeft verlaten, betekent dit niet dat ik "iemand ben die het niet verdient geliefd te zijn"; als ik zonder werk ben, ben ik zeker geen "verliezer". Zelfacceptatie heeft niets met dit soort feit te maken. Het impliceert evenmin dat we accepteren wat anderen zeggen, denken en verwachten van ons.
Onszelf zijn is om een mooi breisel te maken met onze identiteit en essentie om elke dag te kleden.Trouw blijven aan elk van uw toonaarden, uw sterke punten en op hun beurt proberen te verbeteren met elke dag dat we verdergaan. Dit proces van incorporatie en constructie van het zelf houdt echter ook in dat je gaat zitten en tijd besteedt aan één enkel doel: weten wie we werkelijk zijn. Verre van dat het de klassieke filosofische vraag is, erachter is er een fundamenteel aspect.
Weten wie we zijn, gaat op zijn beurt na of het leven dat we leiden in overeenstemming is met onze eigen identiteit.
Als ik een positief persoon ben, rusteloos en vol dromen, kan ik niet bij iemand zijn die gewoon mijn dromen op de grond gooit.Soms, het verkrijgen van het bewustzijn van wie je bent, besef je dat niets dat omringt het te maken heeft met zijn essentie ...
Share Anders zijn, onvolmaakt, vrij en gelukkig
Anders zijn in een maatschappij waar de verwachting is dat De meeste vrouwen zijn hetzelfde, het is niet gemakkelijk.
We hebben dit in het begin al aangegeven. Afgezien van de schaduw van het patriarchaat die we al kennen, begint in de meeste scenario's die worden gekenmerkt door de moderniteit, een ander type realiteit zichzelf te definiëren.De vrouw van nu moet op elk gebied van haar leven in een unieke maat passen: perfectie.
Er wordt verwacht dat het professionele triomf zal bereiken, maar dat het tijd is om moeder te zijn. Maar niet een moeder geen, maar een "super moeder" in staat zijn om werk te combineren, om het huis te ontmoeten, met haar partner, familie, vrienden en bovendien het perfecte lichaam te handhaven. Niet te vergeten, het kon niet, het moet de moeite om de kinderen ook opvoeden perfect in staat om te lezen en schrijven op de leeftijd van vijf.
Dit alles kan zonder twijfel positief zijn. En er zullen vrouwen zijn die dit allemaal zullen bereiken. Maar
wat hier achter schuil gaat, is ook een 'super vereiste' : voorbij de impliciete regel dat we allemaal gelijk zijn. De ongehuwde moeder is nog steeds wees. De vrouw die blij is met haar extra kilo's, wordt bekritiseerd vanwege haar slordigheid, niet-verzorgen. Degene die professioneel zegeviert en niet in moederschap wil leven, wordt ook gezien als vreemd. Als u het moederschap en de borstvoeding in het openbaar leeft, wordt ook gewezen.Anders zijn, is eigenlijk de moed hebben om normaal te zijn. Omdat
normaliteit juist onszelf is in elk van onze daden en beslissingen. Wat nooit normaal zal zijn, is je laten meeslepen door andere schema's, stereotypen en wat anderen doen zoals verwacht, in hun verlangen om de levens van anderen te beheersen. Gelukkig onvolmaakt zijn in een wereld die streeft naar valse perfectie is ongetwijfeld de gezondste.
want er is niets beter dan genieten van elke dag de vrijheid om onszelf te zijn zonder angst, het breken van elke keten die op ons pad verschijnt en probeert te handboeien.