Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat intense liefdesrelaties in onze hersenen een soort van "wortel" of "anker" genereren, dat onze herinneringen op een terugkerende manier actief houdt. Deze studies noemen het bestaan van een neurologisch circuit dat, met grotere intensiteit, de herinneringen met meer emotionele lading registreert.
Volgens deskundigen helpt alleen zijn na het einde van een relatie niet, en is het ook niet bevorderlijk voor het overwinnen van de term. Eenzaamheid, of de vervanging van eenzaamheid door een nieuwe liefde, belet niet dat de hersenen onze herinneringen blijven herhalen.Neurologen labelen deze situatie met de naam "hersenconflict" (de relatie eindigt, maar onze geest blijft beelden en lichamelijke gewaarwordingen uitstralen).
Er zijn, in onze hersenen, twee structuren in de temporale kwab. De ene wordt de hippocampus genoemd, het geheugen is declaratief en de fixatie, en de andere heet de amygdala, die een emotioneel geheugen bevat.
Laten we zeggen, om dit gemakkelijk te begrijpen, dat declaratieve informatie op hersenniveau moet worden verspreid, er moet noodzakelijkerwijs een emotionele context zijn. We kunnen een voorbeeld geven van een emotionele context waarin een situatie leefde met een grote liefde.De amygdala detecteert deze context van emoties en genereert het verzenden van neurotransmitters naar de hippocampus, waardoor het als een fixatiefenomeen in ons geheugen wordt opgenomen.
Deze gebeurtenis verklaart waarom, zelfs na een lange tijd, sens de gevoelens en herinneringen met zoveel frisheid terugkeren naar ons lichaam. De amygdala stuurt onwillekeurige emotionele ontladingen, zoals hartkloppingen, zweten, misselijkheid, enz. Hoe hoger de kwaliteit waarmee onze hersenen de affectsituatie registreren, hoe groter de registratie van gegevens in deze amygdala en hoe groter de gevoelens die het continu zal verzenden. Het is normaal dat een ex-liefhebber na een jaar na het einde van de relatie een ontmoeting heeft en nog steeds het gevoel heeft dat er een enorme hoeveelheid herinneringen is, net zo alsof ze gisteren zijn gebeurd. Geneest tijd alles?Tijd helpt ons te vergeten, omdat de hersenverbindingen hun intensiteit verminderen. Neurotransmitters verliezen kracht en hierdoor verliezen herinneringen aan belangrijke mensen ook kracht.
Tijd effectief geneest elke pijn ... inclusief de pijn van liefde.
Wanneer een relatie ziek wordt, blijven we gevangen in een vicieuze cirkel van gevechten, jaloezie, grillen, geschreeuw en lijden. Het is het niet waard om eindeloos aan liefde te lijden.
We moeten dienovereenkomstig treuren en spoedig een reis van onthechting aangaan, niet om naar het verleden te verlangen, om ons hoofd naar de toekomst te sturen en te wachten tot de tijd voorbijgaat.