Soms doen we dit: we gooien onszelf in de leegte met geblinddoekte ogen en open harten, verlangend naar liefde en bemind te worden. Soms werkt het ... anderen niet. Omdat we het slachtoffer zijn van de blinde vlekken waaraan we ons vasthouden in dure relaties, onmogelijke liefdes, plaatsen waar zelfbedrog een prachtig spinnenweb weeft waarin we gevangen zitten. Laten we beginnen met een kleine ervaring om te begrijpen wat blinde vlekken werkelijk zijn.Sluit je ogen een paar seconden en open ze vervolgens om naar een raam te kijken
, zodat het zonlicht een paar seconden lang direct in het gezicht valt. Nu, houd je ogen op elk punt. Men realiseert het zich niet, maar in het netvlies zitten fotoreceptoren, kleine zenuwcellen die dit licht oppikken en de informatie naar de hersenen sturen, in een ogenblik van bijna onmerkbare tijd."Ontkenning is nuttig, nobel en vroom wanneer het dient als doorvoer voor een nieuwe bevestiging."
-Ortega y Gasset-
Het is de moeite waard om te onthouden dat er in het netvlies een klein gebied is waar geen fotoreceptoren voorkomen: het zijn de zogenaamde blinde vlekken.
Aangezien het oog geen enkele stimulus vastlegt, is het voor ons allemaal normaal om onze eigen realiteit te zien met kleine blinde flappen uit deze blinde vlekken. Onze visie verliest echter geen detail, het is perfect, geweldig om ons elke nuance van een gezicht, een landschap te brengen ... Hoe is dit dan mogelijk? Als er een leeg gebied is, een blind gebied in het netvlies, hoe kunnen we de wereld zo duidelijk zien? Het antwoord is eenvoudig en tegelijkertijd storend:
de hersenen hebben de leiding over het "opvullen" van de holtes. Ongelooflijk, op het gebied van psychologie gebeurt hetzelfde. Er zijn realiteiten om ons heen die we ons niet realiseren. Het zijn lege gebieden, meestal negatieve feiten die verdwijnen als mist aan de horizon van onze bewuste wereld. De hersenen zijn opnieuw degene die de controle overneemt door de informatie om ons heen te selecteren via een filter. Dankzij hem worden negatieve percepties getemperd, waardoor een muur onder de aandacht wordt gebracht en de impact van teleurstellingen wordt geminimaliseerd.
Deze verfijnde kunst van zelfbedrog komt vooral veel voor in het universum van affectieve relaties. Laten we het hierover hebben ... Blinde vlekken: onze weigering om dingen te accepteren zoals ze zijn
"Mijn partner is niet controlerend of jaloers, in feite wat er gebeurt is dat hij om mij geeft, hij houdt echt van mij." "Wat er gebeurt, is dat hij nu erg gestrest is met zijn werk en tijd nodig heeft, er zijn veel dingen in zijn hoofd en ik begrijp ... maar er is geen crisis, we blijven van elkaar houden zoals op de eerste dag." de meeste mensen vinden het gemakkelijk om te zien wat er achter deze uitdagende werkelijkheden schuilt die zo voor onze ogen en oren knarsen. Hij die in zijn blinde vlekken woont, neemt ze echter ook niet waar en wil ze ook niet zien. Ze zijn je strandwachten, je pijnstillers, je bord van redding waarin je blijft zweven voor een realiteit die soms zinkt. Omdat de truc van zelfbedrog de meest geavanceerde strategie is die een mens heeft; dankzij het we verstikken de rook van stress en gooi door de schoorstenen van bewusteloosheid de zorgen en de eigen verantwoordelijkheid van het handelen in het gezicht van een duidelijk probleem.
Deze mentale mist die de blinde vlekken oproepen, legt de meest complexe psychologische strategieën aan het werk. Deze variëren van klassieke negatie, rationalisatie of selectieve aandacht, waarbij we ons alleen richten op wat ons interesseert, maar de rest negeren.
Machado had gelijk als hij zei dat er iets ergers is dan de duistere realiteit, en het is het feit dat hij het niet ziet. Een feit, zonder twijfel, heel gebruikelijk wanneer de affecties erbij betrokken zijn en de
enorm labyrint van liefde waar het altijd beter is om "niet te zien" dan om de geliefde te "verliezen". Hoe onze eigen blinde vlekken op te roepen
Robert Trivers is een socioloog en antropoloog die het meest bekend is vanwege zijn werk over zelfbedrog. Volgens hem is deze fijne strategie, die de mens zo beoefent, veel geavanceerder dan een simpele leugen. In die zin vereist het liegen tegen onszelf een diepere, meer delicate architectuur. Niet alleen dat: wanneer we het bewijsmateriaal laten degraderen naar het onbewuste en de leugen naar het bewustzijn, zijn de cognitieve kosten immens.
Deze inspanning om alles geloofwaardig te maken, maakt blinde vlekken echte valstrikken
om vast te lopen, om slachtoffer te worden van onszelf. "Een leugen zou geen betekenis hebben als de waarheid niet als gevaarlijk werd ervaren." -Alfred Adler-
Als we ons nu afvragen hoe we deze mentale liederen van de persoon die hem al lang oefent met zijn affectieve partner, kunnen verlichten, is dat moeilijk te zeggen.
Wanneer we proberen de ogen te openen van hen die verliefd zijn, zullen afwijzing en ontkenning het meest waarschijnlijk ontstaan. Daarom moeten we, voordat we in zo'n mentale strategie vervallen, wanneer we een reëel risico lopen voor onze eigen integriteit, zelfrespect en waarden, proberen de meest voorkomende blinde vlekken in een relatie te beheersen. Hier zijn enkele voorbeelden: We moeten niet in de meest gebruikelijke oefening van een liefdesrelatie vallen:
idealisatie. Je moet de persoon zien zoals hij is, zonder verdoving, zonder zoetstoffen. We moeten niet onderschatten wat we niet leuk vinden, zonder overdimensionering van de aspecten die we graag compenseren voor het ongemak, de detune, de pijn.
Verander de realiteit niet door te genieten van ideeën die niet overeenkomen met wat ons omringt, met wat we zien en voelen.
Het is noodzakelijk om dagelijks te onthouden dat liefde voorwaarden heeft, dat je niet naar de teleurstelling vandaag moet gaan die ik vandaag voel.
Tot slot moet eraan worden herinnerd dat het gebruik van blinde vlekken heel vaak voorkomt binnen op relaties gebaseerde liefdesrelaties.
Het is in dit soort van interpersoonlijke sfeer dat we de neiging hebben om de werkelijkheid te vervormen om het gemak te behouden, met het idee om dit evenwicht onmogelijk te houden zonder de emotionele en psychosociale effecten die dit met zich meebrengt te realiseren. Zoals Albert Camus ooit zei: "waarheid, zoals licht, blind. De leugen is op zijn beurt als een prachtige schemering die elk object belicht ... "
- . We moeten daarom vermijden te leven in deze schemering die uiteindelijk aan de ondraaglijke pijn voorafgaat. We moeten de moed hebben om onze ogen te openen voor de waarheid.