We zijn vanaf het moment dat ons leven begint. We zijn in de baarmoeder van onze moeders, in onze eerste kreten, in de eerste watervallen, tijdens de eerste reizen door onbekende werelden. We zijn in de praktijksector en de emotionele sector. We hebben anderen nodig om activiteiten voor ons te doen, of ons op zijn minst enkele tips te geven om te weten hoe we ze moeten doen. We hebben ook anderen nodig omdat we sociale wezens zijn en bovenal emotioneel. Dus, zijn we noodzakelijkerwijs het slachtoffer van emotionele afhankelijkheid? Er is niets dat zo'n wervelwind van emoties als een mens kan veroorzaken. Denk aan de eerste kus, aan een reünie van jarenlange scheiding, aan een knuffel die eindelijk kalmeert. Adem, adem, adem. Als we de adolescentie overwinnen, nadat we geprobeerd hebben onze onafhankelijkheid te overwinnen, beseffen we vaak dat dit niet mogelijk is, behalve dat het een utopie is die niet noodzakelijk goed hoeft te zijn, omdat onze primaire behoeften er niet noodzakelijk op reageren. Denk aan liefde, zorgzaamheid, zelfs in ontmoetingen of mismatches.
Emotionele afhankelijkheid: feit of gevangenis?
Dus,
als emotionele afhankelijkheid natuurlijk is, waarom is in de psychologie dan een boeman verboden?
Gedeeltelijk omdat de psychologie niet stopt met drinken uit sociale stromen en deze steeds individueler worden. Deels omdat deze afhankelijkheid negatief wordt wanneer het op een concrete persoon wordt vastgesteld, dat doen we niet. Wanneer we de andere persoon de verantwoordelijkheid geven om om te gaan met de grillen en verlangens van het kind en de jeugd die we in ons dragen, en we denken dat het onvervangbaar is. Laten we een eenvoudig voorbeeld bekijken. Ana maakt enkele veranderingen in de inrichting van haar huis en zou graag een plaatsmeubilair willen veranderen. Hij is te zwaar voor haar om alleen te slepen, dus hij heeft iemands hulp nodig. Het zou haar eigen kunnen zijn, natuurkunde en mechanica studeren en een wieluitrusting bouwen om haar daarbij te helpen. Deze oplossing is echter niet erg winstgevend voor haar.Het meest winstgevende is dat mensen die sterker zijn dan zij het doen. Ana denkt aan haar kinderen, maar het blijkt dat ze het niet kunnen omdat ze deze week op vakantie zijn. Dus vraagt ze om de hulp van haar neven en deze, gelukkig, doe haar deze gunst. Nou: Ana is afhankelijk, maar ze is niet afhankelijk van haar kinderen. Als ze dat niet kunnen, kan ze de hulp van een andere persoon zoeken. Hetzelfde geldt voor emotionele onafhankelijkheid / afhankelijkheid.Het wordt gevaarlijk als het wordt opgelost door iemand die de verantwoordelijkheid op zich neemt voor onze emotionele toestand.
Het is gevaarlijk omdat het ons verzwakt en omdat het op den duur de relatie beëindigt. Het ergste is echter dat voordat deze relatie eindigt, we onszelf hebben vernietigd door allerlei onvoorbereide maatregelen te nemen om die persoon niet te verliezen in wie we de bestemming van ons geluk hebben neergelegd.
De vier niveaus van emotionele afhankelijkheid
Het pad van emotionele vernietiging - door emotionele afhankelijkheid - heeft gewoonlijk vier gemarkeerde stappen, die we beginnen te maken wanneer angst voor verlies verschijnt.
Een angst die in de meeste gevallen ongegrond is en precies bijdraagt aan het versterken van deze afhankelijkheid.
"Als ik niet geliefd en behoeftig zou kunnen voelen, als je weigerde medelijden met me te hebben en voor me te zorgen uit medelijden, als ik je niet eens tot haat had gebracht, nu zul je mijn aanwezigheid moeten opmerken, of je het nu leuk vindt of niet, want vanaf nu zal ik je bang maken voor mij. " Share De eerste stap is dat de afhankelijke persoon probeert onmisbaar te worden voor de persoon van wie hij afhankelijk is.
Door je alles wat ze in je leven brengt te tonen, door deze bijdragen te verhogen en te benadrukken:"Als het niet voor mij was ...", "Voor u om te zien, wie zou het zo doen ...", "U kunt rondkijken, maar u zult niemand vinden die dit doet zoals ik."
De afhankelijke persoon kan ook proberen een garantie te worden, een soort verzekering, "als je met me doorgaat, dat zal nooit ontbreken" en we streven ernaar dat de ander, zelfs door wederkerigheid, bij ons blijft.
We gaan naar de tweede stap als de eerste stap niet werkt. Daarnaast is het mogelijk om deze tweede te volgen in combinatie met de eerste. In deze stap versluiert de afhankelijke persoon zichzelf als slachtoffer en probeert hij hen medelijden met hen te laten maken.In je leven veranderen alledaagse ziekten in echte tragedies waardoor de inhumans weg willen gaan ... juist op deze momenten. Ook is dit meestal een strategie die de afhankelijke persoon heel goed kent, omdat hij deze waarschijnlijk eerder heeft gebruikt om de aandacht te trekken. De derde en vierde stap zijn paradigmatisch, en met hen probeert de afhankelijke persoon zichzelf te beschermen tegen datgene waar hij het meest bang voor is: onverschilligheid.
Deze twee stappen zijn onderling uitwisselbaar en hoeven niet noodzakelijkerwijs vóór elkaar te gebeuren, of beide treden tegelijkertijd op. Daarnaast verwijzen de twee naar primaire emoties: de ene om te haten, de andere om te vrezen. Geconfronteerd met angst voor onverschilligheid, kan de afhankelijke persoon proberen de andere persoon haar te laten haten. Het is een vorm van zelfbedrog waarmee je probeert gevoelens te krijgen die blijven, banden van verbinding, aanwezigheid in het leven van een ander ... zelfs als het haat veroorzaakt. De vierde stap is de dreiging.
"Als je overweegt te vertrekken, weet ik niet wat ik ga doen," "Als je verdwijnt, zal ik geen reden hebben om verder te leven," "Als je besluit te vertrekken, verzeker ik je dat je me niet meer zult zien " Dan niet huilen, als ik er niet ben. " Het is de angst voor verlies die de afhankelijke persoon probeert door te geven aan de ander.Deze angst is een vergissing, maar voor de afhankelijke persoon kan deze perfect functioneren als een substituut voor liefde.
De afhankelijke persoon veroorzaakt lijden ... en lijdt
Op de een of andere manier, voor de afhankelijke persoon, is hun eigen afhankelijkheid meestal foltering. Als hij ergens het slachtoffer van is, heeft hij zijn lot en zijn hoop aan iemand toevertrouwd. Dit dwingt hem om te worden geïmmobiliseerd zodat iemand niet weggaat, omdat hij echt het gevoel heeft dat als die persoon weggaat, hij zijn leven zal verliezen. Veel van zijn zinnen zijn manipulatie, maar eronder is een leed dat echt is. Helaas is emotionele afhankelijkheid moeilijk toe te geven.